Dagen zonder daglicht in het vrolijke mijnwerkersstadje Potosi, met de klemtoon op de si zoals we ons hier hebben laten vertellen, brak er weer licht aan de horizon door. De reden daarvoor: de busreis naar Sucre. Vier uren uitzitten in een normale bus ditmaal in plaats van de door ons al snel vertrouwde cama bussen, waarin stoelen zijn geplaatst die groter zijn dan het gemiddelde bed in Bolivia, wat op zich niet verwonderlijk is want die jongens en meisjes hier komen nu eenmaal nauwelijks boven de 1 meter 60 uit. De eeuwige grap waarom iedereen dan ook altijd moet lachen na eerst een tijdje verbaasd, verwonderlijk en zonder verstand gekeken te hebben " Hoelang is een Chinees" gaat voor de Boliviaan niet op. Komt trouwens nog eens bij dat "Hoelang" geen normale naam zou zijn voor een Boliviaan. Om het echter niet nog ingewikkelder en moeilijker te lezen te maken een korte samenvatting, die waarschijnlijk wel weer uit de kluiten gewassen zal worden, van onze dagen in Sucre, de witste stad van Bolivia en de rest van Zuid-Amerika. Dit feit zit hem vooral in het feit dat de mensen, en dan met name de (winter)schilders, voortdurend bezig zijn om complete potten van 20 liter witte verf, ergens in de buurt van RAL9010 op de muren te kletsen. Steigers zijn dan ook gewoon standaard wit, omdat er niet wordt gekeken op zuinig zijn met verf of het beperken van het witten van het stoeppad, wat je trouwens ook gewoon stoep kunt noemen.

's Avonds aangekomen op de dag voor oud en nieuw, de 30e, zijn we gelijk wat gaan eten. Buf als gewoonlijk de macho uit gaan hangen door een bordje Pique Macho te bestellen...volledig afgeroomd met pepers en een biertje later, een korte herinnering aan Luuk en diens combinatie met Mexicaans eten en een voordeelverpakking tissues voor dienszelfde voorhoofd, bracht het tot een goed einde. Het gerecht heeft overigens deze naam gekregen omdat degene die het opgegeten krijgt zichzelf met trots een macho kan noemen, aldus gelukt met de complimenten aan d'n Buf!

Met deze goede gedachte en peper in de reet hadden we al snel een happy hour, letterlijk als figuurlijk in cafe de Joy Ride. Kregen een kaart met een stuk of wat cocktails en nummers erbij, makkelijk dus: een voor een de kaart afgaan. U raadt het al, de avond duurde nog lang, iedereen was gelukkig en hoe die laatste disco heette...dat is nog steeds de Mitos (als het goed is).

De dag van oud en nieuw, oudjaarsdag dus eigenlijk, zijn we om alvast in de stemming te komen en om onze voorouders te gedenken voor ons bestaan naar een enorm dinosaurussen park gegaan. Opgestegen in een ware dino bus, hadden we welgeteld een uur en 10 minuten voor dit park kolossale park. Zonder onze hardloopschoenen zou dit nog een krappe klus worden. Bij binnenkomst direct door het eerste gedeelte gesnelwandeld, waarna de historische opmerking volgde: "ziet er toch vet uit dit eerste gedeelte!" Niet veel later zouden beiden verkenners tot de merkwaardige conclusie komen dat dit eerste gedeelte ook gelijk het volledige gedeelte van het park zou zijn...Voordat dit gebeurde hebben beide nog genoten van de blije dino smoeltjes met kraaloogjes, watertanden en soms zelfs bijpassende geluiden. Het park bestond uit opgezette dino's, zoals de naam al verraadde, met een hoop kleuren en een enorme muur met daarin fossielen in de vorm van voetafdrukken. Helaas was deze net wat te ver gegrepen om er nog een aantal maatjes 48 achteraan te zetten. Hoogtepunt van de dag was natuurlijk de laatste uurtjes van deze oudjaarsdag, die we hebben besteed aan een powernap!

Even voor 11 uur kwamen we aan op het centrale plein van Sucre, waar het grote feest zou moeten zijn. Hiervan was helaas nog geen enkele sprake, het was een avond als alle andere, waarbij de kerstversiering nog duidelijk zichtbaar bleef. Even voor 12 echter kwamen uit alle hoeken mensen toegestroomd, wat ons gelukkig afleidde van de armzalig optredende breakdancers, die je in dit geval beter breekdansers kunt noemen gezien hun benenbrekende capriolen. Nadat de mensen waren gekomen kon een stukje vuurwerk natuurlijk niet ontbreken. Het was nog steeds geen 12 uur, maar van alle kanten vlogen al pijlen de lucht in, elke Sucreaan of toerist had blijkbaar zijn of haar eigen methode van aftellen bedacht, er was geen touw aan vast te knopen! Om nog enigszins het gevoel vast te houden hebben wij het vuurwerk beschouwd als voorproefje en om exact 12 uur Boliviaanse tijd de kurken van de flessen laten springen, net als enkele omstanders. Uitkijken was het zodoende niet alleen voor de strijkers, waarvan die k-Boliviaantjes het leuk vinden om ze precies op je voeten te gooien en dan zelf snel weg te rennen tussen de bomen door, maar ook voor de rondspringende kurken. Enige oplossing in dit geval is die van ontwijken en dat lukt uiteraard het beste met champagne in de hand. Uit onderzoek is daarmee gebleken dat dit het beste helpt, nadat onze beide flessen leeg waren zijn we niet meer geraakt. Tijdens het ontwijken kwamen zo nu en dan ook nog bandjes het plein op, erg leuk om te mee te maken. Moesten wel goed opletten, want om de 5 minuten verdwenen deze fanfares weer achter de bankjes van het plein om snel wat drank achterover te slaan. Na het plein zijn we de kroeg ingedoken, en even later met wat geluk als laatste klanten een disco met live band, bleek dit zowaar een door Nederlanders gerunde toko te zijn, waardoor we een uurtje later alsnog aan de daarvoor gemiste bitterballen zaten. Na afloop van de disco, uurtje of 7, zijn we doorgegaan naar een buitenwijk om af te pilzen. BIj het 3e afpilzende biertje klonk er zowaar weer tromgeroffel van de straat, komt er weer een band tot leven, echt kicken! Gelijk weer feest op straat, (nog steeds) blije mensen, zatte mensen, vallende mensen en mensen die weer opstaan, ging het feestje nog even door. UIteindelijk bleek dit voor ons beide een persoonlijk record te zijn, om 9uur zagen we ons bed weer terug na een bizar mooie oud en nieuw.

1 januari 2012, opstaan ergens laat in de middag, avondeten tegelijk met ontbijt en lunch, happy auwertje meepikken in de enige cafe/restaurant die open was (bij toeval weer die Hollander) en weer terug naar bed, kortom: standaarddagje zoals elke 1 januari, hadden we niet speciaal voor naar Zuid Amerika gehoeven (dit laatste is natuurlijk niet helemaal waar, want in Sucre was het 25 graden!).

Dag erna, 2 januari, logisch. Eerste slimmigheidje, of liever gezegd lamlendigheidje, van de Bolivianen. Zodra een feestdag in hun weekend valt, zoals 1 januari op zondag, dan willen ze daar met z'n allen compensatie voor en nemen ze gewoon de eerstvolgende werkdag weer vrij. Zo gezegd, zo gedaan. Alle winkels en musea, museums en restaurants nog steeds gesloten. Enige wat overbleef, bezoek van een begraafplaats...weer gezegd, weer gedaan, dit was een indrukwekkende plaats. OP een oppervlakte zo groot als 6 keer de markt in Den Bosch staan completen huizen van rijke families waarin de mensen begraven worden. Ook wordt telkens een kleine gedenkruimte voor de kist geplaatst, waarin tal van voorwerpen ter nagedachtenis worden gelegd, zoals ook een cola en een mini fles rum! Ook zijn er huizen/gebouwen die plaats bieden voor alle medewerkers van bijvoorbeeld de politie, de wegenwacht, buschauffeurs en gemeenteambtenaren. Na deze imposante begraafplaats, waar ook een grote ruimte is gereserveerd voor helaas opvallend veel kinderbegraafplekken, zijn we doorgelopen naar de Eiffeltoren. Althans de miniatuurversie daarvan. Gezien de hoogte van dit bouwwerk, schaal 1:10 met de ware versie, bleek dit wel weer het hoogtepunt van onze dag. Om dit te vieren hebben we d'r maar weer een happy auwer achteraan gedaan, hadden we wel weer verdiend na zo'n vermoeiende dag.

De 3e hebben we met enig geluk twee van de laatste plekken in het vliegtuig kunnen bemachtigen dat ons in slechts drie kwartier van Sucre naar La Paz vloog, in plaats van ruim 12 uur met de bus tijdens de nacht. Voor de prijs van een retourtje Den Bosch - Delft (zonder korting) kun je natuurlijk niet tobben. Aangekomen in La Paz konden we helaas pas de volgende dag door naar Arequipa, een busrit van 11 uur. Niet getreurd, dan maar dagje relaxen. La Paz hadden we voorheen al uitgespeeld en onze drang naar musea en/of lange wandelroutes tijdens de invallende zonsondergang was niet groot. In zo'n geval kun je niets anders doen dan of slapen, of naar een enorm winkelcentrum gaan met bios, subway en een enorme speelhal!! Het winkelcentrum bestond voor de geinteresseerde lezer (en de niet geinteresseerde lezer trouwens ook) uit meer dan deze drie dingen, maar op de dag zelve is het ons niet gelukt er meer van te zien. Na de film en een 30 cm lang broodje met ouderwets veel groenten, heeft Dos de plaatselijke boksbal in de spelletjeshal mishandeld en de highscore neergezet, gelukkig hebben we hiervan (voor de ongelovige) nog de foto's. Volledig warmgedraaid en klaar voor nog een robbertje vechten zijn we getweeen in een jurassic park schietmachine gaan zitten met twee van die Duck Hunt pistolen. Na een kleine 5 minuten waren we helaas kassie wijle. Niet getreurd, we ruilden voor nog een tientje aan Bolivianos (de munteenheid waarvan er eentje gelijk is aan 10 eurocenten) om voor losse munten en gingen knallend verder. ONder het toeziend oog van meerdere Boliviaantjes aan de flanken van de cabine hebben we met trots het spel uitgespeeld, voor minder dan een euro. Helaas geen real life sport, maar het gaf wel een voldaan gevoel!

Dit gevoel vasthoudend hebben we daags erna plaatsgenomen in de bus voor de 11 urige busreis naar Arequipa, de laatste stad die we samen aandoen alvorens Dos terugkeert naar Holanda en Buf zijn reis voortzet. Zijn onderweg mooie landschappen tegengekomen, maarrrr tegen het einde van de busreis en bij aankomst in Arequipa ook een hoop regen?! Dit fenomeen al ruim 9 weken niet meer in die mate aangetroffen was verbazingwekkend en verrassend tegelijkertijd. Zouden de Los Ingenieros hun lange broeken weer uit de backpack moeten halen? Hun regenjassen moeten zoeken? En hoe zat het ook weer met smelten al je nat wordt?

U leest er alles over in het volgende deel!