Na een wederom slopende nachtbusrit zijn we aangekomen in Uyuni, het startpunt voor een 3daagse tocht over de grootste zoutvlakte ter wereld en met als andere hoogtepunten lagunes, flamingo´s en geisers op een hoogte van zon 4600m.

De reis begint: Backpacks op het dak van een jeep, voorstellen van de gids (Don Omar), de kokkin (Sulema), 1 andere Nederlander (Daan) en zijn Spaanse vriendin (Lydia) en 2 Texanen (Jessica en Ori) en gaan.

Eerste stop was bij een klein dorpje aan de rand van de zoutvlakte, hierbij legde een knaapje van 11 jaar oud in 5minuten uit hoe ze het zout winnen en verwerken tot keukenzout. Allemaal nog niet zo heel erg boeiend.

Daarna door naar de zoutvlakte zelf. Onderweg zien we dat dorpelingen pickuptrucks volladen met zout en niet veel later stoppen we bij een plek waar er zoutpiramides zijn gemaakt. Dit is omdat het laatste tijd nogal had geregend en het zout dus moest opdrogen. In de regenplassen die er nog lagen merkte je meteen ook het effect van zoutvlakte + water: het spiegelt als een gek! Erg vet, hopelijk zouden we dit effect ook nog in het groot zien!

Volgende halte: het zouthotel. Zoals de naam al zegt, is dit hotel compleet uit zout gemaakt inclusief de bedden, tafeltjes etc. Toen we daar waren hadden we niet in de gaten dat dit HET zouthotel was, dus helaas geen foto´s.

Dit was ook het omkeerpunt voor deze dag omdat het de afgelopen dagen nogal wat geregend had. Om deze reden zou het niet veilig genoeg zijn om door te rijden volgens de originele route, omdat je dan midden in de zoutvlakte vast zou kunen komen te zitten. Het rare was dat er wel auto´s uit die richting kwamen (de route word zowel kloksgewijs als tegen de klok in gereden). Lydia dus aan de gids gevraagd waarom wij dan niet door konden rijden waarop de gids ons de keuze stelde: of veilig de alternatieve route pakken zoals zijn baas hem had bevolen, of een risico nemen en de doorgaan naar de ondergeregende zoutvlaktes. ´Risk´ is our middle name en we houden wel van een avontuurtje, dus we kozen unaniem voor optie 2.

Vervolgens komen we op een immens grote zoutvlakte met een laagje water van zo´n 3cm. Het spiegeleffect dat we eerder in het klein zagen werd even uitvergroot, zodat bergen, wolken en gewoon alles werd weerspiegelt in de vlakte. De horizon was zelfs verdwenen! Uiteraard was dit een mooi decor voor een aantal vette foto´s (zie de albums).

Zonder problemen zijn we deze zoutvlakte nog doorgekomen en kwamen we aan bij ons hotel voor de nacht.

De volgende dag was het tijd voor de lagunes en de flamingo´s. De zoutvlakte had plaatsgemaakt voor een immens grote woestijn en de eerste stop was bij een treinrails die dwars door deze woestijn was aangelegd. Op dit punt wilde de gids wat tijd inhalen door een shortcut te nemen door wat losser zand. Joris had hem nog aangemoedigd dat we wel van avontuur hielden... en dat zouden we krijgen ook!

Na een paar kilometer kwamen we al vast te zitten. Niet zo´n probleem, want met een beetje duwwerk konden we binnen 5 min. alweer onze reis vervolgen. Helaas duurde het nog maar 200m totdat we echt goed vast kwamen te zitten: de jeep was tot en met de bumper aan 1 kant weggezakt in het zand. Sta je dan, midden in de woestijn op een alternatieve route die niemand anders neemt...

Samen met de gids begonnen we de auto uit te graven. Ondertussen stelde Lydia de stereotype Amerikanen gerust met: het zijn allebei ingenieurs, dus het komt wel goed ( :D ). Gelukkig lagen er 200m terug nog wat spoorbielzen die we konden gebruiken. Al helemaal toen de gids het woord 'puente' (brug) gebruikte om de auto uit het gat te rijden was Koen in zijn element, maar het duurde nog goed 2 uur voordat we de jeep eruit kregen.

Vervolgens zou de gids de jeep een stukje verderop rijden tot het zand weer hard genoeg was om verder te gaan met de reis. Jessica mocht alvast instappen, omdat zij nog geen 50 kilo woog. Maar wat doet de gids? Hij rijd weg tot we hem niet meer zagen! Na 1 uur lopen in de felle zon en zonder water, zagen we eindelijk onze jeep weer staan en konden we de tocht weer doorzetten. Dit is kort samengevat, maar het was wel een mooi avontuur. Later bleek dat onze medereizigers toch wel wat benauwde momentjes hadden gehad. Ach ja, wij ingenieurs hebben altijd wel een oplossing klaar.

Ondanks de vertraging zouden we wel nog alle lagunes zien. Dit hield in dat we er met de auto langsreden. Heel bijzonder was het ook niet, want ze zien er allemaal hetzelfde uit. Alleen Daan had graag wat meer tijd gehad om de flamingo geluiden op te nemen (zijn hobby en werk is om geluiden in online spelletjes te zetten).

De laatste dag zijn we om 4u sochtenmds opgestaan om in de vroegte naar de geisers te gaan. In combinatie met de opkomende zon gaf dit erg mooie plaatjes! Daarna zijn we afgezet bij de Chileense grens om naar San Pedro de Atacama te gaan. Het bleek dat de auto nodig naar de APK moest, want we hadden voor de zoveelste keer motorproblemen en moesten door een andere jeep afgezet worden bij de grens.

De rest van de groep moest nog 6 uur terug naar Uyuni en waren bezorgd of dat wel goedkwam zonder 2 ingenieurs aan boord....