Na de kerst was het weer tijd (en konden we) weer terugkeren naar Bolivia. Zo gezegd zo gedaan, busje geregeld naar de grensovergang en vanaf daar zouden we dan aan de Boliviaanse kant een andere bus moeten regelen om naar Potosi te komen. Argentijnse bus om 12u snachts gepakt, zodat we rond 7u / 8u 'sochtends aan zouden komen bij de grens. We wisten dat er sowieso bussen om 8u en om 10u verder rijden Bolivia in, dus hadden we zelfs 2u speling. Ware het niet dat bij deze grensovergang slechts 1 mannetje werkt en lekker rustig zijn ding doet. Tel er nog bij op dat dit de voornaamste grensovergang van Argentinie naar Bolivia is en dan kom je op 2u wachttijd om alleen Argentinie uit te komen. Vervolgens moet je ook nog naar de immigratie van Bolivia waar je weer een uurtje voor op kan tellen en dan kom je rond 11u aan bij de Boliviaanse busmaatschappijen waar de ochtendbussen al van zijn vertrokken en we alleen nog 's avonds mee konden. Conclusie: dagje niks doen in het grensdorpje Villazon.

Gelukkig hadden we nog 1 ding op de planning staan die we hier ook konden doen: naar de kapper!! Dus bij 1 van de vele kapsalons binnengestapt en voor nog geen 2 euro ons haar laten knippen. Resultaat kan je zien op de foto's ;)

Verder hebben we de dag volgemaakt met ijsjes eten en boeken lezen (wist u dat Koen zijn handbagage vol zit met 8 kilo aan boeken??). Joris had na de avonturen in Cuba nieuwe schoenen nodig dus voor 10 euro een mooi (en kwalitatief goed) paar schoenen gekocht. Dit waren ook de enige in zijn maat.

's avonds konden we dan eindelijk op weg. In de middag hadden we een busmaatschappij geregeld waar we voorin konden zitten, zodat we extra ruimte voor onze benen zouden hebben. Op de foto's zagen al wel bussen met weinig luxe uitstraling, maar onder het mom van: al deze 30 maatschappijen hebben dezelfde bussen gekozen voor de maatschappij met zitplaatsen voorin.

Aangekomen bij het busstation zien we inderdaad veel dezelfde dubbeldeks-bussen, sommigen ietsje luxer dan de andere. En er stond ook nog een afgeragde "enkel-deks" bus tussen. En laat nu net die bus voor ons zijn! :( Naast onze backpacks (wij waren de enige buitenlanders in de bus) werden allemaal agrarische goederen en dozen in het ruim geladen. Dit zag er naar uit dat we bij elke stop goed moesten opletten of niet toevallig onze spullen uit eht ruim werden gejat. Aangezien de bus wel een stuk of 10x gestopt was onderweg, hadden we dus niet erg veel geslapen. Maar gelukkig kwamen we wel met al onze spullen aan in Potosi. Lokale tijd: 5u sochtends.

Naar hostel gereden, bijgeslapen en meteen voor dezelfde middag de excursie naar het hoogtepunt van Potosi geregeld: de zilvermijnen! Stukje geschiedenis: Vroeger was Potosi een van de rijkste steden in Zuid Amerika, dankzij de ontzettende hoeveelheid zilver die in de grond lag. Helaas was dit zilver niet eindeloos en nu is het net zo arm als de andere steden in Bolivia. De zilvermijnen zijn nog steeds actief en er wordt nog steeds gewerkt door zo'n 15.000 (!) mensen om een bron van inkomsten te hebben. Als toerist kom je dus gewoon op hun werkplaats en zie je in wat voor omstandigheden zij werken.

Tijdens de tour zijn we eerst aangekleed als mijnwerkers (overall, laarzen helm met lamp en zakdoek tegen het stof) om daarna door te gaan naar een souvenirshop voor de mijnwerkers. Inkopen: 2 staven dynamiet (1 euro p/st), een fles fruitdrank en een zak cocabladeren. 1 staaf dynamiet was om zelf op te blazen, want daar wist de gids wel een goede locatie voor :P

In de mijn liepen we over de rails van de mijnwagentjes die zo nu en dan volgeladen met gesteente langs kwamen denderen. Op zulke momenten moesten we zo snel mogelijk ergens tegen de wand aan klimmen omdat we anders onze tenen kwijt waren (serieus, je wilt zo'n mijnwagentje niet over je heen krijgen). Het was warm, veel stof en de muren waren behangen met arseen en koper. Uiteindelijk zijn we tot een diepte van 35m gekomen, hebben we de mijnwerkers in slechte omstandigheden zien zwoegen zonder enige vorm van bescherming tegen de schadelijke stoffen. Deze bescherming is namelijk veel te duur voor hen. Gemiddeld worden deze mijnwerkers zon 40-45 jaar oud.

Op het eind van de tour mochten we dan ons dynamietje afsteken. We kwamen uit bij een standbeeld van de duivel, die ze nooit "duivel" maar "oom" of "tio" noemen. Daarachter lag een ruimte waar een van de 2 gidsen die expert was op gebied van explosieven onze staaf dynamiet tot ontploffing bracht. Na een flinke "plof" was het rennen naar de uitgang, omdat we anders helemaal in een wolk van stof en gruis zouden zitten. Mooi eind van de tour dachten wij zo!

Maar het was nog niet helemaal het einde, want we zijn nog naar een zilververwerkings bedrijf gegaan waar ze 70% puur zilver kunnen winnen. Dit gaat dan naar Europa met betere machines en technieken om er uiteindelijk 100% zilver van te maken.

'savonds naar de kroeg gegaan, waar Koen nog bijna een vervelend mannetje over de bar had getrokken (gelukkig was een greep in zijn nek voldoende om hem de rest van de avond niet meer te zien) en zijn we terug naar het hostel gegaan. Helaas was de nachtwacht niet erg wakker EN sliep zij ook nog eens aan de achterkant van eht hostel, waardoor we 10min lang bijna zelf een gat door de voordeur hadden getrapt voordat de nachtwacht aan kwam zetten.

De volgende dag stond in het teken van de Hot Springs die een paar km verderop liggen. Er zouden er 2 zijn, dus dan beginnen we natuurlijk bij de eerste. Deze staat ook wel bekend als "El Ojo del Inca" en is de grootste (ronde) warmwaterbron ter wereld met een diameter van zon 25 meter en een temperatuur van zo'n 27 graden Celsius. Wij waren praktisch de enige 2 mensen in het water. Dit lag deels aan het bewolkte weer, maar ook omdat de lokale bevolking niet zo goed kan zwemmen en het midden van deze Hot Spring 22m diep is. De locals gaan daarom liever naar de andere hot spring verderop.

Na een uurtje hadden we er hier wel genoeg van en hebben we een taxi naar de 2de hot spring genomen. Dit bleek nogal wat anders te zijn dan de "puur natuur" hot spring waar we vandaan kwamen. Dit is namelijk een klein dorpje vol met zwembaden die het warme water van een bron in de bergen gebruiken. Omdat we niks beters te doen hadden (en we hadden een balletje bij om over te gooien), naar de grootste van deze zwembaden gegaan.

Bij binnenkomst meteen verwelkomt door een pisgeur, maar toch door de zure pis heen bijten en het zwembad in. Uurtje overgooien met een balletje (waardoor de rest van het zwembad opeens vrij leeg was) en weer terug naar huis.

'savonds naar de Karaokebar, waar we tegenover een tafel met Bolivianen zaten die continu de microfoon wilden om een of ander spaans nummer mee te zingen en een tafel vol feestende Argentijnen zaten. Eind van de avond liep iedereen polonaise op wazige karaokemuziek, maar werden we wel gek van die Boliviaan die continu van die zoetsappige nummers aanvroeg om gevoelig mee te zingen. Terug bij het hostel was de nachtwacht ditmaal speciaal opgebleven voor ons, zodat wij de deur heel zouden laten, wat een service!

De dag erna zijn we tegen tweeen met een dagbus naar Sucre vertrokken, een stadje 3uur verderop.

To be continued