Volgend op een bloedstollend, onverwachtse en naar smokkelaarwaar riekende tocht van Puno naar La Paz, en daarmee doelend op het in een soort van kippenhok achtige boot zitten om de overtocht van de Copacobana naar La Paz te maken was er weer de gelegenheid om gebruik te maken van koud bier zonder dat je je daarvoor in een of andere poncho hoefde te verknikkelen. La Paz binnenrijdend tegen tienen in de avond zagen we in eerste instantie niets dan mist, leek wel of er een bom was ontploft, de sirenes aan de andere kant van de snelweg wisten dit beeld nog eens te versterken. Later bleek echter dat het ging om pure kou! Het scorebord bij de busterminal gaf namelijk exact nul graden aan. Voor een stad gelegen op 3700 meter nog niet eens zo verkeerd. Om dit te vieren zijn we direct naar een warm hotel gereden, aangeschoven bij de pizzaria om de hoek, de enige die nog open was op dit ongure tijdstip. Een pizza gegeten groter dan de totale oppervlakte van Burundi, gelukkig echter met minder aangebrand vlees. De pizza was heerlijk en de entourage, die bestond uit een enorm plasma scherm waar het plastic nog op zat ter bescherming van hoogstwaarschijnlijk de bierdopjesschietende menigte die er dagelijk tv kwam kijken en waarop in herhaling helden uit vroeger tijden te zien waren, maakten die tot een mooi begin in een nieuw land. Kortom, onder begeleidende muziek van Selena Gomez, the Black Eyed Peas, Britney Spears, Shakira en dan toch maar weer Selena Gomez (blijkbaar een grootheid in Bolivia) namen we de plannen door...

we zouden beginnen bij de kroeg om de hoek, het plaatselijke hard rock cafe! Eenmaal binnen kregen we meer aandacht dan Bono die eenzelfde pizza in Burundi zou bestellen. Vooral door onze lengten wisten de ogen ons weer goed te vinden, een avondje lachen en leip doen op de eerste Boliviaanse deuntjes was het resultaat.

Nou ja, dan maar door met de echte avonturen want anders kan elke lezer nog wel een blog vullen met zijn of haar verhalen van een avondje stappen, hoef je tenslotte niet per se voor naar het andere eind van de wereld. Tenzij je je natuurlijk niet de kleinste van de kroeg wilt voelen, daar zijn deze landen ideaal voor. Deze logica is gelijk een goede intro voor de volgende die luidt dat het goed slapen is na een avond goed stappen! Kortom, die middag hebben we door de hoofdstad geslenterd, zoals we dat ook zouden doen op een zaterdagmiddag in Nederland en tsja waarom zou je dingen veranderen als ze je goed bevallen... sterker nog: we zijn op het spoor gekomen van de play offs van de NATIONALE VOETBALCOMPETITIE van Bolivia, waarin niemand minder dan ¨The Strongest¨ aan zou treden tegen ¨Universitario¨!! Op zaterdagmiddag zodoende het slenteren verbouwd tot een gestaag tempo waarop we onszelf geconfontreerd zagen met de plaatselijke voetbaltempel: Estadio Hernando Siles, thuisbasis van El Tigres, de bijnaam van de eerstgenoemde uit deze tweestrijd. Kaartjes helaas nog niet verkrijgbaar, zondagmorgen om 8u zou de verkoop beginnen. De grootste voetbalfanaat van dit illustere duo, wie dit raadt krijgt een biertje en een triviantje van me, daardoor gelijk zijn wekker gezet op half 8!

´s Avonds aangekomen bij het eten, daarna toch maar weer even wat biertjes gepakt en uiteindelijk eindelijk zelfs onze twee overgebleven en uit Cuba meegenomen flessen rum kortgemaakt. De hoogte(ziekte) en de rum brachten echter een onverwachtse combinatie teweeg die voor een van beide hoofdpersonen uit dit verhaal het gevolg zou hebben dat extreem hoog opspringen bij een doelpunt niet zo´n goed idee meer zou zijn.

Half 8, niet douchen, benen strekken, hoofd rechtzetten, uren slaap tellen (te weinig! alweer!) schoenen aantrekken, ogen openen, schoenen uittrekken en tenslotte broek aantrekken en de schoenen op de juiste voet zetten, tred zetten richting stadium. Met een hoofd als een Inca Trailer op de 3e dag aangekomen bij het stadion, staat er om kwart over 8 al een rij tot halverwege de lengte van dat stadion, bizar!! om Kwart over 9 kaarten gekregen, terug naar hotel ,schoenen uit, liggen, wekker, wakker, opstaan, shirt aan, gaan, aftrap 4 uur!!

Eenmaal binnen een heerlijk sfeertje, waar zelfs de dreigende regen en onweer geen roet in het vuur konden gooien. Thuisvak briljant, spandoek van kant tot kant, over de hoogte volledig, en gewoon uit 1 stuk dus niet zesdelig. Wedstrijd was niet goed, niveau van jawel komt ie weer: de plaatselijke FC! Ditmaal een groot compliment voor ons land, er zijn namelijk nog slechtere voetballanden. Elke ploeg had 1 hooguit 2 technische spelers, die zich af en toe lieten zien, waarschijnlijk waar mooiweervoetballers en vonden ze het voor vandaag wel weer mooi weer genoeg. Sfeer was zoals gezegd super, zelfs toen het begon te regenen, uitslag 2-0 voor El Tigres was verrassend, gelijkspel had beter geweest, komende woensdag mag Universitario het in eigen huis en op 1000 meter dichter bij zeeniveau proberen om te zetten in een de nationale voetbaltitel.

Een aandachtig lezer zal wel denken, vanwaar maar een alinea over voetbal als dat de schrijver zo vaak bezig bhudt in eigen land. Het antwoord is simpel: er is maar 1 club waarvoor je echt kunt juichen en de wedstrijd was belabberd, wel leuk om mee te maken maar de echte adrenaline zou een dag later pas optreden in de bloedvaten...

Vroeg naar bed, weer (te) vroeg op, 7 uur verzamelen bij hostel, half 8 spullen aantrekken, kwart voor 8 in de bus, 8 uur buiten la paz, 9 uur door controlepost, half 10 briefing. Hoogte van actie: 4600 meter! Methode om weer beneden te geraken: mountainbike!!

Maandag stond in het teken van het berijden van de ¨World´s Most Deadliest Road¨, een tocht van 45 km alleen maar bergafwaarts. Eerste stuk over asfalt, was makkelijk en goed om aan te fiets te wennen, het was tenslotte een ook in Nederland immer bekende Iron Horse, waarvan het logo je zou doen geloven dat het om de Ferrari onder de fietsen ging. Als fietsenmakerszoon weet je echter wel beter en dat is dat dat niet zo is. Kortom, eerst alles checken, daarna naar beneden. Over de weg, vrachtwagen ingehaald, in 1 lange sliert met ongeveer 14 man/vrouw naar beneden. Na een uurtje begon het onverharde stuk, waar de naam van het evenement ook op sloeg. Aan de rechterzijde een steile wand, aan de linkerzijde een steile afgrond, met voor de technici onder ons een hoek van 85 graden neerwaarts, bizar maar wel echt kicken! In eerste instantie zat op het randje rijden er niet bij, toch maar een metertje ervandaan gebleven. Later, na de fiets volledig te kennen en de remmen wat vaker achterwege te laten het randje meer en meer opgezocht. De adrenaline is echt gaaf, het gaat ontzettend hard, men kijke een keer naar links de afgrond in, beseft weer waar het om gaat en pauzeert even om te vragen of alles nog wel goed gaat met de Finse medecrosser die even tevoren de berm had gevonden. Een paar tellen een tegemoetkomende auto die we met vijven tegelijk moesten passeren, gaat diezelfde Fin op de remmen staan, uitwijken naar rechts bleek enige optie, met slippend en wegschietend achterwiel aan de rechterkant gepasseerd, achteromgekeken, komt er potvervijf vijf man links en rechts van de auto weer naar voren, niemand gewond geraakt en allemaal VOL ADRENALINE weer verder. Een tweede Finse crosser heeft dit allemaal op video staan (had ie bevestigd aan zijn helm), deze volgt nog, ben er zelf ook zeer benieuwd naar!

Om het thuisfront nog gerust te stellen: er zijn geen gewonden gevallen, beide hoofdrolspelers van deze blog verkeren in goede conditie en snakken inmiddels weer naar een ijskoud biertje.

Na afloop van de steile aftocht zijn we de bus weer ingegaan, terug naar La Paz, daar de foto´s opgehaald van de gidsen van deze tocht (zonder de auto confrontatie overigens, want daar waren de gidsen niet bij) en naar de busterminal gelopen, omdat er in die hele stad geen taxi te krijgen was. Eigengereid broodje met dubbele hamburger later zaten we in de bus naar Uyuni, voor een 3 daagse tocht over de zoutvlaktes en meren.

Tot zover,

uw verslaggevers.

ps fijne kerstdagen allemaal!!!