Donderdag 16 juli - Samarkand (door Jeroen)

Na een lange ochtend in onze kamer en een lunch van paprika samarkand gaan we een paar uur bloggen. Als we terugkomen zijn we bijna een uur bezig om al het geld te tellen dat we nodig hebben om onze tickets naar Istanbul te kunnen betalen ( betalen in dollars of euro`s is veel duurder: leve de zwarte markt!) en zijn we te laat voor een bezoekje aan de registan, tegel technisch hoogte punt van heel Uzbekistan. (Ook voor de vliegtickets zijn we te laat, maar dat kan natuurlijk altijd nog later).

Azzamat, onze geldwisselaar op de markt ziet er dodelijk vermoeid uit als we hem om 19.00 uur begroeten. Hij lijkt onze afspraak helemaal vergeten te zijn en mompelt wat over morgen, maar dan zijn we weg. Dan kan het ook vandaag, maar we blijven er een gek gevoel over houden. We overleggen even en ineens "voel ik me niet zo lekker" en zien we Azzamat opgelucht adem halen. Hij vindt het duidelijk jammer dat het allemaal niet door kan gaan, maar hij heeft nog behoorlijk wat fruit liggen dat vandaag nog verkocht moet worden. Hij geeft ons twee appels ter afscheid, maar wil onze chocolade reep niet aannemen. Azzamat was weer een van die verschrikkelijk aardige Uzbeken en met een brok in onze keel nemen we afscheid. Bij de registan kijken we naar de zonsondergang en filosoferen over het einde van onze reis en over het idee dat de Registan van binnen vast minder mooi is dan van buiten.

Vrijdag 17 juli - Samarkand naar Tashkent

We zitten veel te lang aan het ontbijt te beppen en haasten ons naar de bus/marshrutka. Alle marshrutka`s naar het station zitten vol en na een tijdje stappen we in een bus. Als we na enige tijd aan een medepassagiere of de bus echt naar het station gaat krijgen we in het Duits antwoord: "jawel, maar het duurt nog twintig minuten". Dat is niet best, dan missen we de trein. Blijkbaar doen bussen er twee keer zo lang over dan de mashrutka's. We springen uit de bus en de studente Duits en Engels gaat mee. We vinden een taxi die ons naar het station brengt. De studente staat er op, ook na herhaaldelijk aandringen van mij om voor alles te betalen (lijkt me logisch), om haar deel van de taxirit te betalen. Met een dikke grijns over zoveel aardigheid rennen we in de hitte naar de trein. We zitten een minuut en hij rijdt weg.

Ons eerste hotel op het station werd ons aangeraden door de LP. We worden kil ontvangen en een scheldende dame brengt ons boos naar een kamer voor zes personen, waar mannen en vrouwen apart moeten slapen. Uiteindelijk hebben ze niet wat we willen (een prive kamer), dus gaan we naar een ander hotel op het station. Het is opvallend hoe vaak de Russen die we tegenkomen afkeurend naar ons kijken en heel onvriendelijk en kil met ons omgaan. In het tweede hotel werken bijna alleen lange, slanke, hoogblonde russinnen achter de balie en ze zijn nog vriendelijk ook! We horen af en toe de omroepdame van het station en denken aan onze muezzin in Osh die de mooiste Allah Akbar had die we ooit van een minaret hebben horen schallen. We zingen het zelf nog dagelijks! In Uzbekistan heeft die fijne Karimov ( voor de onafhankelijkheid in 1991 aan de macht en still going strong) de roep voor het gebed verboden. We missen het wel een beetje.

Ik ga maar weer eens op ticketjacht en eindig in een kleine aviakassa in een kelder. Wederom verschrikkelijk aardige mensen, die water voor me gaan kopen als ik tien minuten moet wachten op de baas. Hij zit een beetje in over het feit dat we geen visum hebben voor Turkije, maar morgen kan ik onze tickets ophalen. Als ik wil gaan winkelen biedt hij aan me de winkel te laten zien en betaalt nog voor mijn boodschappen bovendien. Uzbeken zijn echt heel tof.

Op de terugweg loop ik nog langs een grote etalage die uitzicht biedt op een tandartspraktijk uit de jaren 60, waar een vrouw net gemarteld wordt door een stevige russische dame die wel zal weten wat ze doet.

We eten s`avonds bij de Indier.

Zaterdag 18 juli - Tashkent

Nadir, de baas van het reisbureautje, heeft een teleurstellende mededeling: hij ziet het niet helemaal zitten met een ticket zonder visa. Hij vindt het echter geen probleem om met ons naar het kantoor van Uzbekistan Airways te gaan om daar een ticket te kopen. Ze beginnen daar ook al te zeuren over visa (hebben we echt niet nodig, maar dat weten ze hier niet) en we ondertekenen een papier waarop staat dat wij de kosten van een eventuele deportatie op ons nemen. Deportatie: alsof we criminelen zijn!


We nemen afscheid van Nadir, die gewoon ook heel erg aardig is. We schamen ons bijna voor het wantrouwen in de medemens dat we na een jaar reizen hebben opgebouwd. Er zijn zo veel mensen (vooral in Uzbekistan) die het leuk vinden dat je hun land bezoekt en je graag helpen.

We lunchen met goddelijke pizza en heerlijke capuchino en komen er achter dat alle theaters (een van de hoogten punt van het land) dicht zijn voor de zomer als we de opera bezoeken. De bewaker wil ons voor een kleine vergoeding het lege theater laten zien en dat is best mooi.

Zondag 19 juli - Tashkent

De pizza was zo goed: dat doen we nog een keer. We lopen een flink eind door de wat zielloze stad en eindigen in het Navoi park bij de zwemplas. Het leven is ook overal hetzelfde. We bezichtigen nog een paar afschuwelijk lelijke sowjet gebouwen en nemen voor het eerst de metro. Dat is best spannend, want er schijnen een boel criminelen in de metro te zitten. Boeven zijn hier gelukkig heel makkelijk te herkennen; die hebben namelijk een groen politiepakje aan en staan op bijna elke straathoek en in grote getale in elk metrostation. We doen onze zonnebrillen af, houden een hoed over de camera, kijken naar de grond en zeggen niks meer. We worden niet gespot en verbreken ons navelstaren af en toe om naar de soms schitterende stations te kijken. Het mooiste station is een soort ondergrondse kathedraal van marmer. Schitterend. We geven elkaar een high-five als we eindelijk weer boven de grond staan en de komende dagen blijven we het spel "ontwijk de politie" vol overgave spelen.

Maandag 20 juli - Tashkent

De pizza roept en wij geven gehoor. Vandaag shoppen we in de bazaar en een deparment store, waar we niks vinden. Tashkent is best leuk en tot onze opluchting hoeven we hier geen MOG'en meer te bekijken. De zons straalt, het eten is goed, maar toch is het geen Bishkek. Op weg naar nog een department store word ik voor het eerst aangehouden. Ik steek meteen mijn hand uit en begroet de beste man met "Salaam Aleikum" en het ijs is gebroken. Hij is tevreden met de kopietjes van de paspoorten en visa en opgelucht vervolgen we onze weg. De politie in de metro schijnt hier echt het grootste gevaar te zijn dat je als toerist loopt. Op een van de metro stations tellen we 13 agenten op een enkel platform. We kopen nog wat souvenirs en laten een laken naaien van Uzbeekse zijde. Ik ga helemaal uit mijn dak als ik voor minder dan twee euro drie Economists en een Newsweek koop achter de Tsum (department store). Het schijnen ex Uzbekistan airways exemplaren te zijn, maar ze zien er nog gloednieuw uit. Blij!

Dinsdag 21 juli - Tashkent

De check out tijd is absurd: 8 uur in de ochtend, dus we hebben een lange ochtend om te kletsen en lijstjes en plannen te maken. De ARBO dienst zou helemaal uit zijn dak gaan van het internetcafe in het station; vandaag staan er geen stoelen en zitten we op onze backpacks te bloggen. Auw. Over een paar uur vliegen we naar Istanbul, terug naar Europa.