"Tegeltje, tegeltje aan de wand, welke is het mooiste van Samarkand?"

over tegelmoeheid en andere verhalen:

vrijdag 10 juli - Bukhara (door Marleen)

Vandaag bereikt onze reis een historisch punt, de plannen voor Iran zijn definitief van de baan, nu ons vliegtuig vandaag vertrekt vanaf Tashkent en wij nog altijd in Bukhara zijn. Voor het eerst een land op ons lijstje dat we niet gaan bezoeken. De situatie in Iran is nog altijd gespannen, wat ons niet heel erg aantrekt, maar daarnaast is het ook zeer onduidelijk of je bij aankomst nog een visum gaat krijgen. Veel mensen worden bij aankomst linea recta teruggestuurd en aangezien wij dan worden teruggestuurd naar Uzbekistan, waar we dan geen visum meer voor hebben, lijkt het niet een heel aantrekkelijk scenario.

In plaats van hoog in de wolken vermaken we ons vandaag in het wolkenloze Bukhara. Voor dat de zon echt op kracht is, bezoeken we een (volgens de LP) fantastische B&B in onze Joodse wijk, waar al snel blijkt dat we ons geld wijzelijk in de zak hebben gehouden. Een hele hoop geld voor niet veel bijzonders. Daarna bezoeken we een gebouwtje dat voor de verandering vier betegelde torentjes heeft en een souvenirwinkeltje binnen in. We betalen een klein bedrag om op het dak te mogen en zorgen dat we voor de heftigste zon, weer veilig in ons hotel zijn. We genieten van de airco en de bedden met binnenvering, de eerste sinds vertrek uit Nederland. Tegen zeven uur komen we weer tot leven en gaan eten bij onze vaste stek.

zaterdag 11 juli - Bukhara

Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we in een grote straat een nogal onduidelijk kantoortje waar je treinkaartjes kan halen. Helaas zit de trein vol en zijn er geen kaartjes meer. Huh? Naar drie keer vragen, verlaten we met twee zeer goedkope treinkaartjes het kantoortje.

We internetten wat en eten onze buik vol bij de pizzeria. Na wederom een lange siesta, bezoeken we tegen de avond 'de Ark', een half gerestaureerd oud fort, vanwaar je mooi uitzicht hebt op gebouwen met blauwe tegeltjes. Het gebouw is inmiddels gesloten, maar het behoort tot de gewoonte dat je de bewaker omkoopt die je dan vervolgens een toertje geeft en foto's laat maken op plekken waar dat niet mag. We moeten door een hek om op de randen van het ingestorte fort te komen, vanwaar het uitzicht inderdaad prachtig is. De bewaker die ook als gids dient, wordt wat zenuwachtig en begint al na 2 minuten te roepen en te zwaaien, helaas hoor ik er niks van. Een leuk uitstapje en mooie plaatjes, alleen jammer dat meneer de bewaker zijn handen niet thuis weet te houden. Na een harde schreeuw en bijbehorende blik is er enige duidelijkheid in onze fysieke afstand geschapen.

zondag 12 juli - van Bukhara naar Samarkand

Vandaag gaan we in de grootste 'ooh en aaah' trein van het land. De verhalen over deze trein nemen bijna mythische vormen aan: super snel, van binnen net een vliegtuig, er is tv aan boord, er is thee te krijgen en de trein is heerlijk koel door de airco. Okee, we hebben elk een eigen stoel, dus we klagen niet. Maar de NS zou er geenszins voor onder doen. Tijdens de 4 uur durende rit lezen we Der Spiegel, om enigszins de aandacht af te leiden van het eindeloze beige landschap achter de ramen. Eenmaal in Samarkand (een naam die doet denken aan sprookjes van duizend en een nacht, de zijde route en Smaragd groen) nemen we een marshroetka naar de stad en stappen uit voor de Registan. Ondanks onze tegelmoeheid (en zwetende ruggen bedekt onder bagage) staan we toch zeker 5 minuten te staren naar de mooie gebouwen aan het plein, voordat we rechtsomkeerd maken en op zoek gaan naar 'our pick' van de Lonely Planet. Als we binnenkomen in een oud huis met een hof vol bloemen en fruitbomen, lijkt de LP toch eens onze smaak te begrijpen. Het is hier duurder dan in Bukhara, maar de sfeer is echt heel relaxed.

In de middag bezoeken we het Navoi park en beginnen en eindigen bij de pizzeria die aan dat park ligt. (Het lokale eten is niet echt een hoogtepunt van Centraal Azie: plov, plov, plov en sjaslik).

maandag 13 juli - Samarkand

Tot onze vreugde blijkt het hier toch zeker 5 graden minder heet dan in Bukhara, waardoor het slechts 35 tot 40 graden is. Valt dat even mee!
We informeren naar vliegtickets van Tashkent naar Istanbul, die hier vrij goedkoop zijn, maar waarvoor je toch nog steeds bijna een halve meter geld mee moet nemen. Dat wordt flink geld wisselen, tellen en sjouwen deze dagen. Een halve meter papiergeld weegt er wel in! Het grootste briefje hier is 1.000 sum en heeft de waarde van ongeveer 40 eurocent!
We lopen via de Registan naar de markt om te beginnen aan het 'geldwisselproject', wanneer we Odil tegen het lijf lopen. Hij is 14 en wil graag Engels oefenen met ons. Later wil hij gids worden of leraar Engels, hij woont in een dorpje in de buurt en heeft vanochtend de marshroetka gepakt voor een dagje in de grote stad. Hij houdt ons de hele middag gezelschap, is uitermate beleefd en kan zich al redelijk uitdrukken in het Engels.
Op de markt zie ik drie jongens met een doos vol geld en vraag of ze belang hebben bij dollars. Ze zijn helemaal opgetogen en wisselen zo opzichtig, dat we niet de indruk hebben dat ze dit vaak doen. Na uitgebreid tellen, krijgen zij drie briefjes van ons en wij ongeveer 20 centimeter van hen. Ze stralen helemaal en laten ons nog even horen hoe goed onze verse biljetten kraken. Odil vraagt iets te laat of hij ook eens een dollar biljet mag zien, we hebben ze net allemaal ingewisseld.
We kopen op de markt iets te eten en willen op een muurtje neerploffen voor een broodje kaas. Odil is maar moeilijk te bewegen om iets van ons aan te nemen, maar na uitgebreid aanbieden, gaat het er toch wel in. Het op de grond zitten eten, lijkt hem niet echt aan te spreken. Met een blik vol afschuw maakt hij met een zakdoekje het stoepje schoon voordat ik mag gaan zitten. Het zal wel iets zijn voor arme sloebers om zo te lunchen, maar wij noemen het 'picknick' , wat tot weinig begrip leidt.
We bezoeken de Bibi Kanym Mosque en Odil mag gratis mee als gids. Het kan niemand echt iets schelen dat hij er ook nog nooit is geweest. 's Avonds eten we in een 19e eeuws huis met mensen van ons hotel. Het is gezellig, maar aangezien het vooral plov en salade is, is het eten niet heel spannend.

dinsdag 14 juli - Samarkand

Om langzaam af te kicken van ons reizigers bestaan, besluiten we langer in Uzbekistan te blijven, de portie dagelijkse indrukken en tegeltjes drastisch te verlagen en het vooral heeel rustig aan te doen.
Een lange lege dag strekt zich voor ons uit: we ontbijten tot 12.00 uur met een motorrijder die met drie vrienden een retourtje mongolie op de motor doet, lezen een boek in bed en hebben de te verwachten afkickverschijnselen. Om toch nog IETS te doen, verlaten we om 19.00 uur in lome stemming het hotel om naar de pizzeria te gaan. Het valt niet mee allemaal....

woensdag 15 juli - Samarkand

Na een dagje hotelrust hebben we wel behoefte aan een nieuw tegelshotje. We spurten naar Shah-I-Zinda, waar tegeltjes te kust en te keur zijn: een heuse volledig gerestaureerde mausoleum avenue ligt op ons te wachten. Vol blauw moois en heel veel doden. Na een dagje zonder, geniet je des te meer.
Voldaan en heet lopen we terug via de markt om nogmaals geld te wisselen bij de jongens. Deze keer 400 dollar, waarvoor we worden uitgenodigd in 'het kantoor'. Een kamertje onder de markt, vanwaaruit ook de fruitweegschalen worden verhuurd. Het is eindeloos tellen, stapeltjes maken, in de war raken en opnieuw tellen. De heren hebben de biljetten van 1.000 op, dus krijgen we ook stapels van 500 en zelfs 200 biljetten. (100 biljetten van 200 zijn 8 euro waard!) Na de goede zaken komt het boekje Engels-Fonetisch Uzbeeks-Uzbeeks-Russisch voor de dag en volgt een leuke kennismaking, een foto op de markt en een uitnodiging voor de dom (huis) morgen 19.00uur.
's avonds eten we bij Jerome y Marlene, onze nieuwe hit: Paprika Samarkand, mmmm, recept op aanvraag verkrijgbaar.