dinsdag 30 juni - van Karakol naar Bishkek (door Jeroen en Marleen, samen zwetend achter een slaapkamercomputer in Uzbekistan)

Vandaag nemen we afscheid van onze familie in Kyrgyzstan om terug te reizen naar Bishkek. We staan vroeg op, want moeder en broer zijn aangekomen met de nachtbus en worden verwelkomd met uitgebreide chai met hapjes.
Het afscheidnemen valt ons zwaar, we voelden ons echt thuis hier en altijd zeer welkom. Terwijl we aan het pakken zijn en onze kamer opruimen (de dikke dekens die het bed vormen worden weer opgevouwen en komen op een grote stapel langs de muur), komen Saikal en Rachad de kamer binnen met een afscheidscadeautje voor ons: elk een mooie Kyrgyzische chaikom, die we zo mooi vonden. We zijn erg ontroerd en na een laatste fotosessie nemen we met tranen in onze ogen afscheid.
We vinden super snel een shared taxi naar Bishkek en komen rond 16.00 uur aan in 'onze' stad. We proberen een nieuw, beter en goedkoper guesthouse, morgen krijgen we een kamer met echte bedden en voor het eerst in Kyrgyzstan non-stop hotwater. Voor nu: slapen op kussens op de grond in het berghok tussen fietsen, tassen en vuile was, het hotel is vol.
We gaan eten bij 'het konijnenhol', naar ons idee de meest passende naam. Van binnen lijkt het op een konijnenhol en er is ook een pagina vol konijnen gerechten te krijgen. We proberen tevergeefs de salade en het hoofdgerecht tegelijk op tafel te krijgen en maken het wel heel ingewikkeld door een warme chocolade melk met slagroom en rum te bestellen. Wie niet waagt.... we worden beloond met een champagne glas gevuld met vloeibare chocola, drank en slagroom. Koud maar best te pruimen!

woensdag 1 juli - Bishkek

In de ochtend wordt de kamer langdurig en heel grondig schoongemaakt, waarna we rond 11.00 uur ons heim kunnen betreden. (Helaas wordt de gezamelijke wc door de schoonmaakster zorgvuldig gemeden).
Andere wijk, nieuwe wandelroutes, via de Russisch Orthodoxe kerk bereiken we uiteindelijk de oude vertrouwde Italiaan. mmmmm
In de middag boeken we een vliegticket: Bishkek-Tashkent-Nukus. We eten weer bij het konijnenhol en drinken tot laat in de avond bier met onze medereizigers in de tuin van het guesthouse.

donderdag 2 juli - Bishkek

We slapen uit en doen lang over het ontbijt. Jeroen onderneemt een lange expeditie naar een wasserette uit vergane tijden. Onze laatste dag in Bishkek brengen we door met souvenirs kopen, internetten en postkaartjes versturen. Tijdens het afscheidetentje bij de konijnen uiten we voor de laatste keer de bizarre wens om de salade en het hoofdgerecht tegelijk geserveerd te krijgen. Voor de derde keer stoten we op een onoverkomelijke culturele kloof.

vrijdag 3 juli - van Kyrgyzstan naar Uzbekistan, van Bishkek naar Nukus

Jeroen rent om 8.00 naar de wasserette, waar hij net optijd aankomt om de was uit een machine te trekken, voordat alles kletsnat is. Om 8.00 uur klaar was een te moeilijke vraag, de was kan mee terug: viezer dan het was, een beetje nat en voorzien van aangehechte labels die lelijke gaatjes in onze kleren achterlaten. Gelukkig krijgt Jeroen zijn betaalde Euro wel terug, dus waar doe je nog moeilijk over? We proberen alles nog snel te drogen voor ons vertrek.

We ontmoeten erg aardige Nederlandse buren uit Dwingeloo, maar moeten het samen koffie drinken afslaan omdat we drie uur van te voren op de airport moeten zijn. Als we een half uur te laat op de airport aankomen, kunnen we nog steeds niet inchecken. De luchthaven is bijna net zo dood als de papiermolen op een winterdag, dus we vermaken ons met de weegschaal. We zijn echt een paar kilo afgevallen.
Na het inchecken (verschrikkelijk aardige mensen hier op Manas International (not)), gluren we naar de rijen dikke transporttoestellen van de American Air Force. De luchthaven wordt namelijk aan de USA verhuurt ter ondersteuning van hun 'jongens' in Afghanistan. Aan de overkant van de weg zit een Russische luchtmachtbasis. Gezellig. Na een lening van 2 miljard van Rusland aan Kyrgyzstan moesten de Amerikanen weg, maar die mogen nu toch blijven, omdat ze drie keer zo veel huur gaan betalen en de halve airport verbouwen. Handige jongens, die Kyrgyzen.
Vlak voor alle grijze kolossen staat onze aftandse Tupolev 154, een driemotorig toestel uit sovjettijden. Het interieur is sinds de ingebruikname in de jaren 70 waarschijnlijk nog nooit vernieuwd; sommige stoelen hebben de leuning helemaal naar voren, andere stoelen zijn er helemaal uit. Het geheel doet aan als een afgeragde oude bus en de geur roept herinneringen op aan verkleedkisten van vroeger.
Marleen zit met het zweet in de handen de aankomst in Tashkent af te wachten, terwijl Jeroen probeert haar te steunen met enige statistische feiten (Uzbekistan Airways is een internationaal vliegende maatschappij, met een gemiddeld record) en een hoop fantasie. De lunch geeft enige afleiding (als je tenminste worst lust).
De piloot zet de kist voorspoedig aan de grond en Jeroen gaat uit zijn dak bij de aanblik van zo veel sovjet luchtvaarthistorie. Vooral de ilyushin 76 (made in Tashkent!) gooit hoge ogen.

Marleens eerlijkheid bij het invullen van haar douaneformulier wordt direct afgestraft: "schrijf jij dat allemaal maar weer eens op en waar je "yes" zei, zeg je nu "no" en dan zet je daar je handtekening dat je het naar waarheid ingevuld hebt".
Terwijl we wachten gaat Jeroen stiekem geld wisselen (veel betere koersen dan bij de bank) en dumpen we 15 kilo aan warme kleding en souvenirs bij de left luggage. We mogen weer vliegen met een tupolev 154 en Marleen heeft na een positieve ervaring iets meer vertrouwen. Het vliegtuig ruikt heerlijk naar eten, maar dat is voor het personeel. Oh ja, je mag zelf weten waar je gaat zitten. Dat is ook voor het eerst.
Met Fokke en Sukke (twee look alikes uit Polen) stappen we in de taxi naar Hotel Nukus. We nemen een kamer zonder airco, want Uzbekistan schijnt duur te zijn. We boeken een toertje voor de volgende dag en eten heerlijk in het Sheraton Cafe (een unlook alike uit Uzbekistan). De nacht is vol muggen en bijbehorende bulten. Gelukkig is het niet lang, want om zeven uur gaat de taxi naar.......