Woensdag 17 juni 2009 - Bishkek (door Jeroen)

We doen het weer eens rustig aan. We lunchen weer met de meest fantastische sjasjliks tot nog toe en het hoogtepunt van de dag: bellen met de kersverse moeder Wikje!

En echt waar, we volgen de situatie in Iran op de voet via het internet, dus mocht het daar niet allemaal betijen, dan gaan we lekker naar Bulgarije, of een ander land ergens in de buurt van Turkije. Beetje jammer, want Iran zou de kers op de slagroom zijn en is normaliter een van de meest stabiele en veilige landen van de regio. Maar hopen dat ze die relschoppers snel in het gareel krijgen en Iran nog vele jaren mag genieten van een regime waar de meerderheid niet op zit te wachten. We gaan het zien.

Donderdag 18 juni - Bishkek

Nog maar een dagje om aan te sterken. In de ochtend is het weer een hele klus om aan warm water te komen. Als er geen warm water is, moeten we de kraan laten lopen, todat het water er is (uit stadsleidingen aangevoerd). Soms moet je het water wel een uur of langer laten lopen, wat ons bijna maagkrampen bezorgd, maar in Kyrgyzstan is er water genoeg, of althans, dat wil men graag denken. Uiteindelijk kookt Marleen maar wat water en douche ik koud.

We komen op straat een Belg tegen die in tweedehands auto`s handelt. Sinds kort mogen er alleen nog maar auto`s jonger dan 1998 worden geimporteerd. De rest gaat nu naar Tajikistan, waar ze nog armer zijn en een vintage AUDI of BMW (naast de gloednieuwe met heroinegeld gekochte hummers) nog best kan.

We zetten onze eeuwigdurende zoektocht naar goede koffie voort en laten ons afschrikken door een luidruchtig gezelschap Amerikanen op het terras: we gaan maar binnen zitten. Bishkek ontpopt zich steeds meer als de ideale stad voor liefhebbers van lange zoektochten.

Vrijdag 19 juni - van Bishkek naar Kochkor (door Marleen)

Het voelt een beetje alsof vandaag eindelijk ons Kyrgyzstan-avontuur gaat beginnen. We hebben onszelf fit (genoeg) verklaard en vertrekken in de ochtend naar de taxi standplaats voor lange afstanden. We willen naar Kochkor en na enig onderhandelen zitten we bij Murat in een shared taxi op weg naar Kochkor, een stadje tussen de bergen op een paar uur rijden van Bishkek, waar je al je Kyrgyzische dromen waarheid kunt laten worden: een shyrdak kopen, op een pony naar de jailoos, slapen in een yurt en overvloedig veel kymuz drinken. Een waar paradijs voor de Kyrgyzstan liefhebber!

Murat houdt ervan regelmatig een plas, rook of foto pauze in te lassen en zodoende schieten we wat leuke plaatjes, eten we onderweg Russische oliebollen gevuld met aardappel en worden we door Murat getrakteerd op onze eerst Kymuz. Kymuz met hoofdletter, want het is een hele eer als iemand je laat drinken van zijn gefermenteerde merriemelk. De kymuz van Murat komt uit een olievaatje uit de kofferbak, waar het zo te proeven al heel wat uurtjes heeft staan gisten. Een drankje dat smaakt naar vloeibare kaas met een licht alcoholische ondertoon. Jummie! Jeroen slaat nooit een tweede (of derde) bakje af, maar ik heb goed onthouden dat je altijd een bodempje in je glas moet laten om bijvullen te voorkomen.

Het uitzicht is mooi als altijd: bergen, besneeuwde toppen, beekjes en bergmeertjes. Je zou er haast geen woorden meer aan vuil hoeven maken, maar we genieten toch weer van het schitterende landschap, heel fijn om weer de stad uit te zijn.

Aangekomen in Kochkor probeert Murat ons nog even ergens anders te laten logeren, want de mensen die hij kent zijn echt veel aardiger, maar na enig aandringen belanden we toch bij oma en haar kleindochter, die een prachtig schoon huis hebben en een Russische sauna in de tuin.

We gaan eten in de Vizit Bar, waar een aardige Kyrgizische ons helpt met wat vertaal werk van de volledig Russische kaart. Uiteindelijk bestellen we blind twee salades en laten ons verrassen. 's Avonds heerlijk zweten in de Russische sauna.

Zaterdag 20 juni - Kochkor

We blijven nog een dagje in Kochkor, dat zaterdags op zijn grondvesten staat te schudden, omdat grote hordes vee worden versleept en verhandeld op de veemarkt. Voordat we vetrekken naar de markt genieten we van oma's ontbijt en bewonderen haar buitenlandse kaarten. Trots laten wij ook onze Nederlandse ansicht zien. De kleindochter springt op en neer en blijft maar op de Alkmaarse kaasmarkt wijzen. Sir, Sir (kaas, kaas) leggen we haar uit, maar dat heeft ze allang begrepen. Na enig bladeren in de kaarten stapel van oma zien we daar opeens de Alkmaarse kaasmarkt in het groot en ook historisch Rotterdam. Precies dezelfde als op onze kaart staan. (zie foto's: kleindochter poseert graag even met de kaarten). Het is een beetje een desillusie, aangezien we ons wel heel erg in the middle of nowhere voelden, maar we kunnen er ook wel om lachen: " ja duh, dat is de kaasmarkt van Alkmaar, mij hoef je niks te vertellen!"

In het centrum (of wel de grote straat) boeken we een paardentripje voor de komende dagen en dan is het weer tijd voor een bazaar. Paarden, schapen, ezels, maar de uit de achterbak van auto's verkochte Kymuz, maakt deze markt toch anders dan anderen. Jeroen koopt een T-shirt van het Russische Olympische team en ik koop nog wat extra zon-protectie in de vorm van een hoed.

We lunchen weer bij vizit en daarna slaan we onze grootste souvenirsslag van de hele reis. We bezoeken twee community based toeristen shopjes en kopen ons helemaal suf. De dames in de winkels stralen en bedanken ons hartelijk voor alle aankopen, het grootste deel van het geld komt terecht bij de vrouwen die er dagen of maanden over hebben gedaan de viltproducten te maken. De verkoopprijs ligt zo laag dat we soms liever het dubbele zouden willen betalen, maar dat zou waarschijnlijk een hoop onrust geven. We verlaten de winkels met zakken vol en het belangrijkst van al: de mooiste shyrdak die we ooit hebben gezien. (We hebben overwogen de Shyrdak weg te geven aan degene die zonder googlen wist wat het was, maar daarvoor zijn we inmiddels te verliefd op onze shyrdak geworden.)

Een Shyrdak is een handgemaakt vloerkleed van vilt. Het basisproduct, de vilt, is ook met de hand gemaakt: onze oma zit 's middags uren achtereen op een klein krukje om met twee lange ijzeren pennen op een berg wol te slaan. De wol ligt op een soort bedbodem en ze slaat dat met de pennen urenlang tot moes. Daarna moet alle wol in een dunne laag in een rieten mat worden gerold. Dan moet er water bij en moet je slaan, persen, stampen en rollen, zodat de wol heel fijn in elkaar gaat zitten en dus vilt wordt. Het is werkelijk een heidens karwei, bijna niet om aan te zien. De vilten lappen kun je dan nog gaan verven, waarna je er twee op elkaar legt en die in symmetrische organische vormen knipt (die de beelden rondom de yurt represtenteren). Dan naai je alles weer aan elkaar en op een stevige vilten ondergrond. Na ongeveer 6 maanden heb je dan een vloerkleed om U tegen te zeggen.

Als we thuiskomen is oma opgehouden met het slaan van de wol en zien we haar met een grote gasbrander (op olie) vier zwartgeblakerde stokjes verbranden en een grote zwarte bol. Als we beter kijken zien we dat het een schapenhoofd is en vier kleine schapenpootjes. De kleindochter zit er nieuwsgierig bij te kijken. Of we ook blijven eten? Eeh, we gaan maar weer naar Vizit.

Zondag 21 juni - Paardentrektocht naar Song Kol Lake (door Jeroen)

We melden ons bij de CBT (Community Based Tourism) en worden aan onze sympathieke gids voorgesteld. Buiten komen er twee meisjes op ons aflopen en Azza, onze gids, vraagt of er een mee mag: ze leert voor gids of voor iets anders bij de CBT. Marleen, met haar feilloze radar, denkt meteen al dat de twee wat met elkaar hebben. Ze heeft gelijk: ze gaan zelfs trouwen ergens deze zomer. De jongedame, Nazgul (ja ja, ik hoor u al denken: lord of the rings, enge vliegbeesten), blijkt niet zo stoer te zijn als haar aanstaande en praat ook niet zo veel. Azza onderhandelt over een taxi, terwijl naast ons twee Israeli`s hun reputatie waarmaken. Na een uurtje in de taxi komen we aan in een dorpje waar we gaan lunchen en we onze paarden voor het eerst mogen bestijgen. Nazgul blijkt nog minder rijervaring te hebben dan ik (0), dus ik laat haar meteen maar even zien hoe het allemaal moet en stel haar vaderlijk gerust: als ze vragen heeft, kan ze bij mij komen.

Onder een fel zonnetje rijden we weg. We passeren een paar islamitische begraafplaatsen in varierende staat van onderhoud. Om ons heen bergen met besneeuwde toppen, klaprozen, boterbloemen, vergeet me nietjes en beekjes met ijskoud water uit de bergen. We worden voor de kymuz uitgenodigd bij een gezin in hun yurt. Ik drink drie koppen van het goedje (hebben we niet ooit allemaal koffie, bier en wijn moeten leren drinken) en bewijs daar volgens onze gastheer mijn mannelijkheid mee: de meeste toeristen houden het na 1 bakje voor gezien. Via Azza vertelt hij het opzienbarende verhaal van twee Israelische toeristen die vorig jaar met onvoldoende eten, kleren en ervaring de bergen ingingen en door hem op sterven na dood werden gevonden. Naar het schijnt kotsten ze bloed en was de vrouw een paar vingers kwijt. Gelukkig is zijn vrouw arts (dat schijnt hier minder te verdienen dan veehouderij in de bergen) en zijn ze gered. We zijn blij dat we spaarzaam zijn waar het kan, maar nu toch een gids bij ons hebben. Marleen maakt een paar mooie plaatjes van het gezin, die Azza wel voor ons wil uitprinten in Bishkek, om ze de volgende keer aan hen te geven.

Na een paar uur komen we aan bij onze jailoo (zomerweide) en slapen we in een schitterende yurt van het gezin dat in de buuryurt woont. Helaas geen kachel hier, traditioneel op de grond slapen en een toilet die een flink stuk heuvelopwaarts staat. Vlak voor het slapen gaan worden de 400 schapen van de familie voor de nacht in een omheining gedreven (er lopen hier wolven rond en die houden wel van een lekker schaapje)

Maandag 22 juni - Paardentrektocht naar Song Kol Lake

We vertrekken wat later dan gepland, want een van onze paarden is er vandoor gegaan en die moet eerst teruggehaald worden. Het regent afwisselend hard en miezerig en we krijgen het lekker fris. We moeten vandaag een hoge pas over, waar nog sneeuw blijkt te liggen ( in de tweede helft van juni!). Twee dagen geleden zijn een stel toeristen nog omgekeerd, maar we ploeteren door de sneeuw en gaan door. Onderweg wordt de kou iets verlicht door de aanblik van echte Edelweiss (in de Alpen beschermd, hier een soort onkruid). We nemen thee en een lunch in een warme yurt en drogen onze kleren bij de kachel. Het stopt met regenen, maar als we klaar zijn om verder te gaan, begint het weer lekker te sputteren en zijn we binnen een paar minuten weer zeiknat. Om een uur of zes zijn we eindelijk bij Song Kol lake en nog belangrijker: warme yurts en verse vis uit het meer. We slapen in een yurt met een dikke kachel, waar voor de verandering geen koeiepoep maar steenkool in brandt en dat merk je!

Dinsdag 23 juni - van Song Kol Lake naar Kochkor

Denkend aan Lesotho lepelen we de pap met aardbeienjam naar binnen. We lopen nog even naar het meer voor een fotoshoot en een paar minuten stilte. Het is hier heel erg stil. Mooi. Na een kort interview met een tv zender uit Bishkek (was het voor het eggie of om een van hun vrienden gratis in onze taxi te krijgen) gaan we naar Kochkor. De rit is mooi en voert ons wederom over een zwaar besneeuwde pas. We gaan in Kochkor voor de vijfde keer naar Café Vizit en verbazen het personeel met onze vlotte keuze uit de russische menukaart (never change a winning team) en we eten weer eens Chinese meat (dat vreemd genoeg onder het kopje Europees voedsel valt). We zullen onderhand een heerlijk bouquet van zweet, schaap, paard en koeiepoep rook verspreiden, maar de dames in Vizit houden zich kranig. Als ik in mijn eentje over straat loop wordt ik een huis binnengetrokken, waar ik Nederland op de wereldkaart mag aanwijzen en als beloning een theelepel boter mag afsabbelen. De Kyrgyzische gastvrijheid is werkelijk grenzenloos. Vanavond duiken we weer de banja in: lekker zweten en schrobben en dan lekker slapen in een echt bed!

Morgen vertrekken we richting Karakol, voor een paar dagen natuur en misschien nog een paar kopjes kymuz. Lekker!