Vrijdag 26 juni - Karrakol (door Jeroen)

Na een stevig ontbijt van pap en een nimmer aflatende stroom chai (thee), gaan we halverwege de ochtend eindelijk onderweg. Met de marshrutka gaat het naar de bazaar en dan met een andere marshrutka naar Ak Suu, alwaar we onze wandeling gaan beginnen. Natuurlijk moet er eerst nog wat thee uitgewerkt worden, want de regels van de gastvrijheid gebieden hier dat de gastvrouw een leeggedronken theekom niet al te lang ongevuld laat. (Liefst pakke men de lege theekop uit de handen, voordat hij de tafel raakt.) Daarbij is het hier gebruik om boter of een soort ghee (geklaarde boter, smaakt naar boterbabbelaar) in de thee te gooien. Daar doen we niet aan mee, maar zelfgemaakte abrikozen-, aardbeien- of zwarte bessenjam in de thee is ook niet gek.


We wandelen langs een woest kolkend bergriviertje door een dal vol sparren en vrolijk bloeiende wilde bloemen. Na een uur of vier komen we aan in Altyn Arashan (Golden Spa), maar dit blijkt de overstatement van de eeuw. Het logement is eenvoudig en de thermale baden blijken vieze betonnen bassins, met een houten hutje er op en een asbest dak vol gaten. Asbest, we zien er te veel van om het onopgemerkt voorbij te laten gaan: alles is hier van asbest. De daken zijn in 90% van de gevallen van asbest, schuttingen meestal ook en overal liggen stukken afgebroken asbest. Onze gids bij lake Song Kol verzekerde ons dat Kyrgyzisch asbest niet gevaarlijk is voor de volksgezondheid. Gelukkig maar, we maakten ons al een beetje druk over de uraniummijnen die veel rommel verspreiden en de vrachtwagen met cyanide die vijf jaar geleden in een rivier stortte die uitkwam op lake Isyk Kol.


De hotsprings vormen een geheel eigen gevaar voor lijf en leden, want ze zijn heel erg heet. Centimeter voor centimeter laten we ons in het gloeiendhete, naar zwavel stinkende, water zakken. Als ik bij mijn middel ben kan ik de pijn niet meer aan en ren in mijn zwembroek naar buiten om af te koelen in de rivier, lekker koud! We proberen het nog een keer en bemerken tot onze grote schrik dat zilver en zwavel heftig op elkaar reageren (onze ringen lijken wel van goud, net als de echte ringen, thuis). Marleen begint het toch wel erg warm te krijgen en gaat er definitief uit. Ze is de eerste keer tot haar middel in het water geweest, de tweede keer helemaal; op haar benen is een rode "grote smurf" broek te zien, die lang blijft zitten. Het zou allemaal heel gezond moeten zijn, maar Marleen valt bijna flauw en heeft enige tijd nodig om weer bij positieven te komen. Leve de Golden Spa!


We eten samen met nog een stel andere reizigers en kijken vol verbazing hoe er 's avonds blootvoets, staand in de rivier gevist wordt. De nacht is lang en koud. Vooral mijn bed heeft meer weg van een hangmat dan een echt bed en het matras is zo dun dat de kou er lekker doorheen trekt.

Zaterdag 27 juni - Altyn Arashan

Ik doe mijn ogen open en dan mijn mond. Marleen opent haar oren en het eerste wat zij hoort is: "ik blijf hier geen nacht langer". De stemming zit er goed in. Het ontbijt komt erg laat en als we na een klein bakje yoghurt om nog een bakje vragen krijgen we een bot:" tomorrow". Dacht het niet. We lopen nog wat door de werkelijk schitterende vallei en filosoferen over de rest van de reis en de vraag waarom we niet steil achterover slaan van het echt heel mooie landschap. We zijn een beetje reismoe.


De wandeling naar beneden maakt een hele hoop goed: onder een stralende zon lopen we dezelfde route naar beneden, die er deze keer fantastisch uitziet. Alles is weer goed, alleen zijn we na vier uur lopen toch wel erg moe. We zijn dan ook erg blij als we een dag eerder dan gepland bij ons supergastgezin aankomen en met een paar dikke glimlachen ontvangen worden. Wat een fijne mensen. We moeten meteen aan de chai en vertellen hoe het was. Dat we maar een bakje yoghurt kregen vinden de dames ontstellend ongastvrij, ze vragen meteen of de mensen boven Russen of Kyrgyziers waren.


We hadden al gedineerd in de stad, want we waren wat aan de late kant, maar we moeten toch echt meer eten. Van wandelen krijg je trek, dus wij eten graag weer mee.

Zondag 28 juni - Karrakol

Vandaag gaat Essentur, de vader van het gezin, naar de markt om een schaap te kopen. Dat gaat geslacht worden om daarna onder andere de bekende bewerking met de brander te ondergaan. We kunnen haast niet wachten. We doen het rustig aan en zitten 's ochtends uitgebreid te beppen aan tafel met Rachad, die we kennen uit de taxi, haar zoon Nursultan, een heel vrolijk ventje van zeven maanden, Saikal, de jongste zus, die het beste engels kan en Saadat, een inwonend familielid, die erg veel in het huishouden doet. Moeder werkt in Kochkor bij een cooperatie die shyrdaks maakt, een zus is met een Fransman getrouwd en organiseert nu trekkings in Kyrgyzstan, een andere zus woont in Chicago en de enige broer zit op een militaire academie in Rusland. We hebben het echt erg goed getroffen met deze lieve mensen.


Het is schitterend weer en daarom gaan we naar het strand. De besneeuwde toppen op de achtergrond stelen de show en het lekker koele (en inmiddels bijna cyanidevrije) meerwater doen een boel goeds. Het strandleven is levendig, wat misschien ook komt door de flessen sterke drank die overal aan het strand voor een prikje te koop zijn. Op weg naar huis rijdt onze shared taxi nog even in een duidelijk aangegeven put zonder deksel ( we zagen de rode driehoek al op honderd meter afstand). De twee mannen die in de put zaten komen met weinig schrik vrij en volgens mij waren Marleen en ik (die tijdens het "ongeluk" niet meer in de auto zaten) nog het meest onder de indruk. Je zou het bijna jammer vinden dat de auto er zonder ernstige schade uitkomt om de chauffeur een lesje te leren. Sjakkel! (sukkel in het Kyrgyzisch)

's Avonds kijken we met het hele gezin naar de foto's van onze reis vanaf de Filippijnen. Voor ons erg leuk om alles weer voorbij te zien komen en ons gastgezin lijkt het ook erg leuk te vinden.

Maandag 29 juni - Karrakol

Onze grootse plannen worden gesmoord in aanhoudende regen en eigenlijk is er helemaal niets mis met de hele ochtend aan de keukentafel kletsen met Saikal. Het schaap zou vandaag geslacht worden, maar als we om twee uur naar de stad gaan hoor ik haar nog blaten in de schuur. We lunchen met veel te vette kip en zitten al weer snel in ons vertrouwde internetcafe. Het leven in Karrakol is relaxed, daar waren we aan toe. Goed.


's Avond treffen we het schaap aan op onze borden, samen met een berg gebakken aardappels. Daar het onze laatste avond is, hebben we uit de 'stad' Belgische Bonbons meegenomen (gemaakt in Duitsland en verhandeld vanuit Rusland). De Nederlandse traditie wordt gewaardeerd. Tot laat praten we met vader Esentur en Saikal over de reis, de wereld, de mensheid, God en Geld.