Maandag 15 juni - Bishkek (door Marleen)

We leren Bishkek al aardig kennen dus we lunchen bij een van onze favoriete stekjes in de stad: de italiaan. Het is wederom erg lekker en veel te veel. Na de lunch lopen we naar de American University om er een tolk Russisch - Engels te vinden. Het is een stukje lopen in de brandende zon, wat ons behoorlijk veel energie kost. Jeroens koorts is gelukkig wel gezakt, maar beiden zijn we toch nog niet heel fit. Eenmaal bij de universiteit hebben we binnen 5 minuten een tolk gevonden (nodig voor de Uzbeekse ambassade morgen). We hoefden slechts een meisje te vragen, zij kon zelf niet voldoende Russisch, aangezien ze uit Afghanistan kwam, maar zou binnen wel even rondvragen. Na nog geen twee minuten wachten kwam ze weer naar buiten met Raihan. Als net afgestudeerde computer technoloog, die drie maanden gewoond heeft in de States, spreekt ze vloeiend Engels. Een leuke meid, waarmee we eerst even wat gaan drinken in het park. Het is erg gezellig en Raihan heeft veel te vertellen. Ze heeft vorig jaar 3 maanden in Texas gezeten en daar haar vriend ontmoet. Vorige week is haar vriend samen met zus en vader naar Bishkek gekomen, zodat op traditioneel Islamitische wijze, zijn vader aan haar moeder toestemming kon vragen voor het huwelijk. Sindsdien zijn ze verloofd en over een maand of drie zal Raihan vertrekken naar de States om er te trouwen met haar verloofde en zich daar permanent te vestigen. Het leek me nogal een grote stap, maar Raihan heeft er alleen maar heel veel zin in: het leven is daar ook veel makkelijker dan hier en waarschijnlijk is de kans op een baan stukken groter.

Aan het einde van de middag nemen we afscheid van David, die vannacht terug vliegt naar huis. Op de valreep kunnen we met hem nog een flinke portie dollars wisselen. Deze worden hier alleen geaccepteerd als ze kreuk en scheur vrij zijn, dus verversen we via David onze biljetten. Een groot afscheid van een heel aangename reisgenoot.

's Avonds gaan Jeroen en ik eten in ons wijkrestaurantje voor een zoveelste portie aardappel puree met rodebieten salade (ongeveer 1 euro p.p). Russen houden erg van rode bieten, net als ik. Over het algemeen heeft het bedienend personeel in Bishkek zich ten doel gesteld zo onaardig mogelijk te doen tegen de gasten in het restaurant en hier zijn ze er echt heel goed in: strakke blikken, boos kijken, enig stemverhef (zeker als blijkt dat ik misschien wel een Russin lijk, maar het toch echt niet ben), smijten met menukaarten, bestek en borden en dan na afloop wijzen op de 10 procent toegevoegde en verplichte fooi. Voor een glimlach hoef je niet te komen, maar de salade is wel heerlijk.

Bij thuiskomst worden we opgevrolijkt door de stralende lach van het anderhalf jarige meiske, dat hier met haar ouders woont. Had ze de eerste dagen mooi half lang zwart haar, zaterdag was ze opeens helemaal kaal geschoren. Iedereen was echt geschokt, denkend dat het een heel ander kind was of dat ze ernstig ziek geworden was, maar nee, het wordt zomer, dus scheren we je bolletje helemaal kaal; wel zo makkelijk!

Dinsdag 16 juni - Bishkek

Om half 10 ontmoeten we Raihan voor de Uzbeekse ambassade. Het is er al lekker druk, blijkbaar had iedereen bedacht maar voor de openingstijd van 10 uur te verschijnen. Een man in uniform leest de namen/landen op vanaf zijn lijst: Nederlandia! Yep, present! Hij bepaalt wie wanneer naar binnen mag, wij mogen om half 11. De dame achter de balie (ook wel genoemd: The Lady!) had eigenlijk in een restaurant in Bishkek moeten gaan werken, zoveel talent voor onaardig zijn en nors doen kun je toch niet onbenut laten. Onze tolk durft nauwelijks nog vragen te stellen, maar uiteindelijk staan we toch buiten met alles wat we willen hebben en weten. Vanmiddag na 15.00 uur zal het dan eindelijk zover zijn...

We trakteren Raihan op een drankje op het terras, dat ze met moeite aanneemt, waarna we ergens shasliks gaan eten. We vragen eens na hoe dat hier nu zit met de bruidenroof, waarover we hebben gelezen. Raihan vertelt dat het niet meer zo is als vroeger, want in haar omgeving heeft ze de laatste vijf (!) jaar niet meer meegemaakt dat er een meisje geroofd werd. In haar gezin echter roofde haar vader haar moeder en ook haar zus werd geroofd. Haar zus, toen 27, had de jongen in kwestie vroeger wel gekend, maar hem in geen jaren meer gezien. Op een dag kwam hij haar kidnappen, nam haar in een auto mee naar het huis van zijn ouders en zorgde dat ze daar meteen door de mullah in de echt werden verbonden. De dag daarna werden Raihan en haar ouders geinformeerd en mochten ze op bezoek komen. De zus werd volledig overvallen door de actie, maar aangezien ze al 27 was, had ze er wel vrede mee, want ze moest toch eens met iemand trouwen. Zus en rover zijn nog steeds getrouwd en hebben inmiddels een gezin. Ook de broer van Raihan roofde zijn vrouw. Hij had haar 2 keer gezien en vond haar wel leuk. De vrouw in kwestie had er totaal geen weet van, werd van straat geplukt, in een auto meegenomen naar het huis van Raihan en haar ouders en werd daar huilend in de echt verbonden. Ook zij zijn nog altijd getrouwd. Raihan zelf is inmiddels verloofd met de Amerikaan (we begrijpen nu wel iets beter waarom dit zo geweldig is), maar loopt 's avond nooit alleen over straat: Je hoort geen verloofde vrouwen te roven, maar het gebeurt soms wel. Het verhaal van het meisje dat zichzelf op de huwelijksnacht van het leven beroofde is wel het meest trieste van al.

Het leven in Kyrgyzstan is zwaar. Hoe zonnig en vrolijk alles in Bishkek ook lijkt, de verhalen van Raihan zijn van een heel andere orde. Haar ouders kregen 8 kinderen, waarvan er nu nog 4 in leven zijn. Drie kinderen overleden heel jong, een zus verdronk toen ze 19 jaar was. Om de jongste twee kinderen te beschermen tegen kwade geesten, gaven de ouders de kinderen weg, om ze een paar dagen later terug te kopen. De geesten zouden dan denken dat de kinderen niet van hen zijn en ze dus ongeschonden laten. De jongste twee kinderen leven nog altijd.

Na de lunch gaan we naar de Osh Bazaar, waar we op zoek gaan naar vloerkleedjes van vilt. Met Raihan erbij worden we meegenomen naar de kelders van de markt, waar enorme voorraden liggen. Helaas wordt het kleed van onze keuze voor onze neus weggekaapt.

We nemen afscheid van Raihan en haasten ons naar de ambassade, waar een prachtig nieuw (en heel duur) visum op ons ligt te wachten!

Aan het eind van de middag horen we van de belangrijkste gebeurtenis van vandaag: We zijn opnieuw oom en tante geworden! Jeroens zus Wikje is bevallen van een gezonde zoon Jimte! Heel erg goed nieuws en een prachtige baby! Gefeliciteerd Wikje en Albert!