Dinsdag 2 juni - Lake Karakol

"Als poepen pijn doet"

(door Jeroen en een beetje van Marleen)

Na een paar uur wachten en internetten zitten we alsnog in de bus naar Lake Karakol. We hadden weer eens een vertrouwde sleeperbus, met twee gezellige Japanners en een boel Chinezen (geen Oeigoeren, vreemd) pruttelt de bus door een fantastisch berglandschap. Dit is de Karakorum Highway, een van de hoogst gelegen wegen ter wereld en vanaf Kashgar de weg naar Pakistan. We stappen uit bij Lake Karakol en worden besprongen door etnische Kyrgyzen, die ons een yurtstay willen aansmeren. Wij blijven hardnekkig vragen naar de door een Fransman getipte Anadin. We komen uiteindelijk bij hem terecht en settelen ons in zijn yurt. Voor het avondeten doen we nog een rondje achter op de motorfiets om het meer heen. In ware bliksemtoerisme stijl bestijg ik snel een kameel, maken we veel foto`s en doen ook nog even yakboterthee met brood bij een lokaal gezin. Onze toch enigzins excentrieke gastheer komt later, als zijn zwager al het avondmaal gebracht heeft, om bij vlagen heel sympathiek te zijn, de kachel met gedroogde yakmest op te stoken en dan weer lang voor zich uit te zitten staren of met zijn zwager in het Kyrgyzisch te kletsen.

Marleen is enigszins teleurgesteld over de inrichting van de yurt. Zijn er in een Mongoolse ger (yurt) gezellige wandkleden, mooi beschilderde kastjes en grote bedden. In deze ger is HELEMAAL niks. Er liggen kleden op de grond en in de hoek een stapel dekens. Er is een kachel, maar de gaten in het doek van de yurt zorgen slechts voor beperkte isolatie. We maken van de dekens een bed en proberen warm te worden. Voor mij niet zo'n probleem, maar Marleen blijft rillen en klappertanden (zelfs met alle kleren aan, onder vijf dekens!) Marleen voelt zich niet zo lekker. Was het de yakboterthee, de rijst met aardappel en ei of heeft het water uit het meer niet lang genoeg gekookt? We zullen het nooit weten. Het wordt een energieke nacht vol ontlading en peristaltiek voor Marleen. Ik mag bij dit alles de zaklamp bedienen en slaap derhalve, net als Marleen, niet al te best. Volgens Marleen, die maar blijft rillen, met stip de meest verschrikkelijke nacht van deze reis.

Woensdag 3 juni - Lake Karakol - Kashgar

Het is geweldig mooi buiten in het ochtendlicht, maar Marleen voelt zich nog steeds hondsberoerd en bezoekt met regelmaat het 'toilet' (een ommuurd drollenveldje). We gaan maar weer eens terug naar Kashgar, in een kleine, snelle bus. Het uitzicht is nog glorieuzer dan bij de heenreis. Marleen ziet er weinig van, doordat ze het grootste deel van de reis ligt te pitten. Haar engelachtige buurman geeft haar nog een extra flesje water en tijgerbalsem, want daar wordt je beter van. Wat zijn mensen toch vaak goed! We zijn blij als we weer in ons hotel zijn. Ik ga alleen beneden wat eten, maar het avondeten smaakt mij op de een of andere manier ook niet al te best. Moe, lusteloos, geen trek: zou ik misschien depressief zijn?

Donderdag 4 juni - Kashgar - Kyrgyzstan

Hoewel het eten me niet smaakte, ik erg slecht sliep en me echt vrij lusteloos voelde kwam ik opgelucht, in verschillende posities boven de WC pot hangend, tot de conclusie dat ik gelukkig niet depressief was, maar dat iets gewoon niet helemaal goed gevallen was. Het zou wat zijn, depressief in de bus voor anderhalve dag!

We temperaturen nog even en Marleens verhoging blijkt nog wat forser te zijn dan de mijne. We zijn er helemaal klaar voor. We waren graag wat langer in China gebleven, maar ons visum loopt vandaag af en we moeten dus de grens over!

Op het busstation treffen we Janneke, die net uit Pakistan komt en zich ontpopt als een van de vele "engeltjes" die we onderweg tegenkomen. Even lekker Nederlands kletsen met iemand anders leidt lekker af en Janneke geeft ons later nog een paar zakjes ORS (de onze is inmiddels op). Supertof. Marleen maakt in de bus dikke vriendinnen met een Oezbeekse, een arts, die samen met een andere arts en een stel zakenvrouwen met hoofddoekjes onderweg is naar huis. We krijgen het advies om bij de grens hard te blijven glimlachen en doen alsof er niks aan de hand is. Dat moet ook wel, want we blijven naar de wc/greppel/kuil rennen en als Marleen weer met de thermometer op de proppen komt vlak voor de grens, blijken we allebei nog niet helemaal op temperatuur te zijn. De hele bus weet inmiddels van onze conditie, maar iedereen houdt zijn mond bij de grens. Wij houden ook onze mond, als we de posters over swine flu zien en de staande thermale scanner waar iedereen aan voorbij moet. We glimlachen naar de scanner, zeker als iedereen 35.8 heeft (One China, One Temperature!). Het wordt iets zwaarder bij de laatste douaniere, waar het mij helemaal wit voor de ogen wordt en het koude zweet me uitbreekt. Ik geef een bleke glimlach als ik mijn paspoort krijg en ga snel ergens zitten. De rest van de rit verloopt zonder al te veel problemen. Het landschap aan de Kyrgyzisch zijde, dat werkelijk schitterend is, verdwijnt helaas snel in de duisternis.

Vrijdag 5 juni - Osh

We zijn in Kyrgyzstan, we zijn in Kyrgyzstan, we zijn in Kyrgyzstan, we zijn in Kyrgyzstan!!

Na enig onderhandelen met de lokale taximaffia worden we afgeleverd bij Hotel Taj Mahal. De chauffeur doet nog een vergeefse poging om de rekening te verviervoudigen, maar daar trappen we al lang niet meer in. Janneke en een Japanse, die ook in de bus zat, gaan mee, maar vinden het hotel te duur. Wij kiezen een luxe kamer (eigen badkamer met ligbad!, een woonkamer met bank, stoelen en tv en een apparte slaapkamer met drie bedden). Het kost bijna 17 euro, maar we moeten onszelf echt even verwennen. Hier komen we de komende dagen niet weg.

Zaterdag 6 juni - Osh

Ze hebben hier Campina yoghurt!! En kaas!! We blijven!!

We doen bijzonder weinig en leven op yoghurt en broodjes kaas met tomaat en komkommer. We hebben een keer per dag warm water (ergens tussen 8.00 en 23.00 uur), dus dan gaan we ook meteen in bad.

We bezoeken nog Osh guesthouse, waar Janneke zit en buurten even.

Zondag 7 juni - Osh

Drie maal daags broodjes kaas, tomaat, komkommer, knoflook. Wat een leven. In de avond komt Marleen ook nog even naar buiten om bij een soort speeltuin op een bankje te gaan zitten en mensen te kijken.

Maandag 8 juni - Osh

Het was misschien tussen de regels door al een beetje te lezen, maar ik voel me al een paar dagen weer helemaal het heertje (Marleen voelt zichhelaas nog niet het vrouwtje). Ik heb er zin in, als we in de ochtend op weg gaan naar de OVIR, om ons te laten registreren. Volgens de Lonely Planet moeten Nederlanders, in tegenstelling tot 28 net zo ontwikkelde landen, zich nog steeds registreren. Een lokale man, die veel met toeristen werkte beaamde dit, terwijl de website van het ministerie van buitenlandse zaken er met geen woord over rept. We gaan eens even een kijkje nemen en maken ons eerste ritje in een marshrutka, de lokale minibus hier in de vorm van afgetrapte Russische busjes, of oude Duitse en Nederlandse mercedesbusjes (soms met tekst, bijv: "personenvervoer op maat"). Na spannende tocht langs langzaam instortende regeringsgebouwen uit vervlogen Sowjettijden, krijgen we te horen dat onze regering nu wel goede afspraken heeft gemaakt met die van hier. We gaan weer terug en lopen over de markt, die op maandagochtend heerlijk rustig en veelzijdig is. Dit is een markt naar mijn hart. En ze hebben hier echt leuke toeristentroep. Dat wordt nog flink shoppen later.

Dinsdag 9 juni - Osh

Hoogte punt van de dag: Marleen koopt een mooi vilten hoedje op de bazaar. 's Avonds zitten we zelfs een uurtje op een supermarktterras (ik met koud hoegaarden witbier!) onder de bomen, het gaat vooruit.

Woensdag 10 juni - Osh

Na een kleine terugval bij Marleen in de ochtend, gaat het de rest van de dag beter. Er komen ook vier andere Nederlanders in het hotel, waar we lekker mee kunnen kletsen. Zij zijn evenals iedereen die we in Osh hebben ontmoet aan de diaree! Het zal wel in de lucht hangen.

Donderdag 11 juni - Osh naar Bishkek (door Marleen)

Na het vele slapen, bankhangen en naar Kyrgyzische tv staren (super suffe mtv clipjes en heel slechte amerikaanse films gedubt in het russisch zijn mijn nieuwe hobby geworden), moet het er vandaag toch echt van komen: we vertrekken! Na het nodige onnodig oponthoud (hoort erbij, zo is de cultuur, moet je respecteren), zoeven we eindelijk samen met een Amerikaanse reiziger en twee Kyrgyzen in een 'shared taxi' naar Bishkek (het alternatief hier voor openbaar vervoer). Bij het afscheid nemen van de jongen van Osh guesthouse, krijg ik als enige geen hand. Stralend en schutterend zegt hij: "Nee, ik geef je geen hand, ik ben een praktiserend moslim". Je weet dat het kan gebeuren, maar het blijft toch heel raar en ik heb er in mijn feministische hart toch niet zoveel ruimte voor en vraag me af of ik dat eigenlijk wel zou moeten hebben of dat het toch allemaal vrouwonvriendelijke praktijken zijn.

Ik leef nog de hele dag op yoghurt en een banaan, maar kom gezellig met de buurman kletsend de 10 reisuren toch redelijk goed door. Jeroen neemt het stokje even van me over en zit zwijgend en wagenziek, bleek uit het raam te staren. Gelukkig biedt het raam veel moois: prachtige groene heuvels, kuddes schapen, paarden en koeien, steeds hoger wordende bergen, heel veel yurts en een aantal hoge passen, waar nog veel sneeuw ligt. Een aantal keren maan ik de chauffeur om het toch iets rustiger aan te doen, wanneer hij weer even schijnt te denken dat de dikke mercedes station gemaakt is om mee te starten in de formule 1 . Met bevend hart en zweethanden zit ik achterin de auto, de mannen begrijpen niet helemaal waar ik me druk over maak.

Tegen de avond arriveren we in Bishkek. Als enige vrouw in de auto kan ik dan wel weer als enige kaart lezen, maar daar heb je hier als vrouw niet veel aan. Ik probeer via Jeroen en de Amerikaan nog wat aanwijzingen door te geven, maar pas na 30 minuten rondtoeren, neemt hij het aan en zet ons voor de deur af. Leve het feminisme!


Ons guesthouse is een oud sfeervol huis, waar we bij mensen in het huis lijken te wonen. Erg fijne plek. We gaan nog met zijn drieen uiteten en voor het eerst sinds 8 dagen eet ik weer iets fatsoenlijks en het lijkt goed te vallen. We vallen uitgeput in slaap.