Inmiddels ben ik nu 3,5 maand weg, heimwee? Hell no. Ik heb het gevoel dat ik net pas begin. In het begin vroeg ik me af wat ik zou gaan doen overdag, of ik me op den duur niet zou gaan vervelen o.i.d. Niks is minder waar, ik heb nu het echte besef van vrijheid en hoe gelukkig ik me mag prijzen met deze reis. In het begin had ik nog enigszins het besef van tijd, ik had een 'tijdslimiet' i.v.m. mijn vlucht naar Australie, geen idee waar ik heen wilde en ik wilde niks missen. Tijdsdruk is weg, ik heb immers geen datum voor de volgende vlucht. Dit is vrijheid. Iedere dag wakker worden, niet echt wetende wat je gaat doen. Saai? Nee hoor. Heb ik zin om op pad te gaan en dingen te ontdekken dan ga ik op zoek naar een taxi. Heb ik zin in een dagje niks, prima. Ik voel me niet schuldig als ik een dagje niks doe ik heb immers tijd zat. Dit gezegd, terug naar mijn avonturen. Ik schrijf dit verhaal in koh phangan, het regent en de stroom is uitgevallen. In een donkere kamer met enkel het licht van mijn tablet, vermaak ik me ook prima. Wel, ik was de laatste keer gebleven bij de laatste dag in Sydney.

Bangkok, i was back in townnnn! Bangkok, mijn aankomstpunt, tussentijdse bijkom plek, mijn vertrekplek.. Ik was er weer! Ondertussen alweer voor de 3e keer, inefficient of fijne herkenningsplek? Voor mij is het fijn om tussendoor even bij te komen van de reis en vanuit daar weer verder te reizen, 2 nachten is daarom voldoende. Maargoed, de vliegreis van Sydney naar Bangkok, met wederom een tussenstop in Kuala Lumpur. In sydney ontmoette ik een meisje met dezelfde vlucht dus dat kwam goed uit, hadden we beide gezelschap in KL. Tenminste, als we meemochten.. Van te voren had ik al mijn visa geregeld en ik verwachtte daarom geen problemen. Izzy, het Ierse meisje ging voor een visa on arrival. Naast elkaar stonden we aan de balie met hetzelfde probleem, er waren twijfels aan ons paspoort. s***. Ze vroegen voor een bewijs van retour uit Thailand. Dit had ik allemaal al met het consulaat besproken bij het aanvragen van het visum, het was goedgekeurd dat ik per trein het land zou verlaten later. Izzy had geen bewijs omdat dit niet als vereiste vermeld stond voor visa on arrival. We hielden samen de rij op maar nog steeds was ik het er niet mee eens. Het meisje bleef vriendelijk en ging het voor me navragen, gelukkg ik had gelijk en het was geen probleem omdat ik al een visa had. Izzy had minder geluk, ze had nog 40 minuten over om een willekeurige vliegreis uit Thailand te boeken. Uiteindelijk kwam het goed en konden we beide in het vliegtuig stappen. Ik ben niet zo fan van vliegreizen, vooral niet als het riemen om teken voor 4 uur lang aan is vanwege turbulentie. Gelukkig had ik pilletjes en vond ik het hobbelen en schommelen niet meer zo erg. Izzy had een uur eerder het vliegtuig naar Bangkok en zou daar op me wachten zodat we samen naar het centrum konden want ik kende inmiddels de ins en outs van Bangkok.

Samen liepen we rond khaosan road, hét backpackers plekje van de stad. We hadden immers 5 uur tijd tot de check-in. We aten brunch en liepen naar de tempels, ik was eindelijk eens op loopafstand van de tempels. Ik had extra een nieuwe wijk uitgekozen om te verblijven zodat ik weer iets te ontdekken had. Ik kwam in een levendige wijk terecht vol marktjes, straatkraampjes en barretjes. Dit was weer iets nieuws, gericht op backpackers in de plaats van op lokale mensen. We liepen wat rond, aten nog wat en daarna scheidden onze wegen weer. De dag erna was ik weer alleen en ik besloot om rond te lopen weer. Ik vond het verdacht rustig op de straten en vroeg me af wat er aan de hand was. Al snel kwam ik tot de conclusie dat de protesten nog steeds bezig waren en veel straten waren afgezet en werden bewaakt door politie of leger. s***. Er leken geen protesten te zijn en ik besloot om de barricade heen te lopen. De westerse media schetst een beeld alsof het er gewelddadig aan toe gaat, de meeste mensen protesteren echter in rust, alleen de uitzonderingen worden uitgezonden. Onderweg zag ik mensen in tentjes bivakkeren en hadden shirts aan met: shutdown bangkok, restart thailand, een vrij radicale boodschap. Ik vond al snel dat ik er als westerling niks te zoeken had en besloot om terug te keren. Het was rustig en er heerste een ontspannen sfeer. Omdat zo'n sfeer snel kan omslaan besloot ik voordat het erger werd om maar uit Bangkok de vertrekken. Dit was een slim besluit want 2 dagen later zouden er kleine explosies zijn tegen de protestleiders.

Ik nam de trein naar Hua Hin, een klein badplaatsje. Hier was maar één hostel dus ik verwachtte er niet veel van. De reden dat ik hier heen ging was een nationaal park waar ik over gelezen had met moerraslanden en grotten. Op de gok ging ik naar het treinstation om te kijken voor een trein. De man fronste op mijn vraag of het mogelijk was om dezelfde dag nog naar hua hin te gaan. Hij keek me aan alsof ik een domme vraag stelde en hij antwoordde met, not today. Hij staarde naar de computer en vertelde me dat ik een plekje kon hebben voor de trein een half uur later. Toch niet zo'n domme vraag dus. Had ik weer geluk... In een tweedeklas coupe had ik een comfortabele stoel en wonderbaarlijk vertrok de trein tot op de minuut, op tijd. Ik had mooi uitzicht, het raam was open en er waren ventilators. Dit vond ik al heel luxe, eersteklas was voor mij helemaal niet nodig, ik vond de frisse lucht heerlijk. Onderweg had ik een mooi uitzicht. Links ging de zon onder achter de kale rotsbergen. Dit gaf de lucht een roze, gele, oranje gloed. Rechts van me zag ik de maan. Na 5 uur, slechts een uur te laat, kwam ik aan in Hua Hin. Verrassend was het zeker, ik zag een klein, gezellig kustplaatsje met een levendig karakter. Het was een mix tussen thais en toeristisch, alles wat je wilde kon je hier vinden. Ik had precies uitgezocht hoe ik moest lopen, ik had zelfs gedacht aan de richting van waar de trein arriveerde. Dit kon niet misgaan! Helaas stonden er geen straatnaambordjes. Nouja zeg. Na slechts 20 minuten had ik echter toch het goede hostel gevonden, ik was trots. In het enige hostel van de stad, zaten alle jonge backpackers. Er was meteen een vriendelijke, vrolijke sfeer. Een half uur later zat ik samen met Anna, duits meisje en Paulien, chinees meisje, in een straattentje te eten. Er was een avondmarkt waar zowel toeristen en lokale mensen kwamen. Eerlijke prijzen, goedkoop eten en leuke kraampjes. Hier vermaakten we ons wel een paar uurtjes. Ik vertelde over het nationaal park met een grot, ze werden enthousiast en wilden graag mee. Zou een hoop in de kosten schelen en het was gezelliger. Ik had niet precies het idee waar we heen moesten maar een taxi naar het park zou een begin zijn. Ik las iets over een boot of een wandeling. De taxi zette ons af bij een pad de bergen in, oke het wordt dus de wandeling. Goede schoenen werd aangeraden, helaas de enige mogelijkheid die ik had, waren mijn flipflops. Ojee. Het was een goed onderhouden pad, wel steil. Na een paar honderd meter waren vroegen we ons af hoe ver het zou zijn. Moe van de klim waren we op het hoogste punt, geen grot. Het pad liep weer naar beneden en na 20 minuten gladde stenen naar beneden stonden we op een strand. Pauline had gymschoenen maar gleed regelmatig weg, ik had nergens last van met mijn slippers. Hoezo goede schoenen? Geen probleem! We zagen een bordje met de grot. Hehe we waren er, of toch niet? Nu begreep ik waar mijn boekje het over had, het strand waar de klim begon was te bereiken via boot of via het wandelpad. We waren dus pas op het strand waar de klim naar de grot startte. De grot was nog eens 500 meter klauteren over geimproviseerde trappen. Mensen die naar beneden liepen, keken verbaasd naar mijn slippers, hee ik ben niet een keer gevallen, het was prima te lopen. Moe van wederom een klim waren we er dan eindelijk. We stonden in een bos in een grot, dat was gek. We stonden in een bos maar ieder woord galmde rond. Het gaf apart licht door de zon, uberhaupt zonlicht in een grot vond ik een apart fenomeen. Ik had nog gelezen over een of andere tempel. Er liep een pad verder naar beneden. Ik kan het gevoel niet beschrijven toen we de tempel zagen. We waren op het meest perfecte moment aangekomen. We stonden allemaal met een mond vol tanden. Het was een perfect plaatje, we stonden in een enorme grot met een grote opening waaruit de zon precies op de tempel en de bomen viel. Ik had dit gezien op een plaatje maar kon niet geloven dat het echt zo mooi was. Het enige wat ik kon zeggen was, whatthef***, noo ohmygod, how is this possible. Dit was het mooiste en uniekste wat ik ooit gezien heb. De meisjes waren ontzettend blij dat ik ze meegenomen had naar deze plek. Na een kwartier was de zon zodanig gedraaid dat nog maar een klein deel van de tempel in de zon was, we waren dus echt net precies op tijd. We besloten om hier uit te rusten en we hebben zeker een half uur zitten kijken. De afdaling terug naar het strand was een uitdaging maar wederom was Pauline degene met de meeste problemen met haar schoenen. Nog steeds onder de indruk van de grot, keerden we terug naar de taxi. We vroegen hem om te rijden naar een andere grot. Hadden we zin om nog eens een berg te beklimmen? Het was slechts 130m dus we besloten om dit maar gewoon te doen. Deze grot trok niet veel bezoekers en dit was te merken aan het pad. Een touw als railing liepen we over scherpe rotsen. Dit was niet zo comfortabel met mijn slippers. Met moeite kwamen we boven. Het was een grot met een trapladder en verder geheel donker. Hier waren we niet op voorbereid dus we besloten niet naar binnen te gaan. Ik was wel nieuwsgierig dus besloot om via het trapje naar beneden te klimmen en te kijken hoever ik kon kijken met het zonlicht als enige lichtbron. Ik zag mooie glimmende rotsen maar was na 2 minuten alweer uitgekeken. Nu hadden we toch echt genoeg bergen beklommen en reden we weer terug naar de stad. We stopten ergens anders in de stad en liepen een stuk terug via het strand. In de avond was het wederom tijd om te eten op de markt. Moe maar voldaan kwamen we terug in het hostel. De volgende ochtend had ik nog geen zin om weg te gaan uit dit stadje en besloot ik nog een dagje te blijven om vervolgens met Anna naar Koh Tao te gaan. De laatste dag huurden we voor 100 bht (2,20) een strandbedje voor een dag zo konden we uitrusten. We kregen een bedje in de vloedlijn. Het strand was niet zo spectaculair, maar voor mij was het mooi genoeg. Terug in het hostel hadden we een nieuw meisje erbij, deze keer een zuid koreaanse. Ze wist een andere weekendmarkt, verder uit de stad en voor 10 baht, 25 cent, vonden we een lokale taxiservice. Hoezo toeristen worden altijd afgezet, de taxichauffeurs vroegen allemaal 40 baht. Nog geen geld maar vier keer zo duur als lokaal. Doei. We kwamen op een luxere markt terecht waar alles in de plaats van goedkoop, origineel en artistiek was. Iedere Thai uit de omgeving kwam hierheen om zijn of haar kunsten te laten zien of te verkopen. Zo waren er dansgroepen, breakdancers, orkestjes, schilders, mensen met een origineel idee en noem maar op. Ook het eten was er overheerlijk, allemaal kraampjes met hoogwaardige lokale gerechten. Deze keer geen normale curries maar keuze uit 10 curries met verse kruiden en andere verse ingrediënten. Om het overvragen tegen te gaan werd er gewerkt met coupons. De tentjes hoefden alleen maar het aantal coupons weer te geven en ontvingen pas geld bij het inleveren van deze coupons. Een goed en eerlijk systeem vonden we. De prijzen lagen iets hoger dan op de normale markt maar in verhouding viel het mee, in een restaurant betaalde je meer. Dit was een leuke laatste avond.

Op naar mijn eerste eiland, ko tao. Dit is vooral bekend bij duikers die hier een goedkope duikcursus kunnen volgen, ik vond het een perfecte plek om mijn eilandentocht te beginnen. Ik klaag niet snel of graag, maar de reis was hel. Oh my god, wat een boottocht. Normaal kan ik alles achteraf wel relativeren maar dit niet. Het begon al op de pier, het waaide enorm hard. Het was een grote catamaran voor 400 passagiers, de boot schommelde al heen en weer. We besloten om op het bovendek te gaan zitten. Bij het vertrekken hobbelde de boot heen en weer, overal hoorde je whiiii en whooooo. Het lachen zou ons echter snel vergaan. Bij het naderen van open water werd het geschommel erger en erger. We moesten onszef vasthouden aan de stoelen om niet opgetild te worden. Pogingen om jezelf te verplaatsen werden meteen afgestraft, het ging simpelweg niet. Pogingen eindigden aan de andere kant van het dek, bovenop de andere passagiers. Na een tijdje begon het zeeziek zijn bij praktisch iedereen. De bemanning deelde geamuseerd plastic zakjes uit aan alle zieke mensen. Ik was nog nooit zeeziek geweest maar nu moesten ik en anna er allebei aan geloven. We besloten om een poging te doen om naar beneden te gaan en in een stoel te zitten rondom de wc's. Tijgerend kropen we naar de trap met behulp van de behulpzame medepassagiers. Na 15 minuten bereikten we eindelijk onze plek voor de volgende uren. Zittend tussen alle zieke mensen die zich allemaal ellendig voelden. Het was een boot vol zombies. De boot was een grote zure lucht, wat ons nog zieker maakte. De golven die we van beneden zagen waren ziek hoog. De golven naderden van opzij dus bij iedere golf dachten we ojee de boot wordt dadelijk omgeduwd. Nee ik overdrijf niet. Na 3,5!! uur bereikten we koh Tao. Het enige wat ik dacht was, beter is dit eiland de moeite waard. Anna had al een accomodatie omdat ze de duikcursus ging doen. Ik kon niks boeken van te voren dus ik moest, nog steeds ziek, op zoek naar een slaapplek. Overal vertelden ze me dat alles vol was en dat er zelfs mensen op het strand sliepen. Hierop ingesteld te zijn probeerde ik nog een hostel. Het was of het strand of een dure hotelkamer. Ook hier vertelden ze me dat ze volgeboekt waren, dit was mijn laatste optie. Een meisje kwam naar me toe gelopen en vertelde me dat ze hadden betaald tot de volgende dag maar toch besloten hadden om de nachtboot te pakken. Hallelujah, voor 5 euro had ik een hostel. Uitgeput gooide ik mijn backpack neer en besloot een dutje te doen. Anna deed hefzelfde en we besloten om later te meeten om de nieuwe stad te ontdekken. Na 3 straten noord, west, oost en zuid gelopen te hebben beseften we dat dit het was. s*** hoe ga ik me hier vermaken zonder een duikcursus te doen? Iedereen in het hostel deed de cursus. Nee duiken daar voelde ik niks voor, snorkelen in het great barrier reef was genoeg zee voor mij. Op de laatste avond had ik zelfs bijna ruzie met een andere backpacker. You didn't dive? Then what are you doing here? You cannot leave the island without doing a dive! Ik was het beu en antwoorde met why not my boat departs tomorrow. Weer vond hij dat ik me aanstelde en dat ik niet weg kon. Oh well then i stay forever on this island. End of conversation, sukkel. Als ik niet wil duiken dan wil ik niet duiken en dan doe ik het niet.

Maargoed koh tao, wat kan ik erover vertellen. Mooi eiland, mooie stranden, geen thai cultuur maar een toeristische plek. Hier moest ik even aan wennen, zo toeristisch had ik het nog niet gezien op de grote steden na. Ik had dus een uitdaging gegeven aan mezelf, missie zoek rustige plekjes om overdag uit te rusten, savonds was het leuk en sfeervol om tussen de mensen te zitten in een van de vele strandtentjes aan de zee. Het strand was grotendeels volgebouwd dus overdag was er vrijwel geen strand tijdens de vloeduren, jammer. Toch heb ik me prima vermaakt. In de avonden struinden we door het stranddorpje, zaten op het strand, keken we naar vuurshows, dronken we een biertje of een cocktailtje. Overdag had ik ook genoeg aanspraak. Op de eerste dag ontbeet ik samen met mensen uit het hostel. Hierna ging ik op zoek naar een stukje strand. Na een poosje vond ik tussen de vele bungalows een stukje droog zand. Dit plekje deelde ik met een duits meisje. Ik luisterde muziek, las een boekje, totdat het ging regenen.. Regen?! Hallo ik ben op een tropisch eiland. Nouja het meisje vroeg of ik samen wilde lunchen in een barretje. Aan het einde van de dag vertrok ze naar huis en liep ik weer rond, wachtend op Anna voor het avondeten. Zo mijn eerste dag zat erop. Ik kon 2 nachten in het hostel blijven daarna moest ik weg en kon ik na een nacht ergens anders weer 2 nachten blijven. Oke, op zoek naar een slaapplek, wederom. Ik besloot om vroeg op te staan en op zoek te gaan voordat de eerste boot zou arriveren. Nouja vroeg bleek uiteindelijk 10 uur te worden, op z'n minst nog steeds voor de eerste boot. Er was al een meisje aan het wachten op mijn bed, ze bleek Nederlands te zijn, dat was makkelijk voor de verandering. Omdat ik de omgeving al een beetje kende besloten we samen rond te wandelen, op zoek naar een slaapplek. Ik had bedacht om eerste de beste vrije kamer te nemen. Uiteraard nergens kamers beschikbaar. Ik stelde me in op daadwerkelijk een nachtje strand of ergens in een hangmat in een hostel. Ik vond een 4persoonskamer waar ik dan alleen 14 euro voor zou betalen, het was de laatste kamer en ik zag om me heen mensen zoeken. Snel boeken dus. Het was absoluut geen 14 euro waard in vergelijking met andere plekken maar ik had een bed, niet eens, ik had een matras en een ventilator. Naast koh tao ligt een eiland waar we beide graag heen wilden. Een boottaxi was veel te duur maar we vonden een dagtrip naar het eiland inclusief snorkelstops. Ejoow dat is leuk! De dag erna zou ik dus weer gaan snorkelen! Later die dag viel de stroom uit op het hele eiland, no worries dat gebeurd wel vaker. Hierdoor kon ik anna niet meer bereiken en was het tijd om weer eens alleen te eten. Ik at op het strand, kijkend naar een vuurshow met een dj op de achtergrond.

Het werd niet laat want de dag erna vertrokken we om 9 uur. De derde aangemeerde boot was onze, hoe we daar kwamen? Gewoon door te hoppen van de eerste boot aan de pier naar de tweede ernaast naar de derde. Al snel kwamen nederlandse mopperaars tevoorschijn, die vonden dit toch echt niet kunnen. Wat kan er gebeuren? Je valt in het water en dan ben je nat, ojee wat erg als je 5 minuten later gaat snorkelen. Zou ik deze keer niet bang zijn? De eerste stop was shark bay, nou nee bedankt. Er zouden babyhaaien zijn na het zwemmen van 50 meter. Ze waren nog niet gevaarlijk maar ik dacht, waar babyhaaien zijn, moeten de volwassen haaien ook komen om zich voort te planten? Ik sprong toch moedig in het water maar ik zag helemaal niks onderwater, ik beelde me in dat er plots een haai uit het donker tevoorschijn zou komen oid. Nee hier voelde ik niks voor. De anderen keerden al snel terug, er waren geen babyhaaien te zien en er was geen koraal. Niks gemist dus. Volgende stop was al beter, ik zag de bodem en een paar visjes. De derde en laatste snorkelstop was erg mooi. Ik besloot om hier te gaan, het was hooguit 4 meter diep en het zicht was goed. Het koraal was vergelijkbaar met het great barrier reef, misschien nog wel mooier! Het water was helderder dus er was beter zicht en het was dieper waardoor er meer vissen waren. We dobberden rond en genoten van het uitzicht. Dit was zeker de moeite waard. We hadden zwemvesten dus we hoefden niet eens te zwemmen om te blijven drijven. De mopperaars waren wederom niet tevreden, de bril zou de verkeerde maat zijn, zonder dat ze het uberhaupt geprobeerd hadden in het water. Eenmaal in het water bleek de bril gewoon te passen. Ik kon het niet laten om te vragen, en hebben jullie een leuke vakantie? De laatste stop was het eiland waar we nog 2 uur vrije tijd hadden. Het was een mooi eiland, bestaande uit 2 bergen met in het midden een smalle zandstrook. Het water was lichtblauw en bedekte het zand van beide kanten. Dit was mooi! Het was erg druk, een paar boten vol mensen op dit smalle strandje paste niet. We liepen daarom de berg op naar het bekende viewpoint. Ook hier stonden de mensen in de rij om op de hoogste rots te staan. Tussen de 2 hoogste rotsen was een klein plateautje waar niemand was. Ik ontglipte de rij en ik vond een kleine opening tussen de rotsen, klein zijn heeft voordelen! Ik had mijn plateautje gevonden, helemaal voor mij alleen. Het was 1,5 meter lager dan het hoogste punt maar whatever wat maakte dat uit in het uitzicht. Ik zat en genoot van het uitzicht. Ik besefte wederom hoe gelukkig ik mezelf mocht prijzen, mijn jaren sparen betaalden zich dubbel en dwars terug.

Bij terugkomst die dag vertelde kim me over een junglefeest die avond met dj's. Dit vond ik wel wat. We kochten kaartjes, dronken een paar biertjes op het strand samen mensen uit het hostel en genoten. Voldaan keek ik terug op de dag en mijn glimlach ging niet meer van mij gezicht. Het feest was super! We raakten aan de praat met verschillende grappige, soms wereldvreemde mensen, dansten in het zand en tot vroeg in de ochtend vermaakten we ons prima. Om 6 uur kwamen we terug in het hostel. Ik had een nieuwe kamer dus ik had de mensen nog niet gezien. Toen ik eens een keer wakker werd om een uurtje of 2 was iedereen al weg. Ik keek in de spiegel en ik zat onder de neonverf, he wat hoe? Oja we hadden verf! Wat moeten de mensen gedacht hebben op de kamer toen ze zagen dat er een nieuw meisje was, onder de verf. Ik deed die dag niet veel. Het was onze laatste dag en ik had de dagen blijkbaar makkelijk omgekregen zonder duiken. De laatste avond brachten we besscheiden door in een bar met livemuziek, waar ik een anti hangover smoothie dronk.
Koh tao, mooi eiland, gezellige sfeer, leuke mensen.. Tot ziens!