Oke het is weer tijs voor een update. Een ding is zeker, ik wil nog lang niet naar huis. Ik ben inmiddels weer in my hometown, Bangkok. De afgelopen maand heb ik doorgebracht in Australië. Hier heb ik mijn neef en zijn vriendin, tobias en itzel, opgezocht. Een maand relaxen en genieten. Ik hoefde niet op zoek te gaan naar cultuur of typisch australië, dat is er simpelweg niet zo. Ik vind australië de goede combo tussen het amerikaanse en het europese. Minder individualistisch dan noordwest europa maar minder overdreven dan amerika. In bangkok kreeg ik het even benauwd op het vliegveld. Het inchecken duurde lang en ik begon zenuwachtig te worden, mijn paspoort piepte en het vrouwtje keek moeilijk naar haar scherm. Toen ze wegliep naar haar manager werd ik wel een beetje bang. Wat was ik vergeten, wat klopte er niet? Ze kwam terug met de vraag, visa australia? Jaaaa s***, dit heb ik online geregeld, er stond dus niks in mijn paspoort. Weer liep ze weg. Na wat ingetypt te hebben kwam ze terug, oke ik mocht verder, pfoeee! Next stop, paspoortcontrole. Your departure card? He wat? Ik zag dat bij iedereen een kaartje in het paspoort geniet was. Waaarom niet bij mij.. Zonder departure card mocht ik niet doorlopen. Toen besefte ik me ineens, hee wat was dat kaartje wat ik in mijn plakboekje had geplakt? Wijs besloot ik om dat maar niet te vertellen. Ik hield vol dat er niks in mijn paspoort geniet was, dat was niet eens gelogen! Probleem opgelost, ik kreeg een nieuwe en ik mocht verder. Pfoe, voor de 2de keer in een half uur. Ik had een rustige vlucht, 10 uur vliegen, 5 uur wachttijd in Kuala Lumpur maakte de reis in totaal 15 uur. Wat zijn ze streng zeg om Australië binnen te mogen. In KL gooide ik braaf mijn flesje water weg, want nee dat mag niet. Na de handbagagecheck kocht ik in de taxfree een nieuwe. Bij de gate was er wéér controle en werd mijn flesje alsnog, alweer afgepakt. De douanemedewerker had er de grootste pret in. But I bought it after the check? I dont care. Can I buy it again in the plane? Haha i dont know. Vreemd want op de terugweg mocht het wel gewoon mee. Ik had op tv horrorverhalen gezien over de douane in Australië en de hoge boetes. Geen risico nemen dus. In het vliegtuig kreeg ik een uitgebreide lijst met dingen die je moest aangeven bij de douane. Ik vroeg me af of mijn chocoladekoekjes onder een van de categorieën viel. Ik ging dus maar braaf in de rij staan. Op de vraag what i had to declare, antwoorde ik onschuldig, i have cookies! De man keek me aan alsof ik een of andere idioot was en ik mocht zo doorlopen zonder controle.

Na de lange reis was ik dan eindelijk in Australië, nu was ik echt aan de andere kant van de wereld. Terug in de ontwikkelde, moderne wereld. Ik was benieuwd hoe me dat zou bevallen. Sydney zou meteen een cultuurshock zijn, dacht ik. Op het vliegveld nam ik de trein naar het centrum, 10 minuten.. 17 dollar (13 euro).. Hellooo welcome to Australia. Ik werd opgehaald op het treinstation en ik voelde me er meteen op mijn gemak. Er was een relaxte sfeer. We liepen door parkjes waar mensen hun lunch aten, heerlijk aan het genieten van de zomer. Na een verfrissende douche, warm water, goede straal (ontbrak vaak in Thailand), was het tijd voor sightseeing Sydney. Tobias wist precies de weg en alle mooie plekjes. We liepen en liepen. Bij terugkomst bleken we 15 km gelopen te hebben! Hij bracht me naar de havens, chinatown. Darling harbour, harbour bridge en het (of de? Klinkt allebei raar) operahouse konden niet ontbreken natuurlijk. Het was een vreemd en overweldigend gevoel om door Sydney te lopen, het leek bijna onwaar. De havens zijn wereldberoemd en nu was ik er gewoon, net als wanneer je de eiffeltoren voor het eerst ziet. Ik moest wel een beetje lachen toen ik naar het operahouse liep. Mijn eerste reactie was.. eigenlijk vind ik het gebouw helemaal niet zo mooi. Dat het beroemd is wil niet zeggen dat ik het mooi moet vinden dacht ik. De harbourbridge daarentegen vond ik wel mooi. Het totaalplaatje was perfect, blauwe zee, skyline op de achtergrond, zonnetje erbij.

De tweede dag moest Tobias werken en ging ik met Itzel op pad. We werden pas om 2 uur wakker, oepsssss, jetlag. Nouja een dagje shoppen dan maar. We liepen naar het centrum, hypermodern maar toch duurzaam, zonnepanelen, recycle plekken. Het was toch wel fijn om een break te nemen van Thailand waar westerse kleding schaars was. Ik had immers nieuwe kleding nodig en in Thailand kon ik tot nu toe nergens normale korte broeken vinden, ze waren allemaal veel te kort of hadden 'cherry' op de achterkant staan. Ik vond het meteen een uitdaging om goedkoop te shoppen. Ik had het duurder verwacht. eigenlijk scheelde het niet zoveel. In de supermarkten verkochten ze soortgelijke euroshopper merken die soms nog goedkoper waren dan in Nederland. In een winkeltje vond ik 2 jurkjes voor 40 dollar, 26 euro. In de avond hadden we bedacht om naar een openlucht film te gaan in een park. Het bleek een uur lopen te zijn, pfoe. We keken elysium. Erg leuk om op een eigen meegenomen dekentje, eten en drinken, te liggen in het gras. De dag erna was het tijd voor het eerste echte uitstapje, de blue mountains. Hier is de film a few best men opgenomen. Ik keek deze film in Eindhoven en de bergen waren mij altijd bijgebleven. We namen de trein, 2 uur en we waren bij de blue mountains. Hier waren verschillende wandelpaden. We liepen eerst naar de bekende three sisters, 3 rotspunten naast elkaar. Hierna zagen we een trap naar beneden en besloten om naar beneden te lopen. Het uitzicht was geweldig. We zagen mensen hijgend naar boven klimmen en vroegen of het ver was, 900 f***ing stairs was het antwoord. Oke laat maar. We liepen verder naar beneden tot we op een punt kwamen waarbij we alleen nog maar bomen zagen, dit was een mooi punt om weer terug naar boven te lopen. Ofja lopen, naar boven klauteren, we begrepen de hijgende mensen meteen. Toch was het de moeite waard! Weer boven zagen we nog een pad en besloten na een lunch om deze route te lopen. Dit was een minder steile route en wederom een geweldig uitzicht. Onderweg kwamen we watervalletjes, mooie vegetatie en uitkijkpunten tegen. Wauw. Moe maar voldaan keerden we terug naar Sydney.

De volgende dagen was het tijd voor de wereldberoemde stranden. Bondi beach, manly beach en coochie beach. Bondi deed ik in mijn eentje aangezien ze beide moesten werken. Fijn zand, helder water, rotsen en last but not least, surfers. Ja dit beviel me ook wel. Na een uurtje zonnen, werd de zon echt te fel en was het tijd voor schaduw. Ik had gelezen over een kustwandeling op de rotsen en besloot om te wandelen totdat ik het beu was. Verbaasd over mijn plotselinge actieve en sportieve bui, liep ik 1,5 uur en passeerde 3 kleinere strandjes. Wederom wauw momentjes. Iedere keer denk ik dat ik nooit meer een mooiere plek vind, totdat ik de dag erna precies hetzelfde denk. Manly was het best bereikbaar per veerboot en gaf mooi uitzicht over de stad vanaf het water. Op naar manly dus, dit keer met tobias. Hij kende een mooi, vrij onbekend punt ergens op het topje van een rots. Cool, dat wil ik zien. Oh my god dit lag goed verstopt en dit had ik nooit gevonden in mijn eentje want ja ik ben niet zo goed in de weg vinden he, een inmiddels algemeen bekend feitje. We beklommen de rotsen en op ongeveer 40 meter hoogte hield het paadje op. Oke weer naar beneden, nee nee zei tobias, achter deze bosjes ligt het, zonder railing. Tobias liep als een durfal langs een meter langs de afgrond. f*** this, ik loop door de bosjes dacht ik. Last van hoogtevrees heb ik niet, maar hier begon het me toch te duizelen. We stonden op een rotsplateau van hooguit 8 vierkante meter op het uiterste punt van de baai. Naar de rand durfde ik niet te kijken. Gelukkig vond ik hier een oplossing voor, op mijn buik tijgeren naar de rand. Liggend kon ik fotos maken en genieten van het uitzicht.

De dag erna was het alweer de laatste dag in Sydney, we zouden naar Brisbane vliegen, naar een neef van itzel. Altijd mooi om te vertellen aan mensen bij wie ik verbleef, "the cousin of the girlfriend of my cousin". Ik vloog een dag eerder en ik moest het dus alleen zoeken, de neef was niet thuis maar had beschreven waar het lag. Dit bleek een ware rampenavond te worden. Nu kan ik er om lachen maar toen kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Het drama begon op coochiebeach. Mijn vlucht was om 5 uur en ik moest uiterlijk een half uur van te voren mijn bagage afgeven. Per trein was het 10 minuten en dan moest ik eerst overstappen en dit zou me 20 dollar kosten. Op coochiebeach zag ik een rechtstreekse bus voor 4 dollar, dat is handig dacht ik. Om 3 uur vertrok ik, ruim op tijd dacht ik. Als de trein er 10 minuten over doet dan doet de bus er hooguit een half uur over was mijn logica. Nu blijkt logica ook niet mijn sterkste punt te zijn. Ik had gezellige praatjes met mensen in de bus. Dit vind ik leuk aan Australië, mensen knopen random praatjes aan en geven random complimentjes. Voorbeeld, ik liep over straat en iemand riep random "i like your haircolor, you must be from europe". Oke bedankt? Hoe exotisch australië voor ons klinkt, zo cool vinden australiërs europa. Oke terug naar mijn busrit. Ik keek op de klok en het was inmiddels 4 uur, ik had nog een half uur en de bus was er nog lang niet. s*** dit ritje bleek meer dan een uur te duren. Net op het moment dat ik op het vliegveld was, sloot de bagage dropoff. Dit ga je niet menen dacht ik, wat een sukkel ben ik ook. Ik probeerde nog mijn charmes uit op de man achter de balie en hij leek te twijfelen. Hij belde nog de bemanning op om te vragen of het vliegtuig op tijd was. Helaas, ik was 5 minuten te laat en het vliegtuig zou over 25 minuten vertrekken dus ik mocht niet meer mee. Ojee. Bij de service balie vertelden ze me dat ik voor 100 dollar transferkosten (67 euro) mee mocht op de volgende vlucht, een uur later. Dat moest dan maar. In totaal heb ik voor het retourtje dus 220 euro betaald, de schade was te overzien. De vlucht bleek achteraf de extra 100 dollar waard te zijn. Ik had oorspronkelijk een middenplek, nu had ik een raamplek met een lege stoel naast me. Ook ging de zon inmiddels onder en dit reflecteerde op de bergen onder me. Het vliegtuig vloog niet op zijn hoogst en vloog langs de kustlijn. Ik kon de gold coast duidelijk zien. De zon scheen op de wolkenkrabbers en het leken wel gouden gebouwen, dit gaf de naam gold coast voor mij een letterlijke betekenis. Was mijn avond toch nog goed gemaakt.

Ik had duidelijke aanwijzingen gekregen voor in brisbane.. Pak de trein naar centraal, pak bus 204 en stap uit op meadowlandsroad ter hoogte van het park en ga naar nr 18/200. Een taxi zou me 50 dollar kosten, het openbaar vervoer 15. Op centraal bleek geen busstation te zijn,ik moest naar het centrum lopen. In het centrum lagen verpreid, 3 stations.. oo. Zoeken maar, alle informatiecentra waren al gesloten en nergens kon ik informatie of internet vinden. Na een uur had ik de bus nog niet gevonden en ik besloot om toch maar een taxi te pakken. Hee wacht, ik vond toevallig een bushalte voor bus 204. Jeej! De chauffeur was vriendelijk en gaf me een seintje als we op meadowlandsroad waren. Hehe zou dit dan het einde van mijn avontuurlijke avond zijn? Nope. Het was een lange straat en ik ging op zoek naar nummer 18. Bij 30 hield het op, huh? Ik ging op zoek naar winkels oid waar ik het kon vragen, nope alles gesloten. Dan maar op en neer lopen. Ik kwam toch echt tot de conclusie dat 18 niet bestond. Ik had gedacht dat backpacken in australië makkelijker zou zijn, als ik in azië kan reizen, moet het hier helemaal makkelijk zijn. Niet dus. In thailand is er een echte 24 uurs samenleving. Het maakt niet uit waar of hoelaat je ergens bent, je kunt 24 uur per dag een taxi, tuktuk of internet vinden. Hier stond ik dan, om 10 uur in de avond in een woonwijk zonder taxi of internet. Ik smste itzel over het adres, of het 18 wel was. Yes house 18, appartement 200. Op zoek dus naar een appartementencomplex. Na weer op en neer gelopen te zijn vond ik enkele complexen maar geen nummer 200. Ik was het beu en belde tobias op zodat hij het kon opzoeken. Hij vertelde dat 18 om de hoek lag volgens maps. Oke weer de hele straat door maar het was echt niet te vinden. Ik gaf het op, besloot om de bus ergens heen te pakken waar ik het kon vragen en opzoeken. Om 11 uur hield ik de laatste bus aan, toevallig dezelfde chauffeur. Hij moest een beetje lachen maar had ook wel een beetje medelijden. Ik vroeg of hij nog naar een knooppunt reed waar ik taxis, internet oid kon vinden. Nope hij was op weg naar het busdepot, 1 km verder. s***tt, maar hij was bereid om me naar het depot te brengen (wat eigenlijk niet mocht) en daar een taxi te bellen. Deze hulp kwam als geroepen. Ik werd aangekeken door de chaufeurs en ze reageerden allemaal met "aahw poor girl, but you came to the right place for help". Een vriendelijke chauffeur besloot om mij wat geld te laten besparen en mij te brengen met de bus (ook iets wat niet mocht), ik was immers om de hoek. Soms moet je vertrouwen op de medemens, in dit geval vertrouwde ik de buschauffeur, ik moest wel. Hij pakte de plattegrond erbij en luisterde aandachtig naar al mijn informatie. Hij begon over de nederlandse wielersport, damn whats his name again, zjuup? Ik nam aan dat hij joop zoetenmelk bedoelde, random gesprek maar het hielp mij wel weer om tot rust te komen. We kwamen tot de conclusie dat het adres andersom was, in sydney moet je het lezen als huis 18, in brisbane als 200/18. Ik was dus niet geheel achterlijk dat ik 18 niet kon vinden. Pfoe, ik was gearriveerd. Het was inmiddels 12 uur en ik was er klaar mee. De sleutels lagen onder de mat, yes ik had het goede huis. De chauffeur stond erop dat ik veilig binnen was. Ik kreeg de deur niet open, hij reed nog op en neer naar het depot om smeerolie te halen. Wat vriendelijk! Na een enerverende avond, was ik dan, na 8 uur op de eindbestemming. Hallelujah, volgende keer iets beter uitzoeken. Ik plofte op de bank, mijn slaapplaats voor de komende 2,5 week en ik sliep als een roosje.

Na een goede nacht slapen besloot ik om uit te rusten en vooral niet naar buiten te gaan. Ik maakte een klein ommetje naar was al snel weer terug. De zon was hier nog feller dan in Sydney dus het was echt heet! Ik adviseerde tobias en itzel om een taxi te pakken en een kwarier later waren ze er. De grapjes over mijn avonturen kwamen al snel. Ik was duidelijk geen navigatie tomtom maar een dumbdumb, hee zo dom was ik niet, het was mijn koppigheid die geld wilde besparen en mijn overtuiging dat het niet zo moeilijk kon zijn. De dag erna zouden de neef en de huisgenoot terugkomen en was het huis vol. De dagen tot kerst hebben we rustig doorgebracht, we zijn een paar keer naar het centrum geweest en rondgelopen, naar een zwembad gegaan, naar de film geweest etc. Goede voorzieningen trouwens, overal schaduwplekken, goede infrastructuur, gratis water bijvul plekken en gratis zwembaden. Brisbane is een nieuwe stad en zo was de infrastructuur en het openbaar vervoer gemaakt voor veel verkeer. Ook een mooie moderne skyline en bruggen maar toch rustige plekken zoals parken of levendige, gezeligge boulevards langs de rivier. Ook hier voelde ik me dus wel thuis, overal waar een buitencultuur is trouwens.

Kerst en oud en nieuw in de zomer was een vreemd idee, we hadden geen van allen dan ook een kerstgevoel. Nu heb ik dat normaal ook niet zo sterk maar nu kon ik niet geloven dat het dan toch echt kerst was, nee het was zomer en geen december. Ik en itzel besloten om een kerstboom te knutselen. We hadden een gingerbread kerstboompakket en een chocolade santa. Het zag er zo mooi uit op de doos, helaas zag onze versie er niet uit. Het witte "sneeuw" glazuur droop langs de boom. Naja het was gewoon smeltende sneeuw, passend bij de zomer. Zo gaven we er een positieve draai aan. Santa heeft niet lang geleefd, een dag later was de kop er al afgebeten, tobias ten haaf kon het niet laten. Kerst vierden we met een uitgebreide maaltijd en alcohol na afloop. Iedereen maakte een gerechtje, van pasta tot sushi. Het bier, de wijn, de vodka gingen er goed in, itzel en ik hadden nergens last van maar na de whiskey waren de jongens echt weg. Dit leverde voor ons hilarische momenten op. Eerste kerstdag bestond dan ook uit uitrusten en films kijken.

De dag erna is het hier boxingday, mensen gaan massaal op koopjesjacht. Voor ons was boxing day de dag om naar het great barrier reef te rijden.. Roooooadtriiipppp!!! Toen ik een jaar of 10 was gaf ik een spreekbeurt over het rif en wie had toen ooit gedacht dat ik er daadwerkelijk heen zou gaan. Omdat we maar 4 dagen de beschikking hadden over de auto moesten we de trip goed plannen om geen tijd te verliezen. We besloten 500k naar Rockhampton te rijden, naar Heron Island te gaan en de volgende ochtend weer 500k naar Airlie Beach te rijden, hier een dagtrip doen naar de Whitsundays en de dag erna de 1000k terug te rijden met tussenstops. Helaas bleek Heron Island helemaal geëvacueerd te zijn dezelfde ochtend vanwege een grote bosbrand (super zonde). In het bezoekerscentrum vroegen we advies voor alternatieve bezigheden, het zou zonde zijn van de tijd als we voor niks gekomen waren. Ik keek achterom en ik gilde, A SNAKE! Ojeeee. Het was een kleine slang en bij het horen van mijn gil, kronkelde hij vrolijk weer verder. We besloten om naar een nationaal park te rijden. Onderweg vonden we een apart plekje. Een soort van strand met bomen, geen golven, maar slechts een laagje water. Het zag eruit alsof we op water liepen van een afstandje. We liepen 20 minuten lang de zee in, en nog steeds waren alleen onze voeten in het water. Zoiets had ik nog niet eerder gezien, super cool. De roadtrip was zeker de moeite waard en leuk! We hadden mooi uitzicht, door de bossen, door open velden, langs heuvels, door dorpen. De dorpen waren een complete tegenstelling van de stad. Hoe sportief en fit ze over het algemeen in de stad zijn, hoe obese het hier was. De huizen leken op salloons in het wilde westen en in ieder dorpje lagen minstens 10 fastfoodketens (ik overdrijf niet). Het leek wel op de USA. Ook spotte ik mijn eerste kangaroes! Toch jammer dat de eerste 10 kangaroes die ik zag in mijn leven, dood langs de weg lagen. Mweeh dat was zielig. Mijn speurtocht werd beloond want ik heb ze gespot! Wilde kangaroes, chillend in de schaduw. Er hopte zelfs eentje de weg over, dat heb ik dan weer gemist want ik lag te slapen.

Aangekomen in Airlie Beach, keken we onze ogen uit. We liepen rond, aten salades (na 1,5 dag konden we geen fastfood meer zien) en zwommen in wederom een gratis zwembad langs het strand. We hadden voor 2 nachten een leuk hostel, in een tropische tuin 5 minuten van het strand. Vanuit hier hadden we een boottochtje geboekt waarbij we naar mijn droomstrand gingen en konden snorkelen in het great barrier reef! Wie had ooit gedacht dat ik nog eens zou gaan snorkelen over koraal, op zoek naar nemo! Voor de veiligheid en ivm haaien gingen we naar een plek langs de kust van een onbewoond rotseiland, 40 minuten varen. Bij het horen van het woord haaien alleen dufde ik al niet meer. Enthousiast trokken we een wetsuit aan, snorkel op ons hoofd, flippers aan onze voeten en hoppa in het water. Althans alle 29 andere mensen aan boord. Ik wilde graag maar durfde niet. De gids was erg grappig, hij vertelde dat hij lekker lui in zijn bootje tussen de snorkelaars zou varen en zou opletten dat niemand afdreef. Inmiddels was de rest al 30 meter verder en durfde ik niet in mijn eentje te gaan. Ik ergerde me aan mezelf, waarom was ik weer de enige die niet durfde. Ik vertelde aan de kapitein dat ik bang was voor haaien. Hij lachte me uit, we didnt lose anyone yet in all those years. Dat woordje yet vertrouw ik nooit, net zoals niemand 'not yet' gezakt was op de afstudeerzitting, dat nooit iemand 'yet' een black king cobra op het terrein van elephantsworld gezien heeft. De gids werd uit zijn luie bootje gehaald want hij ging toch echt mee snorkelen met mij. Ik kreeg een privetour en zag daardoor de mooiste plekjes. Gekleurd koraal, mooie vrolijke visjes, een metersgrote schelp, ennnn een blauwe nemo! Ik was zo ontzettend blij met de rondleiding, ik heb vaak achterom gekeken maar dan leidde de gids mij weer af door een mooi visje aan te wijzen. Uiteindelijk durfde ik zelfstandig te snorkelen. Dit had ik sowieso niet willen missen. Veel tijd om bij te komen hadden we niet, we gingen richting droomstrand, whithaven beach. Turquase water met een wit strand wat pijn deed aan de ogen. Hallooo dacht ik, ik blijf hier. Daar was ik dan, op mijn witte zandstrand, waar ik al jaren van droomde. We kregen lunch, konden chillen of zwemmen, wij maakten een sneeuwpop op het strand. Sjakie kreeg een bruin kapsel van palmboomschors, armen van takjes en neus van een of andere vrucht. Het was een veel gefotografeerde attractie. Wat een dag!

De dag erna was het tijd om de hele rit terug te rijden met pauzes. Wederom was het een leuke reis. De overheid speelt handig in op het houden van rustmomenten. Borden als "rest or rest in peace", " revive and survive" kwamen regelmatig langs. Ook kwamen er spelletjes langs. "trivia games help you stay awake" en zo kwamen er quiz vragen voorbij met een paar kilometer verder het antwoord. Halverwege was het tijd voor een break. Itzel en ik hadden uitgezocht om naar een botanic garden te gaan met een gratis dierentuin. Nu hou ik niet van dieren in kooien maar hier hadden kangaroes, apen en gevogelte, grote hokken, dat was een geruststelling. En hier spotten we onze eerste koalas! We waren zo bij als kleine kinderen, look a koala, aaaaaaaahw! Look!! it's moving!! Aaaaaaahw it's sleeping, it's awake, it's cute!!! Dit was de stop sowieso waard. Bij het naderen van Brisbane kwamen we terecht in een storm. Gelijktijdig eng en mooi. Overal om ons heen zagen we weerlichten in combinatie met een ondergaande zon. Dit maakte de lucht compleet oranje, rood en paars. Flinke regenbuien en onweer maakte het weer spannend. Na een half uur waren we gelukkig weer uit de storm en waren we weer bijna thuis.

Yeeeeah New Years Eve! Jurkjes dragen zonder half dood te vriezen! We maakten er een leuke avond van. We keken vanaf een berg buiten de stad naar het vuurwerk in de stad. In australië is het namelijk verboden om zelf vuurwerk af te steken. Ik snap waarom, de australiërs are going crazy na een paar drankjes. Het was een leuk idee maar het werkte anders uit. Vuurwerk is geen vuurwerk zonder het geluid. We waren te ver weg om het te horen, naja een mooi uitzicht over de stad hadden we in ieder geval wel. We wilden graag naar een nachtclub, dit zou voor mij de eerste keer in 3 maanden zijn dus ik keek er naar uit. Het was een complete chaos op straat. Het was net na 12 uur en er werden al mensen naar huis gedragen, mensen liepen kotsend over straat en de een was nog gekker dan de ander. Holy s*** waar zijn we! Vermakelijk was het zeker. Gelukkig was het in de nachtclub niet zo erg en konden we een paar uur lang dansen.

Na een weekje rustig aan gedaan te hebben, planden we een tripje naar de gold coast, het beroemde strandplaats met wolkenkrabbers. Hier zagen we veel surfers, van beginneling tot ervaren surfers. Het was een mooi goudkleurig strand, maar na mijn witte strand was ik hier minder van onder de indruk. Het was erg toeristisch en druk. We aten in het hardrockcafe en liepen een beetje rond. Ik was meer onder de indruk van noosa, een rustiger strand met mooiere stranden en natuur. Hier gingen we heen op mijn laatste dag. De jongens gingen ook een poging doen tot surfen, ik vermaakte me prima in golven in de branding. Toch begon het te kriebelen om het ook eens te proberen. Nouja misschien een ander keertje. En nu kan ik zeggen met enige trots: ik heb gesurfd!

Voor mij was het tijd om terug te gaan naar Sydney voor mijn terugvlucht naar Bangkok. De aardige medewerker upgrade mijn zitplek gratis naar de windowseat. Heel toevallig had ik dezelfde zitplek als de heenweg. Het was erg bewolkt dus ik had er niet veel aan, maar ik waardeerde de aardigheid. Ik had in Sydney nog 2,5 dag te besteden. Ik ontmoette meteen veel nieuwe mensen, lokale mensen, backpackers, toeristen. Een meisje vroeg me, "where are you from?", the netherlands, o dat is makkelijk ik ook. Waar in nederland? Ja ik kom uit limburg, ga weg ik ook, kun je dan ook limburgs? Joa, wo kumpse vandaan? Beek, ligt bij Sittard. Ga weg, ik kom uit Sittard! We kenden dezelfde mensen, gingen uit op dezelfde plekken, hoe toevallig! Ze vroeg of ik zin had om mee naar Manly beach te gaan om te surfen, oo en of! Ik had inmiddes mijn research gedaan over haaien en besloot dat het veilig was. Er werd regelmatig met speciale detectors in helikopters gepatrouilleerd en er was een heus haaien alarm op het strand. Ik bleef dichtbij de kust, hooguit 25 meter was ik in de zee en ik kon er nog steeds staan. Het was uiteraard lastiger dan dat het eruitzag. De stroming was erg sterk en bij iedere beweging werd je weer naar de kust gedreven. Na een tijdje had ik onder de knie hoe ik met het (veel te grote) bord om moest gaan. Linda leerde me hoe ik op het bord moest liggen etc. Ik probeerde het eerst liggend en voordat ik het wist vloog ik met een grote vaart naar de kust toe. Whiiiii dat gevoel is leuk. Ik vergat totaal de tijd en de vermoeidheid en bleef maar proberen. Staan heb ik niet geprobeerd, wellicht kan ik het in thailand proberen. Op de knieën is het verste waar ik gekomen ben. Awesome gevoel. Ik kon australië toch niet verlaten zonder gesurfd te hebben. Net zoals ik Australië niet kon verlaten zonder uitgeweest te zijn in Sydney. Dit stond die avond op het programma. We kochten wijn, een 4liter zak verpakt in karton, zoals ze dat hier overal verkopen. Wijn is hier goedkoper dan bier. Indrinken in het hostel en naar een barretje in een kelder. Erg leuk! Goede muziek en een leuke sfeer, wat wilden we nog meer. Voor de laatste dag had ik niet meer zoveel zin om dingen te ondernemen, ik was moe en wilde mijn geld sparen. Ik besloot dus om gewoon wat rond te lopen in de havens en naar de botanic gardens te lopen, dit gaf ook mooi uitzicht over de harbour bridge, operahouse en de skyline. Na een maand voelde ik me wederom thuis in dit nieuwe land. Het was dan ook dubbel om weer weg te gaan. Er zijn nog zoveel mooie plekken die ik niet gezien heb. Maar ik troostte mezelf met de gedachte dat dit ook geldde voor Thailand. Ik mocht niet klagen.