Ik loop achter... I know. Deze was ik vergeten om online te zetten voordat ik ging naar de olifanten. Over de olifanten volgt een update over 2 weken als ik weet ik veel waar ben. Bij deze dus nog het kanchanaburi verhaal.

Zaterdag was alweer de laatste dag in bangkok en het was tijd om verder te zoeken naar activiteiten voor de komende tijd. Ik kwam mooie watervallen tegen. Het lag op 2 uur rijden van de stad en hier lag ook een klein stadje, kanchanaburi. Wel kreeg ik een hallelujah momentje in het hostel! Ik ging informatie vragen over een bus naar kanchanaburi, en ze zei ineens.. O your map is wrong, here is a good one. En dat nadat ik met mijn plattegrond al 5 dagen dingen vroeg. Beter laat dan nooit! Eerst dacht ik, kom je nu mee maar ook later kon ik hierom lachen. Een bevestiging dat mijn kaart inderdaad fout was en dat ik me toch gered had. Maar met mijn richtingsgevoel is sowieso iets mis dus met de goede kaart op zak was het vast nog verkeerd gegaan, dat bleek later wel weer in kanchanaburi.

Zaterdagochtend, na de stapavond was het tijd om uit te checken. Om 10 uur stond de wekker en enigszins brak werd ik wakker. De rest van de kamer was al weg of lag nog te slapen. Ik deed zo stil mogelijk, maar mijn spullen lagen verspreid in en om mijn bed dus na een paar minuten was de rest ook wakker. Ik besloot om maar uit te checken en beneden verder mijn spullen in te pakken. Het was immers al uitchecktijd geweest en ik kreeg de spullen niet meer netjes ingepakt. Voor bangkok had ik 2 dingen voor nu willen zien, de grote tempel en het enorme winkelgebied siam. De tempel had ik van de buitenkant gezien, siam nog niet. De laatste bus naar kanchanaburi ging om 7 uur en ik had nog geen zin om te gaan. Conclusie, dan pak ik een latere bus. Na een lekker ontbijt, mango met zoete rijst in cocosmelk was het tijd om te gaan. Siam, de bestemming van vandaag. Onderweg naar buiten kwam ik de duitser tegen, hij moest winkelen en vroeg of ik iets wist. Nou kwam dat goed uit, samen vervolgden we dus onze reis naar Siam. Per skytrain deze keer want ik had vandaag echt geen tijd om te verdwalen. Na de taxi, tuktuk en bus was het nu tijd om de bovengrondse metro te testen. By far het snelste vervoersmiddel tot nu toe. Met mijn mooie plattegrond op zak liepen we niet eens verkeerd en binnen 10 minuten stonden we midden in de chaos van Siam. Overal shoppingmalls, verkeerschaos en voetgangers. Het was tijd voor lunch dus op naar de eerste mall voor eten. Nouja ik dacht dat we een mall inliepen, niet dus. Dit was duidelijk een overheidsinstelling of zoiets. Overal bij ieder kantoor stonden de mensen in de wachtrij voor iets. Nieuwsgierig besloten we om er eens rond te lopen. We werden vreemd aangekeken want hier kwamen overduidelijk geen westerlingen. Na wat rondgelopen te hebben, kwam ik tot de conclusie dat het een Engels leercentrum was. Erg leuk om te zien, overal zag je studerende mensen. Op de bovenste verdieping lagen de oudere mensen op de grond te slapen en deden de kinderen huiswerk. Een nieuwsgierige vrouw kwam ons vragen wat wij er deden. Na een kort praatje wist ze ons te vertellen dat de kinderen het huiswerk van de ouders deden, die lagen te slapen. Haha, toch niet zulke studerende mensen dus op de bovenste verdieping. Ik heb me enorm vermaakt met de thaise reclames. De een nog overdrevener dan de ander. Overal nep, overdreven geposeerde fotos en blije kleuren. Ik heb hier helaas geen fotos van gemaakt.
Maargoed, nog steeds niet gegeten. De vrouw waar we een praatje mee gemaakt hadden vertelde ons dat er in de kelder eten was. Tijd om het engels van de medewerkers te testen in het Engels leercentrum. Ze begrepen er niks van. Het drinken werd verkeerd geserveerd, maar ach water met of zonder bubbels. Ik vroeg voor no spicy, iets wat ze wel begrijpen. Het was nog steeds pittig dus ik vroeg, can i have a bowl of rice. Yeah, yeah zei ze en ze kwam terug met een leeg bakje. Niet begrepen dus. Nouja dan maar een extra glas water. Tijd voor de volgende mall, kijken of we nu wel iets vinden. Het was een mall met 3 verdiepingen aan elektronica, enorm. Tegenover lag een mall met kleding, eerste winkel vroegen ze 400!!! bht vroegen voor een kleine plastic shoppingbag, 10 euro. Oke snel weg hier. Uiteindelijk vonden we een immense mall met betaalbare producten. He eindelijk. Helaas was nu mijn tijd op en moest ik terug naar het hostel om mijn spullen op te halen en de bus te zoeken. Ik wist waar het lag en had het laten opschrijven in het thais. Het was half 5 en de laatste bus ging om 7 uur. Ik hield een taxi met een chinese chauffeur aan en hij wilde erheen rijden. Zou dit dan eens een normaal ritje worden? O no good zei hij toen we in de file stonden. Halverwege zegt hij: no meter, 200baht. Euhm how about no dacht ik. Ik bleef naar naar de meter wijzen en hij bleef no zeggen. Ik dacht s***, kon niet uitstappen want mijn backpack lag in de achterbak. Een normaal gesprek kon ik niet voeren want het engels was zeer gebrekkig. Het werd nog chaotischer toen er achterin een auto op de taxi botste, kleine botsing maar de chauffeur stapte voor het stoplicht uit om de schade te bekijken. Ik vroeg uit beleefdheid of de auto beschadigd was, geen reactie. Eindelijk was ik op het busstation en door de file gaf de meter 97baht aan. Hij bekijkt het maar met zn 200. Dit was mijn moment om te onderhandelen! Ik gaf hem 110 en zei, it's ok like this.. no 97 and no 200. Uiteindelijk ging hij akkoord, pfoe daar kwam ik goed van af. De bus bleek een klein minibusje te zijn voor 10 personen. Ik had het laatste plekje dus de bus vertrok meteen, anders had ik weer moeten wachten tot een volgend busje vol was. Het ritje ging zonder problemen en na 2 uur stond ik op het busstation van kanchanaburi. Ik liet het adres lezen en vroeg ik of hij wist waar het was. Hij haalde er een tuktuk bij maar ze wisten niet waar river kwai road lag, terwijl dit dé hoofdstraat is. O god not again.. Omdat dit maar een klein stadje was, kenden gelukkig het guesthouse. Het lag niet ver en ik vroeg of dit te lopen was. "haha so you know the way?" ik dacht nah ik pak de tuktuk wel, ik wilde niet in het donker in een vreemde stad de weg zoeken. Ik begrijp niet waar ze allemaal vandaan halen dat iets niet ver is, heb een kwartier gereden.

Het is een super leuk guesthouse met ontzettend vriendelijk personeel. Het kamertje is klein, het is niet eens een kamer te noemen want ik kan er niet in lopen. Niet dat ik dat thuis kon maar dit is een hokje buiten het hoofdgebouw met een 2persoons bed, een tafel en een ventilator. Prima, meer heb ik niet nodig en het was wel gewoon schoon. ik had alleen een probleem toen iets onder het bed rolde. Hoe krijg je iets onder een 2persoonsbed uit wat naar het midden gerold is? Uiteindelijk heb ik deur open moeten zetten want ik had niet genoeg ruimte om naast het bed te gaan liggen. Dé uitdaging van de dag. Het was een ontzettend aardige eigenaar, sprak goed engels en begreep precies wat backpackers willen. Kon er voor 1 euro per maaltijd eten. Geen zin om te gaan uiteten of om eten te halen? Voor 3 euro had ik een dag eten, en het was lekker thai food! Zeker voor een niet-fijnproever zoals ik. De eerste dag kanchanaburi, wat ging ik doen. Meteen bood de eigenaar mij gratis zijn fiets aan. Here, take my bike for free, it's too hot for you to walk! Warm was het zeker ja, de zon scheen. Hij vertelde me leuke plekjes waar ik naartoe kon gaan. De begraafplaats en het museum, 200 meter. Ik nam voor de zekerheid een foto van de plattegrond, voor het geval dat ik verdwaalde op 200m. Fles water, plattegrond en fietsen maar! Ik fietste enthousiast door de straten van kanchanaburi en voor ik het wist lette ik al niet meer zo op en fietste straal langs de plek, ik dacht dit zou een begraafplaats kunnen zijn, maar nah dit zal hij wel niet bedoelen. Ik kwam uit bij een mooie brug over de rivier en besloot er even te kijken. Toen besefte ik me, ik ben al bij de rivier.. Oeps dan ben ik er toch langsgefietst. Zelfde weg terug dacht ik, dan kom ik er gewoon weer langs. Maar oeps, van welke kant kwam ik nu? Ik kwam sowieso van rechts, dacht ik. Na een stukje gefietst te hebben kwam ik op een autoweg uit, huh dat heb ik op de heenweg niet gezien. Weer terug dan maar en ik was weer terug bij de brug. Ik pakte toch maar de plattegrond erbij en ik zag waar ik heen moest. Het probleem met kanchanaburi is, dat de plattegrond wel klopt maar dat er geen straatnaambordjes staan of ze zijn in het thais. En de engelse stonden dan weer niet of anders op de kaart. Ik vond er een en zag, huh hoe kom ik nu weer hier. Vanuit dit punt moet ik naar links. Vrolijk vervolgde ik mijn weg, tot ik ineens de bergen begon te zien, ik reed de stad uit. Jaaaa t zal ook weer eens niet. Toen viel ook nog eens de ketting van de fiets. Gelukkig heb ik daar alle ervaring mee en was deze in no time gemaakt. De grote wegen stonden niet genaamd op de kaart dus wederom kon ik me niet oriënteren. Ik gaf het op, fietste terug en wilde het ergens gaan vragen. Ik reed een willekeurige straat in zonder naambordje. Ik vond niemand die engels sprak. Totdat ik een zijstraat naambordje zag in het engels, heeeeeee ik ben toevallig op de goede straat uitgekomen!! Vanuit hier kon ik weer oriënteren en de weg terug vinden. Na een tocht van 1,5 uur op een stuk van 200 meter, kwam ik de goede plek tegen en ik was er inderdaad langsgefietst. Nou in ieder geval heb ik een gratis rondje kanchanaburi gehad. Hier was een museumpje over de birma spoorlijn, ook wel death railway genoemd. Een spoorlijn gebouwd door de japanners in de 2e wereldoorlog. Dit om voorraden voor de oorlog naar myanmar te vervoeren. Het is een momument omdat er duizenden dwanggastarbeiders aan gewerkt hebben onder vreselijke omstandigheden, 7000 hebben het niet overleefd. Het museum was daarom wel de moeite waard om te bezoeken. Genoeg cultuur voor vandaag, uitgeput van het fietsritje op het warmst van de dag (37), ging ik maar terug naar het guesthouse. Er werd uiteraard hard gelachen maar ik kreeg van de werknemers gratis een glas ijskoud water.

Dag erna stond in het teken van de natuur in het gebied. Samen met een belgisch stel gingen we voor 25pp een hele dag op pad met een jeepje. Ze doen hier aan private tours, je zegt waar je heen wilt en ze maken een prijs. De belgen hadden hun route al uitgestippeld en met een 3e zou het dus goedkoper worden. Nou tadaa daar kon ik mooi bij aansluiten. Op het programma stond een dam, grot, watervallen, wilde apen, een historisch park en de death railway restanten. Om 7 uur vertrokken we, pfoooooe dat was even afzien maar na wat koffie waren we wakker. Nou op naar de bergen. Na ongeveer een uur waren we bij de dam waar we na een paar fotos weer doorreden naar de grot. Dit bleek op 500 meter hoogte te liggen dus daar hebben we een flink aantal trappen voor moeten lopen. Beneden hadden ze verteld dat we door konden lopen, in het guesthouse werd verteld dat alleen met gids gelopen kon worden. Echter beseften we ons dat boven. Na een kwartier wachten vroegen we ons af of we nou wel of niet naar binnen mochten, er stond een bord dat we alleen het toeristenpad mochten volgen, er waren 2 ingangen dus wisten ook niet waar we heen moesten. Ik durfde het niet aan en we besloten naar beneden te gaan. Halverwege kwam er een thai de trappen opgesjokt. Dan maar weer naar boven want het bleek de gids te zijn. Maar goed dat we niet naar binnen gegaan waren want we namen de andere ingang dan we dachten. De grot was erg mooi en groot van binnen. Mijn fantasie sloeg op hol want ik herkende in iedere steen wel dingen. Hierna was het tijd voor de watervallen. Er stond een groot bord met verboden te zwemmen in bikini, in thailand is het normaal om met shirt aan te zwemmen, dat had ik dus braaf bij me. We kwamen aan, en overal busladingen toeristen, ojee. Deze stapten al enkel in bikini of zwembroek uit. Het waren Russen. Onbeschoft gingen ze om met de gedragsregels en natuur. Het was wel vermakelijk om te zien dat ze om de beurt uitgebreid en overdreven gingen poseren. We probeerden een beetje achter de massa te blijven. Het waren in totaal 7 verdiepingen aan watervallen. De hoogste lag op 1,5 km hoogte. Het was geweldig! Vanaf de 5e werd het al rustiger, toevallig op het punt waar het cementpad ophied en de natuurlijke beklimming van boomstammen en stenen begon. Veel leuker vond ik. Sommige plekken waren alleen via water of boomstammen te bereiken. Ik had alleen een zwemshirt mee dus ik had me voorgenomen om alleen in shirt te zwemmen. Ik probeerde mijn broek droog te houden en tot de 6e ging dit goed. Het laatste was alleen door het water te bereiken en op dat punt dacht ik, f*** it dan maar met broek en al! Zat toch al helemaal vol modder. Vrolijk met de enkels in het water liepen we verder. Eenmaal boven werden we verrast door de hoogte en de hoeveelheid water wat er naar beneden goot. Heerlijk met de voetjes in het water en klimmen op de rotsen. Na een tijdje was het tijd om weer naar beneden te gaan. Het was modderig en glibberig, ik voelde me net een klein varkentje in de modder. Alles was toch al nat dus besloot ook niet om me in te houden. Onderweg naar beneden kwamen we nog een natuurlijke glijbaan tegen, de stroming ging zo hard van de rots af dat je vanzelf 2 meter naar beneden gleed, leuk! Hoppa met kleding en al, kon de modder er een beetje af. Doorweekt maar zonder modder kwam ik weer bij de jeep aan. Heerlijke belevenis. De anderen hadden sandalen en een korte broek bij dus die waren iets beter voorbereid dan ik in mijn lange broek met gympen. Ach inmiddels is alles weer droog en schoon dus geen paniek. Ons was gezegd dat er aapjes konden zitten langs de weg, als we geluk hadden zaten er een paar. Tientallen! Wilde aapjes renden langs ons jeepje. Inmiddels was ik moe van het lopen en bergen klimmen, maar er stonden nog 2 attracties op het programma. De death railway en het historische park. Het was een apart gevoel om op een spoor te staan waar zoveel ellende was. Vanaf de brug hadden we wel een prachtig uitzicht, het lag tegen een rots aan gebouwd. Na een meter of 20 over de spoorlijn gelopen te hebben was onze tijd om. Het laatste was het historisch park met restanten van een 13e eeuwse tempel. Hier zijn we vlug doorheen gelopen want we waren allemaal moe. Ik heb er ook niks leuks over te vertellen, wel mooi om te zien. We besloten om samen nog te eten en een cocktail te drinken op de leuke dag. We zochten een leuk barretje en kwamen terecht in een thais barretje. Ook hier werd de bestelling helemaal verkeerd begrepen, al was dat van mij wel lekker en goed geserveerd!

Na een nacht van 12 uur was ik weer lekker uitgerust. Ik had nog 2 dagen vol te maken aangezien ik donderdag opgehaald zou worden voor het vrijwilligerswerk. Ik heb heerlijk uitgerust, voorbereidingen getroffen voor het vrijwilligerswerk en mijn blog geschreven. Als ik nu terugkijk bedenk ik me, wát heb ik nou eigenlijk gedaan? Niet veel, gewoon gechilld. De eigenaar kwam aan me vragen, "you like to drink" well, ja hoor... Voor ik het wist zat ik, samen met de eigenaar en het personeel aan de zelfgebrouwen lokale whisky.. Geniaal! Samen bestelden we eten en hadden gezamenlijk een leuke avond. De bestelling was wederom verkeerd, zelfs toen in het thais besteld was. De rest sprak geen engels, er zat ook nog een fransman bij die sprak ook geen engels. De gespekken gingen dus van engels naar frans naar thais. Toch een leuke belevenis. Om 9 uur deed de whisky z'n werk en werd ik moe. Ik besloot om lekker te gaan slapen. Gelukkig maar want dag erna was ik braaf om 7 uur wakker! Jeej eindelijk een ritme en gewend aan de tijd.

Het enige wat ik nu nog kwijt wil is, jeej olifanten zijn leuk! Update soon