Zondagochtend 8 uur begon de reis naar Schiphol. De reis ging zonder tegenslagen. Met een backpack van 12 kilo op mijn rug, de uitgeprinte boardingpass, mijn paspoort en met goede moed ging ik de bagage afgeven. Ik denk dat ik in totaal een uur of 4 geslapen heb in het vliegtuig. De overige 8 uur had ik me prima vermaakt met friends, how i met your mother en nog wat recente films. Voordat ik het wist was ik in Kuala Lumpur voor een overstap naar Bangkok. Het plan was om hier alvast een visum aan te vragen maar ik bedacht me iets wat op dat moment belangrijker was, hoe zit het met mijn bagage? Ik was bang dat ik in Bangkok zou staan zonder spullen en dat ze me zouden vertellen dat ik deze zelf had moeten ophalen en weer had moeten inleveren. Voor de zekerheid ging ik dus maar navraag doen. Voor het eerst werd mijn Engels op de proef gesteld. Voordat ik het wist kwam er een vloeiende zin Engels uit en kon de man mij vertellen dat het geregeld was. Ik besloot maar om rond te lopen op Kuala Lumpur airport. Ik zag een deur en daarachter hoorde ik water. Ik werd nieuwsgierig en liep door de deur en ik stond in een tropische tuin. Hier hoorde ik de eerste tropische geluiden, en dat op een binnentuin van een vliegveld. Ik werd er spontaan blij van. Helaas was het nog donker en kon ik het niet goed zien. Ik had nog een uur en besloot om nog eens terug te komen, het was immers half 7 en het begon licht te worden. In de gate kwam er een thais meisje naar me toe en begon een gesprek met me, ze was erg vriendelijk en behulpzaam. In Bangkok zou ze me helpen met het zoeken naar een taxi waarbij ze me niet teveel zouden rekenen. Maar voordat ze me zou helpen, moest ze eerst even haar familie vinden, ik kon meelopen kon ze me meteen haar familie laten zien. Ik was nog geen minuut in Bangkok en ik had de eerste Thaise familie al ontmoet, ik vond het wel apart. Meteen liep ze met me mee naar een ATM en gaf me allerlei adviezen over Thailand en ik kreeg haar nummer dat ik haar altijd kon bellen als ik een vraag had. Eerste vriendelijke Thai al gezien dus. Nadat ze mijn uitgeprinte beschrijving kreeg ging ze er enthousiast mee naar taxichauffeurs. Voor 10 euro had ik een taxiritje naar het hostel. De taxi was: knalroze, ik was blij! Onderweg deed ik de eerste indrukken op. Meteen viel me de tegenstrijdigheid op, ik zag een onsamenhangende skyline. Wolkenkrabber, niks, flat, niks, wolkenkrabber, flat, niks. Het was een apart gezicht en het oogde een beetje chaotisch. Eenmaal van de snelweg af zag ik dat op de plek waar ik niks zag, de krotjes stonden en de armoedige huisjes. Dit contrast was ook zichtbaar vanaf het dak van het hostel, links zag ik wolkenkrabbers, rechts zag ik simpele huisjes.

Over de eerste dag kan ik heel kort zijn, ik had een jetlag, was moe en ik moest even bijkomen van de lange reis. Kortom, ik heb op bed gelegen de hele middag en voor het avondeten ben ik om de hoek bij een supermarktje een 2 zakjes noodles gaan kopen en een flesje water... voor maar 0,40 cent. Hierna ben ik gaan slapen. Ik was nog geen dag in Bangkok maar mijn backpack lag al overhoop, was nog niet naar buiten geweest en ik at een 12 cents maaltijdje. Ik dacht, achja toch tijd zat. Het hostel is erg leuk, op het dak is een dakterras met een schommelstoel. Hier schrijf ik dan ook mijn blog. Toch fijn om geen planning te hebben en gewoon te doen waar je zin in hebt. Na een nacht van 12 uur en een lekkere lauwe douche, was ik weer fris en fruitig en ging ik de dag met goede moed tegenmoet. Nou dit is het eerste wat in me opkomt als ik aan de tweede dag denk: Wat een dag wat een dag! Vrij weinig toeristisch gedaan maar toch zoveel indrukken opgedaan. Mijn plan van de dag was om de buurt te gaan verkennen en naar het oude centrum te gaan om enkele bezienswaardigheden te bekijken. Nou dit eerste is zeer goed gelukt, ik heb de hele buurt gezien, niet omdat ik dat nodig vond maar omdat ik verdwaald was. Ik had een globale plattegrond van Bangkok en de omgeving van het hostel, maar wat ik niet wist, was dat niet alle straten erop stonden en de straat van mijn hostel er dus al niet op stond. Ik bedacht me dus al, ojee hoe vind ik het ooit weer terug. Overal wirwar van kleine straatjes. Na een kwartier gelopen te hebben vroeg ik me af waar ik was want ik wildde toch ooit bij het centrum komen. Ik zag een coffeelovers vestiging en ik besloot om onder het genot van een iced latte machiato eens te kijken waar ik was. Dit was meteen de duurste uitgave tot nu toe, 3 euro. Nou... ik was welgeteld een straat verder volgens te plattegrond, om maar even aan te geven hoe geweldigt de kaart was en hoeveel straatjes er waren. Onder het motto de aanhouder wint of onder het motto een ezel stoot zich niet twee keer aan een steen, besloot ik om verder te lopen, het leek makkelijk. Je loopt naar de grote weg en je loopt alsmaar rechtdoor. Nou het bleek dus een ezel stoot zich niet een tweede keer te zijn. Die stomme plattegrond bleek namelijk ook nog eens verkeerd te zijn, het zou 2 km lopen zijn maar na een half uur gelopen te hebben (alleen maar rechtdoor dus nee ik liep geen rondjes) kwam ik bij een kruispunt en op de kaart was ik 2 kruispunten verder. Het liefst gooide ik de plattegrond weg en verscheurde ik deze in 100 stukjes. Ik dacht slim te zijn en op google maps een plattegrond uit te printen maar helaas, zelfs hier stonden niet alle kleine wegen met namen op, dan toch maar de plattegrond houden. Maargoed, daar liep ik dus, in mijn lange spijkerbroek in 35 graden op weg naar de tempel. Dit omdat de tempel alleen te bezichtigen is in een lange broek en bedekte schouduers. Later meer hierover want streng waren ze wel. Onderweg zag ik allemaal tuktuks rijden en ik denk, hoe cool daar wil ik in! Afdingen moet ik nog leren dus ik betaalde welgeteld 3,75 voor een ritje. Nog steeds geen geld maar wel teveel voor thaise begrippen. Ik heb er uiteindelijk een kwartier in gezeten, nou ben ik blij dat ik niet door was gaan lopen. Eenmaal aangekomen bij het paleis keek ik mijn ogen uit, het was een paleis en een tempel in een. Overal waar ik keek zag ik kleuren en goud. Ik besloot rond te gaan lopen buiten totdat een bewaker met een geweer me tegenhield, where are you going? Euhm i don't know? You're not allowed to walk here. Oke sorry ik ben al weg. Ik haalde braaf mijn omslagdoek uit mijn tas om deze om te hangen zodat ik netjes bedekt de tempel in kon lopen. De ticketmeneer stuurde me meteen weg en wees naar mijn borst. Ik zo not ok? en deed de omslagdoek tot aan mn nek vast. Not ok! Go change! Huh? En hij bleef wijzen naar mijn shirt. Ik had al extra een hoog shirt aangedaan maar het was blijkbaar te strak, ookal had ik de omslagdoek tot aan mn nek gebonden. Blijkbaar kon je shirts kopen. Daar vertelden ze me, come back tomorrow we're closed. Okey dan, morgen kom ik in flodderkleren terug, bedankt en tot ziens. Lichtelijk gefrustreerd voor het lopen in een lange broek de hele dag bedacht ik me, ach ik heb tijd zat ik kom morgen wel terug. Tweede deel van mijn plan voor de dag was om een aantal dingen te bezoeken, is maar goed dat ik niet echt volgens plan werk want hier was dus niks van terecht gekomen. Of zoals iemand mij vertelde; als je geen route hebt kun je ook niet verkeerd lopen. Ik besloot dus om verder te lopen naar een volgende bezienswaardigheid. Volgende poging om een bezienswaardigheid te bezoeken, de liggende boedha van 46 m lang. Volgens mij o zo betrouwbare plattegrond zou dit naast het paleis liggen. Uhuh niet dus. Een thai zag me verdwaald rondkijken en kwam me te hulp, come back tomorrow it's almost closed. Dat come back tomorrow kwam me bekend voor. Ik besloot om maar wat rond te lopen en de sfeer te beproeven. Dingen zoeken volgens de plattegrond ging het dus niet worden, een ezel stoot zich niet 3 keer aan dezelfde steen. Ik besloot om rond te gaan lopen en dan achteraf in het boekje op te zoeken wat ik nou gezien had, zo zou ik vanzelf dingen tegenkomen dacht ik. Onderweg kwam ik een leuk parkje tegen. Hardlopen is niet alleen hip in nederland maar ook in Bangkok. In het parkje zag ik alleen maar hardlopers, ook hadden ze een leuke dingen om gezondheid te stimuleren. Er stonden in het park primitieve fitnessapparaten zodat mensen buiten konden fitnessen als het een beetje afgekoeld was, het was immers al 6 uur. Hier werd ook dankbaar gebruik van gemaakt. Dit viel me erg positief op, in nederland zou dit al lang door hangjeugd vernield zijn. Ik had bijna zin om zelf op een crosstrainer te gaan zitten, zo vrolijk werd ik ervan. Iedere hardloper glimlachte naar me maar viel me verder niet lastig en bekeek me niet van top tot teen, deze kant van de Thaise mensen spreekt me erg aan, het is niet voor niets het land van de glimlach. Tijd om iets aan mijn boze gezichtsuitdrukking te doen dus. Inmiddels had ik honger gekregen en waren mijn voeten moe van het lopen. Ik besloot om naar het hostel terug te gaan en weer een tuktuk te pakken. Thanon pan, daar zou ik heen moeten. Niemand kende dit. Ik begon even aan mezelf te twijfelen, sprak ik het verkeerd uit, heette het anders? Koppig als ik was bleef ik thanon pan zeggen, ik wist bijna zeker dat het daar was. Uiteindelijk gaf ik het op en gaf ik een straatnaam op die in de buurt (zou moeten) liggen volgens de kaart, daar had ik globaal op aangekruisd waar het ongeveer (zou moeten) liggen. Dit was een bekende straat en de tuktuk chauffeur wist dit te vinden. Halverwege de straat herkende ik het niet meer, ohow. De chauffeur ging rondvragen naar thanon pan, we waren immers in de buurt, hier zouden ze het moeten kennen. Niet dus. Niemand kende thanon pan. Wel *** dacht ik. Hoe kom ik nou thuis. Lichtelijk in de stress stapte ik uit, waar was ik en waar moest ik heen. Daar liep ik dan in mijn eentje door Bangkok, verdwaald. Op zulke momenten is het toch handig om met 2 personen te zijn, maar he, ik ben Amber, ik kan het alleen en red me wel. Met deze instelling zette ik door en ging ik op zoek naar herkenningspunten, ik had immers eerder de dag al veel gezien van de omgeving. Veel mensen vertelden me dat ze goed engels spraken, haha niet dus. Mensen in de toeristensector die iets van je willen ja, die spreken perfect Engels. Maar een random thai op straat, not a word. Ik zag een mcdonalds en dacht, free wifi en zoeken maar! Helaas, ik kon alleen met een thais paspoortnummer inloggen dus helaas. Ik was wel in de buurt dat wist ik. Na een kwartier lopen kwam ik een herkenningspunt tegen waar ik voortaan aan kan herkennen waar ik heen moet "de bovengrondse metro maakt een bocht naar rechts, vanuit dat perspectief moet ik naar links". Yeah weer iets geleerd. Nu snap ik waarom bij het boeken van het hostel ik een mail kreeg met een thaise beschrijving voor de taxichauffeur op het vliegveld.

Wederom is me de vriendelijkheid van de Thaise mensen opgevallen. De schoonmaakster in het hostel spreekt geen Engels. Iedereen moet z'n eigen afwas doen, toen ze me zag pakte ze het bord uit mijn handen en ging het voor mij doen. Toen ik even later achter de computer zag kwam ze me een kopje koffie aanbieiden omdat ze teveel had gemaakt. En dat met een communicatie met handen en voeten. Ik vond het lief. Ook op straat lachen de mensen vriendelijk naar me en kijken me niet aan of ik een of andere alien ben. Kortom ik voel me hier welkom als westerling.

'S Avonds was het tijd om Bangkok by night eens te gaan verkennen. Samen met een paar mensen van het hostel gingen we naar een nachtmarktje en een drankje drinken. De samenstelling was: Amerikaans, Grieks, Chinees en ik. Overdag is het vredig op straat, mensen doen hun boodschappen of werken, 'savonds veranderd het, is het druk en chaotisch op straat en het lijkt alsof de stad dan tot leven komt. Nu snap ik wat mensen bedoelen met crazy bangkok, overal stonden ze reclame te maken, de neon felle uithangborden waren goed zichtbaar en overal waar je naar binnen keek zag je paaldanseressen. We besloten om over het marktje te struinen en ergens op een terras een drankje te drinken. Hier dronk ik mijn eerste Thaise bier: chang. Deze smaakte erg goed. Het Chinese meisje dronk een mojito, was hier zo dronken van dat we haar maar naar huis brachten. Zelf vond ik het voor een eerste dag ook wel goed. Slapen kon ik nog niet, ik moet nog even wennen aan de nieuwe tijd. Dag erna werd ik dan ook pas om 2 uur wachten. Helaas, daar ging mijn poging om de bezienswaardigheden te gaan bezichtigen, achja morgen weer een dag. Mijn missie van de dag was om een grote supermarkt te vinden waar ik glutenvrije producten kon kopen, na een uur gewandeld te hebben, is het uiteindelijk gelukt. Verder heb ik vandaag gezocht naar een vervolgplan voor na Bangkok. Ik heb me aangemeld als vrijwilliger voor een olifantenopvang. Ik hoop dat ik dat kan gaan doen voor een maand want ze hebben er een babyolifantje! Toen ik dat las smolt ik en dacht ik, nu ga ik mailen.

Genoeg verteld voor de komende dagen. Mooie foto's heb ik nog niet, deze komen nog wel als ik zin heb om ze te uploaden (niet nu dus).