Geen idee waarom, maar Japanners houden niet van risico's. Voor elk voorval is een poster of bord gemaakt. Geen ontploffende koffers in de metro! Geef kinderen geen drugs! Niet rennen! Duw geen mensen het spoor op! Druk snel op een noodknop als je dat toch hebt gedaan! Geen paraplu tussen de deuren van de metro steken! En ook niet je handen! Niet met je rugzak tegen iemand aan stoten! Niet telefoneren in de metro! Telefoon uitzetten in de buurt van zwangere vrouwen! Niet roken terwijl je op straat loopt! Helemaal niet roken op straat! Geen potentiële klanten aanspreken op straat! Geen rommel op de grond gooien!

Gisteren hield Minister President Shinzo Abe - Boeddha mag weten waarom die is herkozen, na twee decennia economische stilstand - een voordracht tijdens zijn staatsbezoek aan de VS. "De afkeer van risico heeft Japan belemmerd in haar pogingen het succes van Silicon Valley als hub voor innovatie te kopiëren," stelt Abe. Hij maakte een ritje met Elon Musk, oprichter van autobedrijf Tesla, en sprak met Japanse starters in 'the valley'. Ze vinden het klimaat prettiger dan in Japan, zowel qua weer als cultuur. Driekwart van de Japanners noemt zichzelf 'risico-mijdend' en slechts één op de 25 werkenden is van plan binnen een paar jaar een eigen bedrijf te beginnen.

De angst voor gezichtsverlies is groot. Er is zelfs een geestelijke stoornis die alleen in Japan voorkomt, onder de naam Taijin Kyofusho, letterlijk 'ziekelijke angst voor menselijke relaties'. Mensen die leiden aan deze sociale fobie zijn extreem bang om andere mensen in verlegenheid te brengen met hun aanwezigheid. Symptomen laten zich raden: Hartkloppingen, benauwdheid en paniekaanvallen.

Over paniek gesproken: We bezoeken het drukste kruispunt ter wereld, voor de deur van het Shibuya Metrostation. Ondanks de drukte verloopt alles heel rustig en geordend. De duizenden voetgangers houden gepaste afstand van elkaar terwijl ze geduldig wachten op het groene licht, uiteraard altijd met één oog gericht op de mobiele telefoon.

De wijk Shibuya wordt in de boekjes omschreven als het hippe winkelgebied waar extravagant geklede jongeren flaneren. Van dat laatste zien we weinig, maar de meeste mensen zijn wel piekfijn gekleed. Het schoonheidsideaal in de reclames, die je werkelijk overal ziet, is een donkere, vrouwelijke man en een witte vrouw zonder make-up, alleen een klein beetje roze lippenstift. Veel jonge vrouwen op straat zien er uit als Hello Kitty poppetjes, met korte pettycoats en sokjes, met als doel om er 'kawaii' (schattig) uit te zien. Ze dragen schoenen met plateauzolen en hoge hakken. Ze zetten bovendien tijdens het lopen hun tenen naar binnen, waardoor ze een soort duivenpasje krijgen. Geen idee of ze dat expres doen.

Bij de My T Factory laten we ter plekke een T Shirt op maat zeefdrukken voor Yvonne. Op straat zien we T Shirts met de vreemdste teksten, zoals 'I Am Your Father', 'Look for a Star with the Shine' en 'Enjoy Once Maintenance'. Soms staat er maar één woord op. 'Babys', 'Literature' of 'Whatever'. Iemand anders heeft een belangrijke chemische formule op zijn rug gezet: CH12O6 = 2 CH6OH + 2 CO2.