Met de sneltrein uit Kyoto arriveren we al om tien uur 's ochtends in de voormalige hoofdstad Nara. Na een wandeling van ongeveer vijf kilometer staan we oog in oog met de honderden hertjes die vrij rondlopen in het centrum. Best grappig om een hertje op een zebrapad te zien staan.

We passeren de imposante Hōryū-ji pagode uit het jaar 549, het oudste houten gebouw ter wereld. De pagode ziet er écht Japans uit, doordat elk van de vijf verdiepingen een overhangend dak heeft met stenen dakpannen en de bekende gekrulde daklijsten.

De Tōdai Tempel is niet het oudste maar wel het grootste houten gebouw ter wereld, er past makkelijk een Boeddha in van zestien meter hoog. Devote Boeddhisten branden buiten voor de ingang een wierookstokje, binnen gooien ze wat Yen in een houten bak aan de voeten van het grote beeld en zeggen met gevouwen handen een gebed. Je moet niet alleen bidden maar ook betalen om je wensen te laten uitkomen. Dat kan overigens ook een heel bescheiden wens zijn, zoals het bekijken van een tempel, want dat kost omgerekend vier euro.

Om de hoek van de tempel is een klein museum gevestigd in de hal van bouwbedrijf Okumura, dat is gespecialiseerd in aardbevingbestendige constructies. Er staat een speciale stoel die de zware aardbevingen van Fukushima (2011), Kobe (1995) en Miyagi (1978) simuleert, allemaal met een kracht van meer dan zeven op de schaal van Richter. De stoel beweegt heel hard heen en weer, het is maar goed dat je een gordel om krijgt. Je kunt je voorstellen dat het absoluut onmogelijk is om op straat te lopen als de aarde zo hard beeft, best griezelig. De meneer die de machine bedient vraagt ons waar we vandaan komen, dus ik zeg 'Holland'. Als we weggaan, groet hij ons met 'do widzenja'. Ik geloof dat hij 'Poland' heeft verstaan.

Vandaag zien we weer bijzondere Engelse teksten op straat. Op een kledingwinkel staat heel groot 'Something Changed!' De concurrentie maakt het nog bonter met 'Be who are and no one else!' en 'For sale ask!' Ook de T Shirts zijn weer prachtig, met 'Can Beat' en een onheilspellend 'Spell Love is Feel'.

In het Super Hotel (zo heet het echt) worden we door vijf jonge medewerkers bij de lift begroet. Na inchecken krijgen we in gebrekkig Engels uitleg over het hotel. Het meisje begeleidt ons naar de lift en drukt voor ons op het knopje. Als we in de lift staan en 'arigato' (dankjewel) zeggen, maakt ze een diepe buiging die zeker drie seconden duurt, een teken van groot respect. Deze rugzaktoeristen zijn zeer vereerd.

De Japanse cultuur schijnt ingewikkelde regels te kennen voor sociale interactie, met name bij buigingen. Zo is het aantal variabel, terwijl één buiging kan variëren in diepte en duur. Een volledige buiging met de neus tot aan de grond doe je alleen in geval van groot berouw of grote dankbaarheid. Het management van een groot farmaceutisch bedrijf dat met HIV besmet bloed verspreidde maakte op TV een buiging tot aan de grond; vorige week maakte de CEO van McDonalds Japan een buiging van 45 graden omdat er een tand was gevonden in de frietjes.

Na een kort bezoek aan het 'onsen' (openbare bad) van het Super Hotel gaan we eten in de stad. Het is zaterdagavond, maar Nara is uitgestorven. Zit iedereen in Kyoto?