“Hoe worden we Verlicht? Het komt als we onze geest nemen zoals hij is.” Dat is de belangrijkste stelling van de Shingon leer, die ook Japans Esoterisch Boeddhisme wordt genoemd. Fundament van deze stroming is dat iedereen zelf, na een gepaste inspanning, een Boeddha kan worden.

In navolging van Henk en Nienke overnachten we vandaag in een Shingon Tempel met de naam Shojoshin-in. Net als de staat van verlichting is het geen sinecure om deze tempel te bereiken. Eerst rijden we vanuit Nara een half uur met de Japan Railways naar Shin-Imamiya, waar we een kaartje voor het vervolgtraject kopen bij de concurrerende treinmaatschappij. Omdat Koya-San 1200 jaar bestaat, kunnen we voor datzelfde bedrag met een trein, kabeltrein én bus naar het bergdorp.

Halverwege de treinrit worden twee wagons ontkoppeld, waardoor we de laatste drie kwartier in de volle overgebleven wagons moeten staan. Zodra de deuren openen in de kleine plaats Gokurakubashi sprint iedereen de trein uit om als eerste bij de kleine kabeltrein te zijn. Het gebruikelijke Japanse decorum wordt volledig losgelaten en er ontstaat een grote kluwen strijdende Japanners. Vrije tijd is hier schaars, dus daar wil men geen seconde van verliezen.

Ons klooster annex hotel ligt pal naast de heilige plek Okuno-in. In een bos met cederbomen van soms wel vijftig meter hoog staan kleine en grote grafmonumenten ter ere van maar liefst tweehonderdduizend overledenen. Alle Boeddhisten willen op deze plek zijn na hun dood, omdat hier Boeddha ooit zal terugkeren op aarde. Het is dan ook de grootste begraafplaats van Japan. Zelfs bedrijven hebben er een eigen grafmonument, Nissan heeft een hele grote met een zilveren logo. We zien ook een monument voor Japanse soldaten die zijn gevallen in WO II, met de oproep om voor ze te bidden.

We lopen twee kilometer naar het Noordelijke einde van de begraafplaats om de Torodo tempel te bekijken. Er hangen honderden brandende lampen in een donkere ruimte, een prachtig gezicht. Vanwege Moederdag branden we buiten een kaarsje voor Ans.