We zijn in de kleine stad Hida-Takayama, gelegen in een vallei die al sinds de prehistorie wordt bewoond. We kunnen ons de redenen wel voorstellen: Rode Karpers zwemmen in de heldere bergstroom van de Miyagawa, met op de oevers fris lentegras en kringelende kersenbomen. Roze bloesem steekt af tegen de heldere blauwe lucht, met in de verte de besneeuwde bergtoppen van het Hida Gebergte. In het oude centrum van de stad staan bijna zwarte houten huisjes, die vast nóg mooier zijn in de winter, als er een pak sneeuw ligt. Overdag lopen de straten vol met Japanse toeristen, want het is nog steeds Golden Week - vandaag is het Tango no Sekku oftewel 'zonendag'.

In de stad bezoeken we Takayama Jinya, een grote villa van meer dan vierhonderd jaar oud. Aanvankelijk bestuurt een samoerai uit de Kanamori familie het gebied, maar begin zeventiende eeuw wordt het ingelijfd door het Konugawa Shogunaat, dat heel Japan bestrijkt. Vanaf dan begint de Edo periode, zo genoemd omdat de Shogun (legerleider) het centrum van de macht verplaatst van Kyoto naar Edo, het huidige Tokyo. De Keizer blijft achter in zijn paleis in Kyoto, vleugellam en in een gouden kooi. Tot 1868 blijft Japan een militaristisch en gesloten land, waarin de samoerai heersers en de boeren slaven zijn.

Met een huurfiets rijden we naar het Hida no Sato openluchtmuseum, een paar kilometer bergopwaarts vanaf de stad. Het zadel van mijn damesfiets staat op de hoogste stand en zelfs dan tik ik bijna met mijn knieën tegen het stuur, maar ik ben dan ook dertig centimeter langer dan de gemiddelde Japanse vrouw. Het museum toont niet alleen fraaie houten bouwwerken maar ook een rattenslang van anderhalve meter. Op de weg terug zien we in een voetgangerstunnel twee ingelijste posters hangen en een puzzel met twee hondjes. Er is één puzzelstukje uit gevallen. We stellen ons voor hoe de tunnel in Nederland zou ogen... en ruiken.

De streek Hida is niet alleen bekend vanwege de schoonheid maar ook vanwege de smakelijkheid van de natuur. Het is namelijk het land van de Kuroge Washu: Japanse Wagyu-runderen met lange, zwarte haren. Men beweert dat de Hida-runderen bier drinken en massages krijgen. Dat lijkt me sterk, maar de smaak en de prijs van het Hida-gyu zijn er wel naar. Bij restaurant Le Midi eten we een klein stukje van 'grade 5' kwaliteit, met een goede wijn erbij. Bijna net zo lekker als de nikuman (een bol van gestoomd deeg) gevuld met Hida-gyu bij de stalletjes in de stad. Bij een ander stalletje eten we mochi dango - balletjes van rijst en soya op een stokje.

De volgende avond diner bij Kyoya, waar we zittend aan een laag tafeltje op een tatami mat écht kennismaken met de Japanse eetcultuur. Basis van de avondmaal is rijst, in combinatie met een kopje miso-soep. Alle andere gerechten die je combineert met rijst zijn 'okazu', wat wordt vertaald als 'bijgerecht'. Alle gerechten worden tegelijkertijd en in aparte kommetjes opgediend.

Meestal krijgt elke gast één bijgerecht met veel proteïnen. In dit geval is dat sashimi, dus rauwe vis, en het prachtige Hida-gyu vleesch, dat we zelf kort mogen grillen op een aardewerken gourmetstel. De andere bijgerechten zijn gebaseerd op seizoensgroentes, zoals ui, paddestoeltjes, winterpeen en komatsuna (mosterd-spinazie). Vaak wordt het hoofdingrediënt van een bijgerecht gecombineerd met dashi, soya, sake of azijn - respectievelijk rottende vis, rottende bonen, rottende rijst of rottende ethanol. Milde gerechten worden versterkt met bijvoorbeeld yuzu of met een pittige wortel zoals wasabi, daikon of gember.

Al het eten van restaurant Kyoya smaakt uitstekend, maar vooral de Hida-gyu is hier wel héél lekker. Bovendien zijn de drie oudere vrouwen die ons bedienen ontzettend vriendelijk. Morgen gaan we hier weer eten - o nee, morgen gaan we naar Kyoto! Het paleis van de keizer bekijken...