Op het station van Takayama proberen we een reservering te maken voor de aankomende treinritten. De dienstdoende beambte der nationale spoorwegen, met een hoge pet op en gestoken in een mooi donkerblauw uniform met op de schouder 'station staff', kijkt naar onze planning en schudt zijn hoofd. "Not Japan Rail. Sorry!" Hij kijkt vervolgens langs ons naar de volgende in de rij. We kunnen er wel om lachen, aangezien verder iedereen ontzettend vriendelijk tegen ons is - lief zelfs.

De dieseltrein vertrekt stipt om 09:38 uur voor een afwisselende rit langs de snel stromende Shogawa naar Nagoya. De rotsen van de steile vallei zijn begroeid met wuivende bamboe, statige ceders, bloeiende magnolia's en kronkelende esdoorns. Langs het water wordt rijst, thee en ui verbouwd.

Tijdens de urenlange treinrit maakt Yvonne plannen voor Kyoto, terwijl ik het Japanse schrift onderzoek. Typische rolverdeling! Mijn bevindingen stemmen niet hoopvol. Het Japanse schrift gebruikt ongeveer tweeduizend Chinese karakters, die kunnen bestaan uit wel twintig pennestreken. Daarnaast zijn er 46 Japanse tekens, die in combinatie goed zijn voor honderd klanken, in de trant van ma-mi-mu-me-mo. Deze honderd klanken zou je het Japanse alfabet kunnen noemen. Complicatie is dat elke klank op twee verschillende manieren kan worden geschreven. Een woord met een Japanse herkomst schrijf je namelijk met andere tekens dan een buitenlands woord.

Dan hebben we het nog niet eens over de grammatica, die ook sterk afwijkt van de Nederlandse. Een zin als "Ik ben met de trein gekomen" zeg je in het Japans als "Trein met gedaan komen". Kortom: Hier ga ik echt niet aan beginnen. Wel grappig om te zien hoe mensen een SMS versturen. Ze kiezen eerst een hoofdcategorie en dan het exacte teken.

In Kyoto aangekomen droppen we onze rugzakken in het Piece Hotel en nemen bus 100 naar de Kiyomiza-dera, de Helder Water Tempel. Het is vast een fraai bouwwerk, maar we zien er weinig van door de duizenden voornamelijk Japanse toeristen die er rondkrioelen. Opvallend veel jongedames dragen kimono's, waarin ze voor een van de gekleurde gebouwen poseren.

We lopen een paar kilometer terug naar de bushalte, waar twee heren in uniform reizigers instrueren hoe ze in de rij moeten staan en instappen. Geen wonder dat er maar vier procent werkeloosheid is in Japan. We moeten helaas staan in de bus, maar andere reizigers hebben hun zitplaats harder nodig dan wij. Vijf jongens liggen achterin de bus te slapen. Misschien zijn ze uitgeput van het slopende Japanse schoolsysteem. In Japan geldt de slogan 'yonto-goraku' (vier slagen, vijf zakken) wat slaat op het aantal uren slaap per nacht op de middelbare school. Wij gaan ook maar eens slapen, hopelijk meer dan vier uur.