Het tempo zit er goed in vandaag. Voor elf uur 's ochtends hebben we niet alleen de Fushimi Inari-taisha gezien, een beroemde Shinto tempel waar je voor slechts duizend euro een knaloranje houten poort met je naam erin gegraveerd kunt laten oprichten, maar we bezoeken ook het bamboe-bos helemaal aan de andere kant van de stad. Hoewel we intensief gebruikmaken van het OV, leggen we vandaag weer zeventien kilometer te voet af. De haltes van metro en bus liggen heel ver uit elkaar, het is al vijfhonderd meter lopen van de bushalte aan de Noordzijde naar de metrohalte aan de Zuidzijde van het Centraal Station. We hebben afgelopen week ruim tachtig kilometer gewandeld.

In de stadstrein zit de helft van de passagiers te dommelen. Een opvallend verschil met Tokyo, waar negentig procent van de mensen onder elke omstandigheid naar een mobiel blijft turen. Ze zeggen dat Tokyo meer 'exciting' is, misschien blijven de mensen daardoor goed wakker. Kyoto heeft het imago van cultuurstad. Het is niet gebombardeerd in WO II en heeft daardoor nog een stadshart met oude houten huisjes, tempels en musea. Kyoto is ook véél kleiner dan de hoofdstad, hier wonen 'maar' anderhalf miljoen mensen.

Japan heeft een interessante mix van 'westerse' en Aziatische cultuur. De verschillen tussen culturen zijn goed uitgezocht door de wetenschapper Hofstede. Op zijn site www.geert-hofstede.com zie je dat de Japanse en Nederlandse cultuur op een aantal punten sterk van elkaar afwijken. Japan scoort bijvoorbeeld extreem hoog op risicomijdend gedrag, wat volgens Hofstede komt doordat het land altijd is geplaagd door typhoons, aardbevingen en vloedgolven - niet toevallig komt het woord 'tsunami' hier vandaan. Japanners zijn daarnaast over het algemeen sterk gericht op prestaties en zelfbeheersing, vandaar ook de extreem lange werk- en schooldagen. Volgens onderzoek van de VN geeft de Japanner het leven een schamel zesje. Ondanks het grote aantal zelfmoorden is de levensverwachting hier de hoogste van de wereld, gemiddeld 87 jaar.

Hopelijk schuilt het geheim van een lang leven in een gelukkig huwelijk. Dankjewel Yvonne, ik vind je zestien jaar na 7 mei 1999 nog steeds geweldig! Om dat te vieren dneren we bij Dei Cacciotori, waar chef Tadato Nagata na acht jaar training bij Albaretto della Torre in Piemonte zijn eigen Italiaanse parel heeft gecreëerd. Fantastisch eten. De avond is compleet als we op de terugweg in Ponto-Chō een echte Geisha zien lopen, in vol ornaat, inclusief wit geverfd gezicht en houten slofjes - bijzonder, aangezien er nog maar een paarhonderd Geisha's zijn in heel Japan.