Op maandagochtend maken we een korte maar mooie wandeling bij Tower Hill, een heuvel in het kratermeer van een slapende vulkaan. We zien geen giftige koraalslang, hier 'copperhead' genoemd, maar wel een groep zwarte zwanen en een paar emoes. Dan beginnen we aan een vrij saaie en regenachtige rit naar Melbourne, met als hoogtepunt een lunch bij een wegrestaurant. Ik zie een aboriginal jongen van een jaar of twintig de toiletten schoonmaken.

Tot op heden is het aantal aboriginals dat we hebben gezien op één hand te tellen, misschien twee, terwijl in de staat Victoria één op de honderd inwoners zichzelf aboriginal noemt, en daarvan woont de helft in stedelijk gebied. Toch zie je ze niet, alsof ze geen deel uitmaken van deze samenleving.

In de eeuw na de komst van de Britten zijn de aboriginals bijna uitgeroeid. Na de vorming van de federale staat Australië, in 1901, werd het geweld vervangen door racistisch overheidsbeleid. De White Australia Policy was vooral bedoeld om het land te beschermen tegen immigratie uit Azië. Alleen blanken konden staatsburger worden. "The doctrine of the equality of man was never intended to apply to the equality of the Englishman and the Chinaman," aldus de eerste premier.

Het probleem van de aboriginals werd adequaat afgehandeld door de Aboriginal Protection Board - je moet de naam maar kunnen verzinnen. Naar schatting honderdduizend kinderen werden ter bescherming weggenomen bij hun ouders en opgesloten in kindertehuizen. Daar werden ze kaalgeschoren, mishandeld en vaak ook misbruikt. Ze moesten Engels spreken en hun naam werd vervangen door een nummer. De wanhopige ouders bleven vaak achter in een reservaat, waar ze volledig waren onderworpen aan de willekeur van een of andere Britse kampbewaker. Als ze werk konden vinden, moesten ze hun loon inleveren. En op kleine overtredingen, zoals het spreken van hun moedertaal, stonden zware straffen.

De premier zei in 2008 in een speech van een paarhonderd woorden "sorry" voor de slechte behandeling van de aboriginals, maar zijn regering wilde niets weten van schadevergoeding. Een jaar later constateerde de VN dat het Australische overheidsbeleid nog altijd wordt geleid door "deeply entrenched racism". Nog altijd heeft Australië de 'United Nations Declaration of Rights of Indigenous Peoples' niet erkend, als een van de weinige landen, vooral omdat ze de financiële consequenties vrezen. Nog altijd zit er niet één aboriginal in het parlement.

Ondertussen bespreken op TV blanke politici de mogelijkheid van een referendum om de aboriginals expliciet te benoemen in de grondwet. Slechts een kwart van de aboriginals vindt dat een goed idee; de rest verwacht er weinig van. Ze maken toch geen deel uit van deze samenleving.