¡Hola!

Vorige week woensdag vloog ik met een tussenstop naar La Paz, Bolivia. Op de tussenstop maakte ik meteen kennis met de raadselachtige logica die in Bolivia achter vertrektijden schuilgaat. Mijn vlucht naar La Paz werd namelijk zonder opgaaf van reden zomaar twee uur verlaat! Dat betekende niet zes, maar acht uur wachten op een vrij suf vliegveld. Maar goed, na een lange reisdag kwam ik dan eindelijk aan in La Paz. De volgende ochtend werd ik tamelijk brak wakker, vanwege hoogteziekte. Algehele malaise en een katerig gevoel. Gelukkig zakte het later een beetje en kon ik een ommetje gaan maken in de buurt.

Wat een totaal andere setting kwam ik tegen! Heel veel verkeer dat voornamelijk stilstond omdat de straten in La Paz te nauw zijn. Ik zag verschillende soorten (taxi)busjes waar mensen uithangen die non-stop omroepen welke route de bus neemt, pratend in het tempo van een snelle veilingmeester. Verder overal kraampjes met eten, horloges, tassen, alpalcawol, notitieblokken, en nog veel meer. Ik keek mijn ogen uit. Het was interessant om ook te zien dat de mensen echt heel anders zijn dan in Argentinië en Chili. Veel donkerder qua huidskleur, een beetje wat je je voorstelt als je aan Indianen denkt (alleen kleden ze zich niet als een Indiaan).

Ik zag ook voor het eerst 'live' de vrouwen met de hoedjes die je wel eens op plaatjes ziet. Stel je een fors vrouwtje voor, in soepjurk, met een omslagdoek en vaak ook nog een schort voor. Daarnaast nog een omslagdoeg op hun rug, met daarin kinderen, verkoopwaar, huisraad en/of andere dingen. Ze hebben allemaal twee lange zwarte vlechten in het haar en zo'n bolhoedje op. Ik vroeg me meteen af hoe dat blijft zitten, maar heb het niet aan ze gevraagd. Die bolhoedjes zijn denk ik vrij belangrijk voor ze, want toen het begon te regenen zag ik dezelfde vrouwen met hun hoedje op lopen, maar het hoedje was nu ingepakt in een plastic tas!

Zaterdag nam ik de bus van La Paz naar Cuzco (Peru), dus mijn verblijf in Bolivia was nu maar heel kort. Over een maand ga ik weer terug, dan zal ik de rest van Bolivia gaan verkennen. Onderweg kregen we een klapband, dus we moesten een uurtje wachten tot de band verwisseld was. Gelukkig was het uitzicht erg mooi. Eenmaal in Cuzco was ik helemaal kapot, maar de volgende dag kwam Meta, mijn shock-buddy van de aarbeving, gezellig bij mij in het hostel. Even lekker in het Nederlands bijkletsen.

Maandag begon ik dan eindelijk aan mijn vrijwilligersklus bij CEDNA, een organisatie die heel veel goeie dingen doet voor de (kans)arme mensen in de omgeving van Cuzco. Mijn taak is het vertalen van de website in het Engels. Dat betekent ook dat ik veel leer over wat ze allemaal doen, en dat is echt een heleboel. Wat voorbeelden: gezondheidslessen, voedingslessen, technieklessen, kappersschool, opvang en voedselvoorziening voor kinderen, kamertraining voor jongeren... Daarnaast worden moeders die in het programma zitten getraind om de kennis door te geven aan anderen, o.m. via een radioprogramma dat elke zondag te horen is. Bijzonder is ook dat ze de mensen proberen te helpen sterker in hun schoenen te staan, door bijvoorbeeld leiderschapstraining en zoals gezegd door de moeders te trainen om hun kennis door te geven.

Dinsdag ging ik naar een van de locaties in de armere wijken en daar was net een kapperscursus bezig. Ik werd voorgesteld en kreeg maar liefst twee keer applaus van de cursisten! Ik was erg onder de indruk; dat ik dit mag meemaken! Alle mensen die er werken komen ook echt enthousiast over, ze hebben echt lol in hun werk! Het viel me ook erg mee om te zien dat CEDNA ook beschikt over goeie materialen, de computers zijn bijvoorbeeld helemaal niet zo afgeragd als je misschien zou denken. Ze hebben het goed voor elkaar. Leuk om dat even van binnen te zien.

In de tussentijd bleef ik last houden van kortademigheid e.d., want Cuzco ligt (net als La Paz) vrij hoog. Daarbij kwam dat ik dinsdag gevloerd werd door migraine, die t/m donderdag aanhield. Ik weet niet of het de hoogte was of dat het een verlate 'naschok' was na de aardbeving, maar ik lag er echt helemaal af! De afgelopen week was dus een beetje rommelig met zowel hoofdpijn als mijn vrijwilligersklus... Gek ook om te bedenken dat het nu precies vier weken geleden is dat de aardbeving gebeurde. Er zijn trouwens nog altijd naschokken in Chili. Vier weken later! Niet te geloven...

De komende twee weken ben ik nog bezig met het vrijwilligerswerk. Ik werk halve dagen, wat betekent dat ik 's middags de mogelijkheid heb om cursussen van CEDNA bij te wonen, en op mijn gemak Cuzco te verkennen. Het is een heel fijne stad die me een beetje doet denken aan Brugge, maar dan in Peru. Hier vlakbij ligt Machu Picchu, een heel belangrijke Inca ruïne, die ik later als Lydia komt zal gaan bezoeken. Maar hier in de stad zijn ook heel veel mooie oude bouwwerken en andere leuke bezienswaardigheden, dus ik hoef me zeker niet te vervelen.

Toedeloe!
Titia