De boerenstaking in Cochabamba had geen invloed op ons, maar de busstaking die volgt, had duidelijk wel een grote invloed. Het doel was om naar La Paz te reizen en van daaruit meteen door te reizen naar Copacabana, maar de Bolivianen staken daar een stokje voor. Op den duur leer je heel flexibel omgaan met je reisschema en gooi je dit zelfs volledig overboord J Vanuit Cochabamba nemen we dus een nachtbus naar La Paz en tegen 6 u 's ochtends word ik gewekt door luide Boliviaanse stemmen die lijken ruzie te maken. Ik hoor de Bolivianen in het Spaans vragen of ze uit de bus moeten, of er een taxi is, wat er aan de gang is,… Voor we het goed en wel beseffen staan we naast de bus in de kou met onze rugzak op onze rug te kijken naar de omgeving en de verschillende rookwolken in de verte. Wat is dit? Politieke staking? Waar zijn de taxi's, collectivo's? Waarom staan alle bussen aan de kant? We krijgen geen antwoorden op onze vragen en beginnen dan maar net als alle Bolivianen te wandelen richting de rookpluimen. Daar zien we dat er inderdaad een soort staking aan de gang is, want de rook is afkomstig van brandende rubberbanden waarrond mensen zich staan op te warmen met hier en daar spandoeken in hun handen. De mensen blokkeren de snelweg waardoor de bussen niet verder kunnen rijden en wij dus te voet verder moeten zonder te weten hoe ver we ons van La Paz bevinden. We wandelen zo een dik uur op de autosnelweg tussen alle locals met onze backpacks terwijl de zon langzaam opkomt en voelen ons net deel van een vluchtelingenuittocht, zo bizar! We passeren verschillende brandende blokkades en na elke rookpluim hopen we dat het einde in zicht is. Na een uur zien we een brug waarop er verkeer rijdt, dus rennen we naar de brug om er te wachten op een collectivo (busje). Deze passeren alle mensen op de brug zonder dat er één passagier op de bus zit, hoe kan dat nu? We rennen naar de eerste taxi die we zien en stappen samen met een Fransman in nadat we de taxichauffeur overtuigd hebben om ons daar weg te halen. Blijkbaar is dit een moeilijke opdracht want de chauffeur moet de ene na de andere brandende blokkade ontwijken en een andere uitweg zoeken, pfffffffff! Op dat moment ben je blij dat je toerist bent en het geld hebt om de taxichauffeur te betalen om je naar het centrum van La Paz te brengen. Hierin mislukt hij jammer genoeg want de stakende Bolivianen bezetten alle toegangspoorten tot het centrum. We stappen uit en onze taxichauffeur wijst ons waar we naartoe moeten om een andere taxi te nemen voorbij de blokkade. Daar zien we tientallen Bolivianen rijtje schuiven voor de bus en wij nemen de eerste taxi naar beneden. De taxichauffeur vertelt ons eindelijk de reden van de vele blokkades: er is een busstaking in La Paz omdat de buschauffeurs te weinig betaald krijgen én omdat de overheid een nieuw systeem wil invoeren waarop niet alle bussen op alle dagen zouden mogen rijden in de stad, wegens te veel verkeer. Dat wil dus ook zeggen dat we vandaag niet meer moeten rekenen op een bus naar Copacabana, jammer.

Onze eerste ervaring met La Paz was niet zo geweldig wegens het vele verkeer en de uitlaatgassen, wat ons tweede bezoek nog zo bijzonder maakt. Wegens de busstaking is er vandaag amper verkeer in de binnenstad, enkel hier en daar een verloren gereden auto.
De locals profiteren hiervan en hebben op deze auto/busloze dag een evenement georganiseerd waarbij sport gepromoot wordt voor jong en oud.
Daardoor zie je op de straten waar normaal enkel druk verkeer voorbijraast, nu allerlei schoolgroepen in uniform sporten: coopertests, atletiek, kringspelen, aerobics, dansen, balspelen, hoelahoepen,…
Wij hebben La Paz al gezien, dus hebben niets beters te doen dan te kijken naar deze sportende jongeren. Dit doet mij natuurlijk veel zin krijgen om deel te nemen, want gewoon op mijn gat blijven zitten en kijken naar bewegende mensen is niets voor mij!
De hoelahoeps liggen op een hoopje, dus waag ik mijn kans. Blijkt dat ik niet de enige was die dat dacht, want binnen een paar seconden staan er al een aantal Bolivianen rondom mij mee te doen, leuk! Een oudere Boliviaanse neemt haar bolhoed af en waagt ook een poging. De vele rokken zitten natuurlijk in de weg maar ze geeft niet op. Ik toon haar met plezier dat je de hoelahoep een goede swing moet geven vooraleer te starten "mas fuerza!" en ze doet me na, grappig!

Na dit sportieve intermezzo zien we een groepje jonge Bolivianen met blauwe jasjes waarop 'tourist guide' staat. De meeste mensen in Zuid-Amerika praten amper Engels, zelfs op de luchthaven bij de infobalie in Puerto Natales stelden we vast dat het personeel enkel Spaans praat! Ik ben dus benieuwd of deze jonge gidsen goed Engels kunnen en ben vastberaden om dat even uit te testen. Ik stel hen een vraag over de rijtjesschuivende mensen op het plein die zich met hun vingerafdruk moeten registreren voor de komende verkiezingen en merk al snel aan hun vlotte antwoord dat hun Engels best goed is. Voor we het weten bevinden we ons in een gesprek over de politieke en economische verschillen tussen Bolivië en België. Vooral het gebrek aan wetten en regeltjes in Bolivië in vergelijking met België valt enorm op. Ze kunnen amper geloven dat je bij ons een boete moet betalen voor wildplassen of fietsen op het voetpad en dan hadden we nog niets gezegd over de GAS-boetes! Wij op onze beurt kunnen amper geloven dat alle straatventers geen belastingen moeten betalen voor hun stalletjes en dat ze vrij spel hebben. Ook het verschil in loon voor arbeid komt aan bod en de jongens hun mond valt open als wij vertellen hoeveel we verdienen en dat is dan nog maar een zeer gemiddeld loon voor België. In hun ogen lijken we miljonairs en in Boliviaanse pesos zijn we dat ook! We nuanceren dit uiteraard door hen te wijzen op de kostprijzen van bijvoorbeeld een pintje, gaan eten, supermarktprijzen en woningen, want je moet dit natuurlijk in perspectief bekijken.
Het is zo'n gezellige babbel met de studenten toerisme, dat we 's avonds opnieuw afspreken om samen het nachtleven van La Paz te ontdekken. "And bring some girlfriends!" roept Eleazar nog voor we afscheid nemen. Ik vond het eerder grappig, maar begreep pas 's avonds in de bar waarom. Terwijl we lekkere kannen cocktails drinken, zien we jonge Boliviaanse schoonheden en heren op de reggaetonbeats hun beste moves tentoonstellen op de dansvloer. Aangezien Tim geen danser is, vraag ik aan Eleazar en Guerry om met me te gaan dansen. Ik zie ze beschaamd heen en weer kijken naar mekaar om me dan beleefd af te wijzen. Oink? We kunnen toch gewoon alle drie gaan dansen? Neen dus! In La Paz dans je steeds per twee, nooit alleen. Twee meisjes kan wel, twee jongens nooit (ze zouden wel eens kunnen denken dat je homo bent!). Daarom vroegen ze dus om nog meisjes mee te brengen, want nu ben ik het enige meisje en heeft de andere dus niemand om mee te dansen, dus uit beleefdheid naar hun vriend toe, dansen ze dan gewoon niet. Bizar! En wat doe je dan als alle meisjes al bezet zijn? Pech, legt Eleazar me uit, ofwel kom je heel vroeg naar de bar zodat je keuze hebt, ofwel blijf je aan de toog hangen. Tenzij je een hele goeie danser bent, dan kan je alle meisjes krijgen! Amai, dat Boliviaanse nachtleven is dan toch niet aan mij besteed, ook al zijn het grote partybeesten!