Wegens de extreme koude komt er van slapen op de nachtbus naar Uyuni niet veel in huis. Extra dekentjes en dicht bij mekaar kruipen helpen niet en pas als de zon opkomt, zien we de met ijs aangeslagen ruiten, brrrrrrrrr!
We gaan eerst op zoek naar een hostel en nadien naar een ontbijtje. De kraampjes op de ochtendmarkt worden al uitgestald en Tim en ik vinden het grappig dat we ons steeds moeten bukken om onder de kraampjes te passen. Wat zijn dat toch kleine mensen, die Bolivianen!
Op de lokale overdekte markt ontdekken we een kleine ruimte waar alle locals hun ontbijt nemen. Elke uitbaatster heeft haar eigen ontbijthoekje met een grote theepot op het vuur, bordjes, kopjes, potjes en pannetjes en één tafeltje. Wie binnenkomt, wordt meteen door al deze vrouwtjes gewenkt in de hoop dat je aan hun tafeltje plaatsneemt. We nemen daar een lekker ontbijtje en praten wat met de uitbaatster, heel gezellig én persoonlijk.

Nadien bezoeken we een aantal reisbureaus die allemaal de 3- of 4-daagse jeeptour naar de zoutvlakten aanbieden en spelen we ze wat tegen mekaar uit. Het woord doet de ronde dat vele jeepchauffeurs overmatig alcohol drinken waardoor het uiteraard gevaarlijk wordt. We besteden dan ook extra aandacht aan de veiligheid van de jeeps en het verantwoordelijkheidsgevoel van de chauffeurs. Op internet bestaat er een zwarte lijst van touroperators waarbij je best niet boekt en op TripAdvisor zoeken we wat aanraders van andere reizigers. Op de dag van vertrek blijkt dit allemaal overbodig geweest te zijn, want vlak voor je vertrekt bekijken ze samen in welke jeep er nog plaats is, maakt niet uit bij welke touroperator je geboekt hebt, tsssssssss…

In de jeep ontmoeten we onze medereizigers: Marian, een bergbeklimmer en hobbyfotograaf uit Duitsland, Juan, een Argentijn die met zijn Kangootje van Vuureiland naar Alaska rijdt en een ouder Braziliaans koppel. Na een half uurtje rijden, houden we al een eerste keer halt bij het cemetario del trenos (oud treinenkerkhof). Het voelt raar aan dat we ons na zo'n korte rit al meteen midden in de altiplano bevinden. In de verste verte valt er niets meer te bespeuren, behalve droge steppe en bergen aan de horizon. In deze verlaten omgeving doemen plots de roestige treinstellen op waarvan de wielen in het zand gezonken zijn, een echt treinenkerkhof. Zonder alle andere toeristen die er op en onder kruipen om te poseren voor foto's, zou dit tafereel wel nog specialer geweest zijn. Vooral voor Tim en Marian, de hobbyfotografen, is dit heel jammer en door allerlei mogelijke posities aan te nemen en met veel geduld slagen ze er toch in een aantal foto's te nemen zonder andere toeristen erop. Na de fotosessie stappen we net als alle andere toeristen onze jeep in om naar het volgende te rijden: het dorpje Colchani waar zout gewonnen wordt van de zoutvlakten. Veel valt er niet te zien, behalve kraampjes met de typische toeristische koopjes. We beginnen ons al stilletjes aan te ergeren aan het kuddegevoel om met 20 jeeps tegelijk en wel 100 toeristen op dezelfde plaats te stoppen, klik klik, poseer, poseer, oh zo mooi en weer de jeep in... We moeten ons er jammer genoeg bij neerleggen, want zonder deze tour zouden we de salar de Uyuni niet te zien krijgen. Marian en Juan beslissen om hierna zelf een jeep te huren met hun twee en de salar op hun manier nog eens over te doen zonder andere toeristen nu ze de weg kennen.

Na Colchani te bezoeken, rijden we eindelijk 's werelds grootste zoutvlakte op (10 582 km2) en zien al meteen de typische zoutheuveltjes, nemen een paar foto's en rijden weer verder om daarna te stoppen voor de lunch. Onze chauffeur Juan maakt lekkere quinoa klaar met verse groentjes en lamasteak. Mijn tomaatjes kruid ik door vers zout van de zoutvlakte te verkruimelen op mijn bord, iets wat ik volgens mij geen twee keer in mijn leven kan doen en 't smaakt nog ook! Tijdens onze lunch zien we toeristen de typische foto's met optische illusie nemen en ook wij bedenken al welke poses we gaan aannemen en welke voorwerpen we zullen gebruiken. Mensen nemen echt de gekste voorwerpen mee op reis voor die foto's! Een speelgoeddinosaurus, een hoelahoep, een vislijn en ga zo maar door. Na het eten amuseren we ons ook met foto's nemen en staan ervan versteld hoe moeilijk dat eigenlijk nog is om dat perfect te laten passen. Na de fotosessie rijden we over de salar naar Incahuasi of Isla del Pescado, een eiland in het midden van de zoutvlakten vol reuzegrote cactussen. Het eiland, bestaande uit de top van een vulkaan van miljoenen jaren oud, de cactussen en de uitgestrekte zoutvlakte die het eiland helemaal omringt, zorgen voor een magnifiek panoramisch uitzicht. De hele namiddag brengen we op de salar door, al cruisend in de jeep van het ene plekje naar het andere met als uitzicht niets anders dan… een uitgestrekte witte vlakte met pentagon-patronen van zout tot aan de horizon. Tegen de avond verlaten we de zoutvlakte en rijden naar San Juan om er te overnachten in een zouthotel. Alle muren en meubilair zijn gemaakt van zout, wat extra isolerend werkt voor de ijskoude nachten op de salar deze tijd van het jaar en dat merken we ook 's nachts want we lijden geen kou.

Dag 2 van onze tour bezoeken we verschillende lagunes waar we 3 soorten flamingo's observeren. Naast vele vogelsoorten ontdekken we ook viscacha's (ziet eruit als een konijn, maar is familie van de wolmuis) tussen de rotsen in de woestijn (je moet al heel goed kijken, want hun vacht camoufleert hen perfect tussen de woestijnrotsen!). Met de jeep rijden we door de desierto de Siloli met op de achtergrond de vulkaan Ollague en op 4600m zien we de arból de piedra, een grote rots die lijkt op een boom. Als afsluiter van de dag verschijnt de Laguna Colorada in de voorruit van onze jeep, maar deze is jammer genoeg niet zo rood als normaal (daarvoor is er meer wind en direct zonlicht nodig, vertelt Juan, onze chauffeur ons), helaas pindakaas!
In onze verblijfplaats op 4300m slapen we deze keer met ons zessen samen in één kamer na alweer een gezellige avond met lekker eten, een lekker wijntje en vooral een leuk gezelschap met interessante gesprekken (oef! Eventjes verlost van de oppervlakkige gesprekken: Van waar ben je? Hoe lang ben je op reis? Waar reis je naartoe? Waar ben je al geweest?).

Op de derde dag van onze tour word ik gewekt door een hese Argentijn en een luidruchtige Duitser die samen Happy Birthday zingen voor mij, het is 19 mei en ik word vandaag 31 jaar. Het wordt een lange verjaardag, want we staan al op om 5u om te vertrekken voor zonsopgang. In de jeep zingt iedereen in zijn eigen taal happy birthday (dat wil zeggen in het Spaans door Juan, in het Duits door Marion en in het Portugees door het Braziliaanse koppel, onze chauffeur Juan kende het niet in het Quechua) en ik mag de hele dag de muziek kiezen van Juan J Terwijl de eerste zonnestralen al van over de bergen komen piepen, zien we in de verte dampende rook opdoemen uit de gijsers van de Solar de Mañana! We wandelen door het zeer actieve gijserveld terwijl de zon opkomt en het contrast tussen de koude van de ochtend die onze tenen doet bevriezen kan niet groter zijn met de hitte van de dampen die opstijgen uit de gijsers. We bevinden ons dan ook op 4800m en het is 6u 's ochtends, nogal logisch dat het vriest! Om ons te verwarmen en voor de fun springen we door een kleine gijser, maar van de grote blijven we ver uit de buurt.

Om onze bevroren tenen en vingers nog meer op te warmen rijden we naar de aguas termales van de lagune Polques waar we ons meteen verwarmen in de hete termen met prachtig uitzicht op de dampende lagunes met hun gijsers. In de termas zorgt Juan ervoor dat iedereen Happy Birthday voor me zingt waardoor ik me een superster voel J

Na dit opwarmertje rijden we door de Salvador Dalì woestijn, maar die stelt me toch wel wat teleur. De bekende Spaanse schilder (trouwens één van mijn favoriete schilders, vroeger samen met mijn ouders in Spanje zijn musea, zijn huis en zijn kasteel voor zijn vrouw Gala bezocht) zou hier zijn inspiratie voor zijn schilderijen opgedaan hebben, maar in werkelijkheid is hij hier nooit geweest!
Alweer commerce dus! Het kind moet een naam hebben blijkbaar.

Als laatste krijgen we nog de Laguna Verde te zien die alweer niet groen is zoals normaal wegens geen goede weersomstandigheden. HHetGroen of niet, het is een mooie lagune waarin de top van de Licancabúr-vulkaan prachtig weerspiegelt. En zo zit onze Uyuni-tour erop en dus nemen we afscheid van Juan, Marion en de Brazilianen. Wij steken vandaag nog de grens over naar Chili en onze vrienden rijden terug naar Uyuni. De tour zit erop, maar mijn verjaardag nog lang niet, want het is amper middag! Benieuwd naar wat er nog meer gebeurt op mijn verjaardag? Lees dan zeker de volgende blog.