Als we aankomen in de busterminal van Mendoza, worden we aangesproken door de zoon van een hosteleigenaar. Hij belooft ons een kamer voor ons alleen voor de prijs van een dorm (kamer met meerdere bedden) én gratis vervoer ernaartoe. Off we go! In de hostel ontmoeten we de zwaarlijvige, non-stop rokende, cannabis dealende en gameverslaafde papa die meteen een hierba mate met ons deelt. Het metalen rietje schoonvegen vooraleer het in je mond te stoppen, is not done (soms toch moeilijk om die tradities te volgen als je mate deelt met zo'n man!). Terwijl we genieten van de mate (met suiker, toch iets lekkerder vind ik, want die kruiden smaken maar bitter!) ontmoeten we de Amerikaan Evan. Als hij hoort dat we Belgen zijn, merken we al gauw dat hij het gat in de markt ontdekt heeft in België. Hij organiseert jaarlijks beercycling-tours voor toeristen (meestal rijke Amerikanen). Hierbij fietst hij van brouwerij naar brouwerij in 10 dagen - zijn slogan zegt alles: Getting you from Pint A to Pint B - en gidst hij de Amerikanen doorheen Vlaanderen (komende zomer voor het eerst ook Wallonië). Als we't hebben over de Belgisch bieren blijkt hij hierover meer te weten dan wijzelf, beetje beschamend toch! We feliciteren hem voor zijn slim idee en beloven mee te fietsen (Belgen mogen soms gratis mee om de lokale cultuur te delen met de toeristen) eens we terug zijn van onze reis.
Ondertussen hebben we honger gekregen en aangezien we pas terug in Argentinië zijn, willen we opnieuw een lekkere steak eten natuurlijk. We vragen info over een goed parilla-restaurant (parilla=bbq) in de buurt aan onze hosteleigenaar. We krijgen meer info dan verwacht! Hij adviseert ons met de taxi naar Don Mario te gaan. Gisteren werd er namelijk in het grote park van Mendoza een kiwi (= inwoner van Nieuw-Zeeland) vermoord omwille van zijn camera, omdat hij deze niet meteen wou afgeven aan de dief/moordenaar.
Het doet ons beseffen dat we toch wel moeten oppassen in Mendoza, waarop we de taxi nemen naar het restaurant, ons te goed doen aan goeie lomo asado met vino tinto, de taxi terug nemen en voldaan in slaap vallen in ons bedje.

Argentinië, het land van de gaucho's, dus als je wil proeven van de lokale cultuur kan je niet anders dan paardrijden en een estancia bezoeken. We boeken een tour 10 minuten voor deze vertrekt en kort daarop worden we opgepikt aan onze hostel met een busje en naar het platteland van Mendoza gebracht. Daar wachten de gezadelde (dikke, met veel dekens bedekte zadels, heel zacht!) paarden ons al op om te vertrekken. De gaucho's kiezen een paard uit voor ons dat past bij onze lengte en rijstijl (ervaren, beginner, rugklachten?), waardoor Tim het meest rustige paard, Cheval krijgt(van een Waalse eigenares) omwille van zijn fragiele rug en ik het intelligente paard (uiteraard! :p) Maya (doet me uiteraard denken aan mijn Bollywoodlerares, Maya Sapera, en ze blijkt inderdaad ook creatief te zijn en letterlijk haar eigen weg te willen volgen, weg van de groep, grappig! J). We rijden een tweetal uren in draf op het platteland in een lange rij terwijl we genieten van de zonsondergang, mooi en rustgevend!
Een gallopje hoort er af en toe ook bij en op dat moment krijg je toch het gevoel dat je hebt paardgereden zoals de echte gaucho's. Eens de zon onder is, zijn we weer aangekomen bij de estancia waar de oven/asado reeds aangestoken werd om ons een lekkere bbq te bereiden. Gezellig bij het vuurtje komen we meer te weten over het leven als gaucho en nadien verorberen we het lekkere asodo-vlees met een prima slaatje en goedkope wijn J

De wijn die we de dag erop proeven, is gelukkig van betere kwaliteit!
's Morgens ontmoeten we een Hollands koppel, Tom en Rinske, in onze hostel en aangezien we beiden graag de wijngaarden van Mendoza - en vooral de wijn - willen ontdekken, beslissen we samen te vertrekken. Na een busrit naar het platteland (net buiten de stad, niet zo veel platteland als verwacht eigenlijk) huren we een tandem bij Orange bike en we zijn vertrokken. Ahum, 't is te zeggen, zo'n tandem is toch ook wel even wennen. Na wat gesukkel lukt het ons aardig en al gauw bevinden we ons in de eerste bodega waar we ook het Zwitsers/Turks, Italiaanse koppel Hulia en Lucas leren kennen die ook lang op reis zijn. Na wat uitleg over hoe de druiven geteeld worden en hoe de wijn gemaakt en gebotteld wordt, leren we mekaar beter kennen bij de proeverij en beslissen we samen de rest van de dag door te brengen. Met ons zessen fietsen we verder en bezoeken we een hoeve waar olijfolie gemaakt wordt. We proeven olijfolie met de lepel en dat is een hele ervaring! Nooit gedacht dat we nog pure olijfolie zouden proeven die zo zacht is en zoveel verschillende nasmaken herbergt: de ene heeft een nasmaak van gras, de andere van tomaten. We eten hier ook ons middagmaal (bodempje leggen): lekkere empanadas met uiteraard een glaasje wijn. Na al dat gezellige eten, wijnproeven en kletsen beseffen we dat het al snel laat wordt, waardoor we al onze laatste bodega bezoeken, maar dan wel de beste, die van Trapiche. Na veel dure woorden en 5 glazen wijn, bezoeken we als laatste nog een lekkernijen hoevetje waar we ons te goed doen aan olijventapenades, balsamico-azijn, honingen, confituren, chocolade en likeuren (de likeuren die mijn papa zelf produceert, zijn toch 100 keer lekkerder en dat zullen onze medebezoekers én de eigenaars geweten hebben na al mijn gestoef op mijn pa's likeur, hehe :p). Desalniettemin waren al deze lokale producten de moeite om te proeven, maar al dat eten vraagt natuurlijk nog een laatste glaasje wijn, dus sluiten we af in de vinoteca La Botella waar we ijskoude en zoete wijn krijgen uitgeschonken uit een witte, porseleinen pinguïn én een flesje wijn meekrijgen als geschenkje.

Op 1 mei is het net als bij ons feestdag, dus veel valt er niet te beleven. Na wat navraag bij onze hosteleigenaar en zijn garantie dat het veilig is in het park van Mendoza(veiliger dan slapen in het politiebureau momenteel wegens wat er net gebeurd is, belooft hij), spenderen we met Tom en Rinske onze laatste dag rustig in het park van Mendoza vooraleer we de bus nemen naar Iguazu en zij naar Salta. We installeren ons op het gras (redelijk dicht bij de ingang, ook al is het een immens groot park, één van de grootste ter wereld, vergelijkbaar met Central Park in New York), spelen het leuke dobbelspel 'regenwormen' en kijken naar de vele locals in het park die er hun vrije dag komen doorbrengen. Tegen valavond wandelen we helemaal terug naar de busterminal en eten nog een ijsje onderweg. Fijn om onze benen nog wat te strekken alvorens 35 uren op de bus door te brengen naar het drielandenpunt Iguazu aan Argentinië, Brazilië en Paraguay.