Het is kwart voor vier wanneer we door geklop op deur wakker worden. Gelukkig maar, want de wekker van de iPad hebben we niet gehoord, wat niet zo gek is wanneer je per ongeluk het geluid hebt uitgezet. Het is nog donker wanneer we met de taxi door de straten van Cuba rijden. Jammer dat we niet wat meer tijd hebben, er is hier nog zoveel te zien. Het is duidelijk een socialistisch land, want in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Filippijnen zie je geen diepe armoede. Wanneer ik zo om me heen kijk heeft iedereen een huis, te eten, onderwijs en toegang tot zorg. Het is hier schoon, geen afval langs de kant van de weg of stinkende watertjes in de stad. De winkels zijn niet zo vol met luxe producten, het lijkt de jaren vijftig bij ons. Maar de basisproducten zijn er. Jammer dat ik niet genoeg Spaans spreek, zo heb je minder contact met mensen.
Er lopen al heel wat mensen rond in de vertrekhal op het vliegveld. Heel veel passagiers staan bij de incheckbalie van KLM. Maar onze vlucht staat niet op het bord, wat ons toch wel een beetje zenuwachtig maakt. Wat is er aan de hand, zitten we op de verkeerde plek? We vragen overal informatie, worden verwezen naar een balie waar nu niemand zit. In Cuba leer je wel geduld te hebben. De mevrouw die even later arriveert verwijst ons naar een balie van Cubana, onze luchtvaartmaatschappij. Op dit moment is daar nog niemand, het is ook nog maar zes uur, het is dus weer even wachten geblazen. Even later horen we dat de vlucht acht uur is uitgesteld, hoe Cubaans. Of we om negen uur weer bij de incheckbalie kunnen komen. Gelukkig is de kantine al open en gaan we genieten van de lekkere koffie hier in Cuba.
Om negen uur staat een grote groep mensen bij de uitgang op een bus te wachten die ons naar een hotel zal brengen. Het is een luxe bus die ons naar het hotel brengt, waar we inchecken. Jammer dat het net even te weinig tijd is om Havanna nog in te gaan, want om één uur komt de bus weer. Daarom brengen we onze tijd hoofdzakelijk door met ontbijten, lezen en bloggen bij het zwembad. Wanneer we even voor enen naar beneden komen voor het uitchecken, wordt er verteld dat we mogen gaan lunchen. Het vertrek van de bus is wat uitgesteld.
Het is na twee uur wanneer de bus ons weer naar het vliegveld brengt om in te checken. Dat verloopt vlotjes. Wanneer we bij de juiste gate zitten, is het weer wachten geblazen. We hebben zo het afgelopen half jaar al heel wat uren wachtend doorgebracht. Plotseling staat op de monitor dat we mogen boarden bij een ander gate. Niet zo erg ver gelukkig, alleen de trap af. Daar is het weer een tijdje wachten, waar ik nu echt genoeg van heb. Als de deur open gaat en we de bus in kunnen stappen zijn we opgelucht.
We staan met de bus bij het vliegtuig wat ons naar Costa Rica gaat brengen. Het is niet zo heel groot vliegtuig, een Antonov. Ernaast staan allerlei mensen met checklisten. De laatste parafen worden gezet en dan is het eindelijk zover. Dag Cuba.
Hetty