We hebben heerlijk geslapen en na een super ontbijt met (hoera) lekker brood, een bord vol fruit en ongezoete (dubbel hoera) yoghurt, gaan we de stad verkennen. We lopen een beetje argwanend langs de prachtige, maar zeer vervallen huizen. De weg ziet er ook al niet best uit, dus al te veel naar boven kijken is niet verstandig. Ik hoop maar dat ik niet net onder een van de balkonnetjes sta, als die naar beneden komt. Soms kijk je via een raam omhoog en zie je de lucht. Alleen de gevels van zo'n gebouw staan dan nog overeind, vloeren en dak zijn al weggerot. Het zou eeuwig zonde zijn als al die gebouwen afgebroken zouden worden om plaats te maken voor nieuwe gebouwen. Hopelijk gaat dat niet gebeuren, maar dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk. De stad geeft je het gevoel of je door een gebombardeerde stad loopt, alleen de inslagkraters ontbreken. Overal liggen huizen in puin, of staat alleen de voorgevel of het skelet er nog.
Samen met al die oude auto's krijg je een jaren vijftig gevoel. We lopen over een brede marmeren wandelstrook, de Paseo, richting zee. Die ziet er helder en schoon uit, prettig na al die troep in het water en op het strand aan de andere kant van de wereld. We verkennen een deel van het fort en lopen over een plein met een vervallen fontein het centrum in. Bij een bank halen we geld op met onze creditkaart, onze bankpassen doen het hier niet in de geldautomaat. Een deel van de ontvangen CUC's wisselen we om in peso's. Één CUC is vierentwintig peso's waard. Je hebt hier in Cuba twee geldsoorten en westerlingen worden geacht met CUC te betalen, maar bij straatstalletjes kun je ook je peso's kwijt.
Nu we geld hebben gaan we op zoek naar een terrasje om ons vochtgehalte weer op peil te brengen. Tot onze schrik zijn de prijzen hier zelfs voor westerse begrippen hoog. Misschien is het handig om, net als aan de andere kant van de wereld, de prijzen van te voren te vragen. De koffie is hier in ieder geval voortreffelijk.
Na deze tussenstop lopen wij de drukke winkelstraat uit. De meeste winkels zien er maar triest uit, window shopping is hier niet aan de orde. Wat opvalt zijn de loketjes waar je een broodje vlees, een stuk pizza of een glas drinken kunt kopen. Dat is meestal in peso's, tenzij de bediende meer vraagt dan op de prijslijst staat, wat regelmatig gebeurt. Ha, een westerling, dollartekens in de ogen. Voor een bezoek aan de WC vragen ze gerust één CUC, wat bijna een euro is.
Ook in de musea hanteren ze twee prijzen, voor Cubanen en anderen. Of je mag ondanks dat er staat dat je moet betalen gratis naar binnen, zoals bij het Stedelijk museum. Geen peil op te trekken.
In de musea zijn vaak suppoosten die je enthousiast van alles gaan uitleggen (wat ook al in je gids staat) om daarna een tip te vragen. Dat was bij het kasteel, waar drie suppoosten dat deden, een soort horde lopen. Het staat onder andere vol met modelschepen.
Het museum van de revolutie was interessant, ondanks dat het alleen in het Spaans was. Het is bovendien in een mooi gebouw met een prachtige muurschilderij op het plafond in één van de zalen. En buiten zag ik het jacht de Granma, waarmee Fidel Castro samen met tachtig revolutionairen vanuit Mexico naar Cuba kwam. Bijna was de revolutie niet doorgegaan omdat het schip tijdens een storm op de kust van Cuba werd geworpen. Dan had het er hier heel anders uit gezien, waarschijnlijk.
Hetty