We ontwaken in de casa in Trinidad. We hadden naar ons idee gisteravond duidelijk afgesproken dat we om acht uur wilden ontbijten, maar de vrouw des huizes denkt nu toch dat we pas om negen uur willen eten. Gelukkig kan het toch al wel eerder. Op het dakterras zit een Duits stel aan een tafel onder een grote rieten luifel te eten. Voor ons resteert er nog een tafeltje in de zon, die hier in Cuba ook 's-morgens vroeg al flink heet is. We hebben gisteren bedongen dat onze overnachtingsprijs, die best wel hoog is voor zo'n kleine en kale kamer, inclusief ontbijt zou zijn. Het lijkt er nu op dat ons ontbijt wat kariger is dan dat van de Duitsers. Pas als we er om vragen komt er nog een ommeletje bij het brood.
We laten onze auto bij het pension staan, en gaan lopend naar het centrum van het prachtige historische stadje. In het straatbeeld zijn nog nauwelijks auto's te vinden. Het vervoer vindt plaats met al dan niet gemotoriseerde driewielertaxi's en met paard en wagen. Veel koloniale huizen en andere gebouwen zijn al gerestaureerd en geschilderd in pasteltinten. Het centrale Plaza Mayor met zijn statige gebouwen en hoge koningspalmen is erg fotogeniek.
De wegen in het centrum zijn onregelmatig geplaveid met grote kinderhoofdjes, wat het lopen over straat soms lastig maakt. We lopen langs enkele scholen, waar we achter open ramen kinderen van verschillende leeftijden in dezelfde klas zien zitten.
Aan het eind van de ochtend gaan we op weg naar Playa Giron, waar in 1962 de door de VS georganiseerde invasie van de Varkensbaai heeft plaatsgevonden.
Ook nu nemen we weer enkele lifters mee, vaak maar over relatief korte afstanden.
Veel weilanden hebben heggen van gesnoeide cactussen. De weg voert deels langs de kust, die nog nauwelijks wordt bezocht door toeristen. Een grote stroom van rode en oranje krabben loopt vanaf de kust het binnenland in. Met de auto slalommen we om de krabben te ontwijken, maar gezien het grote aantal verkeersslachtoffers dat we op de weg zien, lukt dat lang niet iedereen.
In Playa Giron bezoeken we het museum dat gaat over de invasie, die grotendeels werd uitgevoerd door naar de VS gevluchte Cubanen die de situatie van vóór de revolutie uit 1959 wilden terugbrengen. De heldhaftige strijd van de Cubaanse revolutionairen en de glorieuze overwinning op de Amerikaanse 'bandieten' worden uiteraard uitgebreid belicht. Na enkele dagen strijd worden honderden van hen gevangen genomen, maar over hun lot is in het museum verder niets te vinden. Wel staat er een flink arsenaal aan zware Amerikaanse wapens die toen zijn buitgemaakt.
Na ons bezoek aan het museum willen we gaan lunchen in het luxueuze hotel dat aan het strand is gebouwd. Het restaurant blijkt echter alleen te serveren aan hotelgasten. Commerciële hotels in andere landen zullen zich zo'n beleid meestal niet kunnen permitteren.
Uiteindelijk vinden we verscholen achter een pension een restaurantje waar we prima eten.
De weg vervolgend komen we door een bos waar tijdens de invasie zware gevechten hebben plaatsgevonden. De hier gesneuvelde revolutionairen hebben ieder een imposant betonnen grafmonument gekregen langs de weg.
Theo