We nemen afscheid van Jane en nodigen haar uit voor een bezoek aan Nederland. Het nationale park Mesa Verde is niet ver weg. We komen onderweg helaas geen café tegen, dus starten we de dag zonder koffie. Bij het bezoekerscentrum bij de ingang kopen we kaartjes voor een rondleiding door Cliff Palace, de beroemdste klifnederzetting van het park. Het is bijna een uur rijden daar naar toe en we hebben nog net een half uurtje om het bezoekerscentrum te bekijken.
Cliff Palace ligt prachtig in een brede holte in een loodrechte canyonwand en is gebouwd tussen 1200 en 1300. Het is een complex van rechthoekige woongebouwen tot vier verdiepingen hoog, ondergrondse ronde kiva, opslagruimten en torens. Op het bovengelegen plateau, de mesa, werd mais, kalebas en bonen verbouwd. Het dorpje was vanaf het plateau alleen bereikbaar via ondiepe handgrepen en voetsteunen die in de verticale wanden waren gehakt, en was daardoor goed te verdedigen. Nu zijn er voor de bezoekers gelukkig stenen trappen en houten laddertjes. Vóór 1300 is het complex verlaten, waarschijnlijk als gevolg van een langdurige periode van droogte en uitputting van jachtwild, hout en andere grondstoffen in de wijde omgeving.
Na de rondleiding hebben we vanaf een aantal uitzichtpunten zicht op de canyons en op een aantal andere klifdorpen.
We rijden een stukje terug en drinken eindelijk koffie bij het Spruce Tree Terrace, waar Hetty ook een Navajo specialiteit probeert, een plat rond brood, bedekt met een grote laag groente, gehakt en zure room. Vanaf de parkeerplaats lopen we naar beneden, naar het best bewaarde klifdorp van het park, Spruce Tree House. Een ranger bewaakt het complex en beantwoordt vragen van bezoekers. Het naastgelegen museum is voor ons een groot succes, erg informatief. Als het om half zeven sluit, hebben we nog niet alles gezien, en besluiten we om morgen terug te komen.
Op weg naar de uitgang van het park komen we langs een servicearea met benzinestation, winkel, douches en wasserette. Het is heerlijk om na ruim een week weer eens te kunnen douchen. Ik hoop niet dat anderen last hebben gehad van enige onwelriekendheid. Zelf hebben we gelukkig niets geroken. Onze vuile kleding gaat meteen daarna met een zak met wasgoed in de wasmachine. Voor een paar dollar hebben we anderhalf uur later weer een flinke hoeveelheid schone en droge kleding ter beschikking. Het is nu donker en we vinden het te laat om dertig kilometer verderop in het National Forest een slaapplekje te gaan zoeken. De camping van het park is dichtbij, en hier vinden we al snel een plekje. We kunnen merken dat de schoolvakanties hier in de VS voorbij zijn, want de campings zijn gelukkig niet meer zo overbevolkt als een paar weken geleden.
Theo