Op het grote meer waar Dali aan ligt, varen een aantal toeristische boten rond. Een deel van de groep lijkt het leuk om dit typisch Chinese massatoerisme mee te maken. Het kost even wat moeite om erachter te komen hoe we dat moeten regelen. Maar op het laatste moment, wanneer we al buiten staan om naar de haven te lopen, zien we een busje van het hotel. Niet dat we daar gebruik van kunnen maken, dat kan om onbegrijpelijke Chinese redenen alleen 's-avonds. Maar het hotel komt met een aanbod van een bootreis, waarbij we ook naar de boot toe gebracht worden.

Een half uurtje later zitten we in twee busjes op weg naar de boot. En eerlijk gezegd ben ik wat blij met deze regeling, want het is best ver weg. We worden begeleid naar de boot, waar we ons aansluiten bij een heleboel anderen. Voetje voor voetje gaan we aan boord van een vrij grote boot. We krijgen een aantal bonnetjes, een stoffen hartje aan een koord en installeren ons op het bovenste dek. Er wordt van alles omgeroepen, waar we natuurlijk helemaal niets van begrijpen. Iemand van de groep gaat op onderzoek en komt terug met de boodschap dat het ene bonnetje voor gratis thee is en de andere voor een gratis foto.

Wanneer de boot gaat varen, blijkt het toch een beetje koud te worden bovenop het dek. We verhuizen naar een andere plek. Een van ons komt er achter dat de foto niet gratis is. Er blijkt een dansgroep bezig te zijn midden op de boot, dus verhuizen we naar het theater. Het is wel grappig dat je ondanks dat je de taal niet begrijpt, wel een verhaallijn kan volgen. We gaan na de voorstelling op zoek naar de gratis thee, dat blijkt een theeritueel te zijn. Het wordt alleen een beetje afgeraffeld omdat het meisje geen Engels spreekt en voor we het in de gaten hebben staan we weer buiten.

De boot is ondertussen aan het afmeren bij een piepklein eilandje met een tempeltje erop. Rond dat tempeltje staan hutje aan mutje kraampjes met gefrituurde en geroosterde etenswaar. In file gaan we de boot af, lopen rond de tempel en gaan de boot weer op. Het is gewoon komisch. Aan de achterkant van de tempel staat een boom waar je geacht wordt je hartje aan op te hangen. Zodra iedereen (hoop ik) aan boord is, worden alle stalletjes meteen weer opgeruimd.

De tweede stop is iets langer, we worden veertig minuten losgelaten. Genoeg om de heuvel te beklimmen, gefrituurde aardappeltjes te kopen en tomaatjes, foto's te maken van verschillende beelden en weer aan boord te klimmen. Ik vraag me af of dit nu echt toerisme op zijn Chinees is.

De derde keer dat de boot aanlegt is zo'n zesentwintig kilometer van Dali vandaan. We staan een beetje zo te overleggen met elkaar wat te doen. Maar al gauw komen er taxichauffeurs met een aanbod. Het is even hard onderhandelen, maar dan zijn we toch onderweg. De terugweg is een stuk sneller en voor we het weten zijn we weer terug. Het was een hilarische belevenis.

Hetty