We zijn weer prima de nacht doorgekomen op de parkeerplaats van Walmart in Kingman. Zelfs op de parkeerplaats hadden we nog internet, maar helaas konden we onze foto's niet uploaden. De NOS app konden we wel gebruiken, we zagen dat op de plekken waar we een paar dagen geleden waren, verschrikkelijke dingen zijn gebeurd. De waarschuwingen voor flushstreams zijn er niet voor niets, dat blijkt maar weer.
Vandaag moeten we de auto inleveren en we zitten nog honderdzestig kilometer van Las Vegas af. De matjes en slaapzakken hebben we al opgerold en de eerste schoonmaakpogingen zijn gedaan. Het weer is nog steeds dreigend en de wolken hangen als een deken over de kale bergen.
De omgeving lijkt nog droger dan we gewend zijn van de laatste dagen. De struikjes zijn nog kleiner en staan nog verder van elkaar. Ik zie voor het eerst ook grote ronde cactussen met een rode glans. Ik denk dat de naalden rood zijn. Geen Pinus of Juniperus hier, de hoogste plant die ik zie, lijkt op deze afstand een beetje tussen agave en cactus. Het is lastig om een plek te vinden waar we kunnen ontbijten, alle picknick en restarea zijn mijlenver van de hoofdweg. We hakken de knoop door en volgen een bordje naar een picknickplek. Dat voert ons langs stenige grauwe heuvels, waaruit heel grappig een groepje kleine vogeltjes komt rennen. Ze zijn klein, iets groter dan een kwartel en hebben een grappig veertje op hun voorhoofd. Ze drentelen wat heen en weer op zoek naar eten, terwijl anderen vlug ook nog even oversteken. Het ziet er allemaal zo onverwacht grappig uit.
De weg voert verder door een plek die gevoelig is voor flooding, aan de kant zien we een hoge grijze richel met stenen die opzij is geschoven. Het voelt niet echt prettig om hier te rijden, maar de lucht is blauw en zonnig. De weg eindigt onverwacht bij een haventje, daar hebben we de Colorado rivier weer.
Na ons ontbijt halen we uit alle hoekjes en gaatjes onze spullen. Er blijken zelfs nog verborgen opbergplekjes te zijn die we niet eerder hebben gezien. We gooien overbodige dingen weg en stoppen alles in onze rugzakken en tassen. Maken hier en daar wat schoon en zijn zo klaar om Gosje weg te brengen, snif.
De weg voert nog langs de Hoover dam, het water staat zo te zien laag, maar is schitterend blauw. Vanwege een hoog scherm langs de weg krijgen we de dam zelf niet in zicht. Als je die wil zien, moet je afslaan naar een bezoekerscentrum en daarvoor hoogstwaarschijnlijk betalen. We hebben geen tijd om het uit te zoeken. Dan rijden we de buitenwijken in met de eerste palmen om te eindigen bij ons hotel wat in het oude gedeelte van de stad ligt. We zijn iets te vroeg om in te checken, maar Theo zet mij en alle bagage af naast de receptie, die zich in een grote lage zaal met gokautomaten bevindt. Theo brengt de auto naar het vliegveld, waar ze zeer verbaasd zijn dat we een auto terugbrengen. Gosje staat niet geregistreerd op onze naam. Ons account is op 6 augustus gesloten, nadat we onze eerste auto na de aanrijding terugbrachten. Het zou wel leuk zijn als we het geld terugkregen, van die periode dat we de auto "niet gehuurd" hebben. Op de vraag van Theo of we in deze periode wel verzekerd zijn geweest, haalde de medewerkster haar schouders op!
's-Avonds gaan we op onderzoek uit in de buurt. We zitten vlakbij een overdekte straat, de Fremont Street Experience. Deze tunnel heeft een rond dak van LED lampjes die elke keer andere taferelen laten zien. Aan weerzijden zijn winkels, bars en gokhallen. Er staan verklede mensen en vrijwel ontklede mensen die geld vragen. Mensen met kanker en een kind wat dialyse nodig heeft met de vraag om een bijdrage, echt schokkend. Diverse mensen in rolstoelen die bedelen. Muziekanten op een podium met keiharde muziek en daarbij een dansende oude vervuilde vrouw in het roze, die geld vraagt. De gokhallen zijn zo groot dat je erin kan verdwalen. Rijen vol met moderne versies van de eenarmige bandiet. Voor ons doen is het redelijk laat wanneer we ons in ons kingsize bed kunnen laten zakken. Wauw, voor het eerst in twee maanden schone lakens en lekker zacht. Ik ben vertrokken zodra ik mijn hoofd neerleg.
Hetty