Hallo daar lieve kijkbuiskinderen!

Twee weken geen internet = weinig updates = veel te vertellen. Vandaar dat ik jullie een samengevat kijkje geef in het dagboek van Maaike (like Michael without the l). Dus ik zou zeggen, maak het jezelf gemakkelijk, pak er een lekker kopje thee of koffie bij - terwijl wij hier gewend proberen te raken aan het slootwater dat we met dank aan onze verslaving toch dagelijks wegslobberen - en neem de tijd. Of niet natuurlijk, als je daar helemaal geen zin in hebt. Niets moet, alles mag. In ieder geval weet je dan na he lezen van deze alinea dat we nog leven. Dat moet toch een geruststellende gedachte zijn. Als je toch wilt weten wat wij in dit leven allemaal beleven nodig ik je uit gewoon "even"verder te lezen..

---------------------------------------------------------------------

25-03-2011, Boger Aandachtmoe
Ik had het nooit gedacht, aangezien ik normaal gesproken een meisje ben die het wel leuk vindt om (een klein beetje) aandacht te krijgen maar hier in Indonesie heb ik voor het eerst in mijnleven ervaren wat het is om aandachtmoe te zijn.
Het was in Bogor waar we ons boiling point bereikten. Boos, chaggerijnig en agressief door alle mensen die ons aanstaarden, bij wijze van spreken hun gordijnen open trokken om naar ons te kijken, ons toeriepen, ongegeneerd naar ons wezen en foto's van ons maakten.
De grote vraag bij ons: waarom?! Aangezien we een vrij toeristische route volgen en de mensen dus gewend zouden moeten zijn aan een beetje wit op straat. Bovendien zijn we geen Angolina Jolie. Het scheelde niet veel of we hadden een burka gekocht.
En dan dacht je achter gesloten deuren, op je kamer, rust te vinden. Mooi niet want ook de muggen besloten massaal dat wij wel de moeite waard waren.

26 - 03 - 2011, Bogor De glimlach van een kind
Klein of groot, het maakt niet uit, papa's hand biedt veiligheid.
Hoe jong of oud je ook bent, mama's been biedt veiligheid.
Papa's hand. Mama's been. Fijne plekken om je achter te verschuilen als je weer eens wordt aangestaard door een vreemdeling.
Dat is overal hetzelfde.

Maar ben je met je vriendjes, dan sloof je je graag uit. Dan probeer je op je hardst om alle aandacht op jou gevestigd te krijgen. Dan trek je gekke bekken. Dan maak je rare geluiden. Dan ren je net zo hard over de hinkelbaan tot je erbij neer valt. En als je dan valt lach je zelf natuurlijk het hardst.
Dat is overal hetzelfde.

Dat is het gedrag van een kind.

Wat ze niet in de gaten hebben is dat juist dat ene meisje, die alles stilletjes gade slaat en alleen maar een lieve glimlach schenkt, dat zij de aandacht trekt.
Dat het meisje die zichzelf heeft teruggetrokken in de deurpost en zichzelf weet te vermaken met slechts een pen en een agenda uit 1979, dat zij alle aandacht krijgt.

Ze zagen er gelukkig uit, deze kinderen.
Al vraag ik me als verwende Westerling af hoe hun toekomst eruit ziet.

In ieder geval beter dan die van het meisje met het roze met wit gestreepte shirtje. Denk ik.
Het meisje dat bij het zien van mijn blonde haar en Ruby's wapperende krullen achter onze groene taxibus aanrende en op het trappetje ging zitten.
Het meisje dat lege envelopjes uitdeelde.
Het meisje dat begon te zingen terwijl ze af en toe vragend naar ons op keek.
Ik zou willen dat dit zingende meisje de hand van haar vader had, de benen van haar moeder, om zich achter te verschuilen.
Ik zou willen dat dit vragende meisje met haar vriendjes op de hinkelbaan kon staan. Dat ze zich kon uitsloven of slechts lief zou glimlachen als er weer eens een groep toeristen langs komt. Toeristen die deze kinderen liefhebbend toelachen.
In plaats daarvan moet ze bedelen en is alles wat zij van de toeristen ontvangt een blik vol medelijden.

Teleurgesteld verzameld ze de envelopjes weer. De envelopjes die gevuld hadden moeten worden met geld maar die nog steeds leeg zijn. Het envelopje dat ik graag had gevuld maar dat ik leeg teruggeef. Want als ik de een geef, wil ik de ander ook geven en bovendien denk ik dat ik ze er geen meter verder mee help.
Ze kijkt me aan en glimlacht maar wat ik in haar ogen lees is verre van geluk.
Ze springt het busje uit en verdwijnt in de drukte van het verkeer. Tussen de auto's zie ik haar hoofd op en neer bewegen. Ze huppelt.

Ze huppelt, ze zingt, ze glimlacht, maar...

28-03-2011, Bogor Meisjes met een missie
Typisch weer zo'n gevalletje "moeders hebben vaak (nee, niet altijd) gelijk". En natuurlijk hing ik weer de eigewijze dochter uit. In Haarlem. Toen ik nog thuis was.
"Nee joh, dat doen wij niet, hebben we helemaal geen tijd voor"
Waar ik het over heb? Dadu natuurlijk. Oftewel dobbelsteen. Iets waar ze hier blijkbaar wel een woord voor hebben maar wat in geen rijstvelden of theeplantages te bekennen is. En ja, wat je niet hebt wil je juist hebben en dus hebben wij sinds we voet in Indonesie hebben gezet een missie: 5 Dadu's. Inmiddels zijn we 7 Intertoys/BartSmits/ToysRUs-achtige panden verder maar zitten we nog steeds met lege handen onder een spaarlamp. Want ook van kaarsen hebben ze hier blijkbaar nog nooit gehoord. Jullie begrijpen dat als we ze vinden er een flinke fles champagne open gaat, als we dat kunnen vinden tenminste, terwijl we een Yathzeetoernooi spelen bij kaarslicht. Maar voor alsnog kunnen we daar alleen maar over dromen.

01-04-2011, Bandung Strawberryfields forever
Ons eerste bezoek aan een rijstveld was op de weg van Bogor naar Bandung en ik moet eerlijk toegeven dat ik lichtelijk teleurgesteld was bij de aanblik ervan. Het was namelijk helemaal niet zo immens en indrukwekkend als de plaatjes in mijn aardrijkskunde boek me vroeger, toen ik nog een klein Maaiketje was hadden doen geloven.

"Bandung is the place for shopping" "B­­ut we have no place for shopping"

Ons verblijf in Bandung begon leuk, met een dansshow, maar was niet fantastisch, beter gezegd verschrikkelijk. Een kamer waarin een gat in de muur als raam dient. Een raam waar 24 uur per dag motoren langs rijden die met veel blik maar zonder blozen hun uitlaatgassen in onze kamer deponeerden. Smerig genoeg op zich. Het feit dat wij een onafgebroken 48 uur in die kamer moesten verblijven in verband met een slecht stukje sate kambing maakt het nog een beetje erger. Maar ook dat hebben we weer overleeft.
Na 2 dagen rust en herstel konden we eindelijk weer frisse lucht opsnuiven. Hoewel de lucht van rotte eieren een ander uiterste is, maar daar hoort tenminste het genot van een hotspring bij.
HotSprings, een tocht door South-Asia's grootste theeplantages (doe trouwens geen moeite meer met twijfelen tussen Lipton, Pickwick of Twinings, het komt allemaal van dezelfde plantage af), langs nog meer rijstvelden maar nog steeds te klein naar mijn mening en een bezoekje aan de strawberry fields. Dat alles maakte het bezoek aan Bandung tenminste nog een beetje de moeite waard. Maar oh wat waren wij blij toen we de zoute lucht van de zee weer opsnoven...

03-04-2011 Pangandaran, ...No plan, No worries. Of toch?
Pangandaran, easy to come, hard to go.
De planning voor Java, voor zover we die hadden, is inmiddels al meerdere malen in de war geschopt of vrijwillig aangepast. Zo wilden we in Bandung twee nachten blijven en werden dat er 4 en wilden we 4 nachtjes naar Pagandaran en dat worden er 7.
Eindelijk een plek waar we Indonesie leuk beginnen te vinden en dat heeft alles te maken met watersport nummero dua: surfen. We hebben het virus aardig te pakken. Nou moet ik toegeven dat er weinig voor nodig is om mij in het water tevreden te stellen maar ik vind het leuker dan ik dacht en als we onze teachers moeten geloven leren we snel. En waarom zou je ergens weggaan waar je het ontzettend naar je zin hebt met het risico in de volgende plaats minder plezier te hebben. Bovendien zijn veel van de hoogtepunten (Borobudur, Bromo) hier niet of maar deels bereikbaar door de aardbeving en vulkaanuitbarstingen van vorig jaar. Ach... een goede reden is om volgend jaar terug te keren.

05-04-2011 Pangandaran, Schokkend nieuws
We zijn hier wel even goed wakker geschud, letterlijk, wat betreft het maken van plannen. Leef met de dag! Want dat iedere dag de laatste kan zijn en dat je dus maar keihard moet genieten van iedere dag die je hebt en wel ziet of je morgen haalt, dat hebben we nu wel begrepen. Plannen maken heeft in dat opzicht dus ook totaal geen zin.
Zo sta je 's morgens nog op een plank van de golven te genieten, een kleine 15 uur later breekt het angstzweet je uit. Angst voor diezelfde golven.
Schokkend nieuws. Letterlijk. Figuurlijk:
04-04-2011, Pangandaran. Het is 03.00 als ik badend in het zweet wakker word. Ik ben misselijk, voel me niet lekker. Ik draai heen en weer en besluit uiteindelijk op m'n rug te blijven liggen. Ik heb nog amper geslapen en hoop dat ik niet ziek word, morgen gaan we namelijk naar de Green Canyon en het National Park. Zorgen voor morgen. Blijkbaar.
Zorgen die ik snel vergat toen het bed ineens begon te trillen. We waren ons er beide direct van bewust wat dit was. Een aardbeving. Ruby sprong op een keek uit het raam of ze buiten wat zag. Mijn hart ging tekeer. "Iedereen is zich aan het aankleden" Dus ook wij sprongen op, trokken onze kleren aan en pakte onze belangrijkste spullen. Naar buiten. Daar zagen we onze gastvrouw vertrekken, blijkbaar waren ze niet van plan ons te waarschuwen en ineens was Engels praten erg moeilijk voor ze. Paniek. We liepen maar achter ze aan en namen plaats op een stoep, buiten de bebouwing. Er werd ons gezegd dat we een half uur moesten wachten en dan wel weer terug konden keren naar bed. Maar dat halfuur maakten we lang niet vol, vrij snel daarna kwam er namelijk iemand aanrennen met de mededeling dat er een tsunami-alert was. Evacueren dus. Gelukkig waren we niet de enige toeristen en konden we onze angsten delen met een stel uit Belgie. We zetten het op een rennen, achter de menigte aan want niemand vertelde ons waar heen te gaan. Uiteindelijk kwamen we in de Zona Evakuasi. Daar hebben we nog ruim een uur in spanning af gewacht op wat komen ging. Omringd door zo'n 100 locals waarbij de angst in de ogen duidelijk zichtbaar was. Ondertussen sloten er nog wat meer toeristen bij ons aan en werd er aan alle kanten geprobeerd informatie te verkrijgen, zonder het thuisfront al te ongerust te maken, en leek het erop dat we te maken hadden met een aardbeving waarvan het episch centrum vlakbij de Christmas Islands lag, 7.1 op de schaal van Rigter, 300 km bij ons vandaan. Ook hoorden we dat diezelfde ochtend een aardbeving bij Fiji had plaatsgevonden.. Niet dat we veel opschoten met die info maar het leek op dat moment belangrijk om te weten. Er kwamen grote bussen langs rijden. Worden we echt geevacueerd?! Nee. Uiteindelijk kwam de gastheer van ons hostel naar ons toe met de mededeling dat we terug konden gaan, met een busje gelukkig. Om 5 uur uitgeput maar met een lijf vol adrenaline terug in onze kamer. Slapen ging 'm niet meer worden natuurlijk.
De volgende morgen, of eigenlijk een paar uur later, na toch een klein hazenslaapje, met de zon op ons balkon voelde dat wat een paar uur daarvoor gebeurde zo ver weg, zo onwerkelijk, alsof het een nachtmerrie was geweest.
Om 8 uur werden we opgehaald door onze gids. Hij vertelde ons dat de beving die we voelden niet van de Christmas Islands kwam maar dat er ook een beving in Cilacap, 100 km ten weste van Pangandaran, was - 4.8 op de schaal van Rigter.
Hij vertelde ons dat dit een kleine beving was. We hebben die dag veel gepraat over de tsunami die hier in 2006 was. Hendra, onze gids, zat daar toen middenin. Er zijn hier toen rond de 250 mensen omgekomen en 150 mensen nooit terug gevonden. Het trauma is nog vers en dat was duidelijk merkbaar. Ook wij hebben doodsangsten uitgestaan, maar nu, terugkijkend op de nacht was het een hele (leerzame) ervaring. De beelden die we de laatste jaren regelmatig op televisie zagen, daar zaten we nu middenin. Gewoon overschakelen naar Goede Tijden Slechte Tijden zat er niet in. Het zet je met beide voeten op de grond.

---------------------------------------------------------------------

We leven dus nog en inmiddels is het geschreeuw op straat flink afgenomen, latende muggen ons, met dank aan Soffell, met rust, zijn we in het bezit van 5 miniscule dadu's en hebben mijn ogen de gigantische rijstvelden waar Meneer Kegel me over leerde waargenomen. Satisfied :-).

Het was de bedoeling dat het strand van Pangandaran nu inmiddels wel lang en breed achter ons zou liggen, dat we al bijna op Bali waren. Maar nee. Easy to come, Hard to go. Ons verblijf hier is uitgesteld naar 13 nachten. Woensdag vertrekken we. Echt.

Tot slot wil ik nog even mijn vader bedanken voor het doorgeven van het heerlijke talent voor het stoten van de kop. Six times in a row.Maar wat wil je als je als 1.80 meisje door Azie banjert waar de gemiddelde lengte 1.65 is.

Xx

PS. Sorry voor dit lange verhaal en bedankt voor je tijd. Ik hoop dat je af en toe een slokje van je thee/koffie hebt genomen en nu niet tot de conclusie komt dat je dat koud hebt laten worden. Dat zou zonde zijn.

PPS. Meer foto's en filmpjes volgen later... als we in Yogya zijn en gewoon met ons eigen laptopje kunnen internetten, verbindingen in de internetcafe's zijn net als de mensen: LANGZAAM