Hello Miss! Where you from?! Where you going?

I'm from Holland, where the f*** you from? En nee, we hoeven niet naar the airport en zeker niet in jouw teksi! Baardaap! Nono, no tuktuk.. walkwalk!
Dit klinkt misschien lichtelijk geirriteerd maar als het lijkt of het zo is, dan is het niet zo. Ok?

Want irriteren, dat is wat we in Kuala Lumpur deden en dat ligt inmiddels alweer 1186 km achter ons. Zoals eerder beschreven, niet zo speciaal. "Just another city" zoals een jongen die we daar op het St. Patricks Festival ontmoette het benoemde. Maar doen de woorden "Just another city" niet suggereren dat een grote stad gewoon een grote stad is? "Same same but different"? (Een zin die in Thailand regelmatig om je oren vliegt) Een beetje wel en daar ben ik het dan toch niet helemaal mee eens want in tegenstelling tot Kuala Lumpur beviel Jakarta prima. Al zijn er hier op Java wel een hoop geluiden waaraan onze oren erg moeten wennen. Zo worden we bijvoorbeeld 6 keer per dag tot de orde geroepen door een immaam die maar al te graag wil dat we even tot Allah bidden. Bij deze dank ik God op mijn blote knieeen dat ik niet zes keer per dag op mijn knieeen hoef.

Dat we ons in Indonesie meer thuis voelen heeft misschien te maken met het stukje Nederlandse geschiedenis die hier toch min of meer op straat ligt.
De Nederlandse geschiedenis... VOC... Bataviastad... Jakarta verlaten zonder daar een bezoekje te hebben gebracht, dat kan natuurlijk niet. Sterker nog, dat zou toch hartstikke gek zijn? Het is niet voor niets een van de toerische trekpleisters van Jakarta. Als we de locals moeten geloven zelfs het enige boeiende dat de stad te bieden heeft. Na een bezoek aan Kota is het beste dat je kunt doen inpakken en wegwezen.
Een toeristische trekpleister dus. Toch bijzonder dat wij daar dan als twee verdwaalde Westerlingen door de straten liepen. Omringd en achtervolgd door studenten zochten we onze weg. We gaven interviews en lieten ons herhaaldelijk op de foto zetten (in ruil voor een foto van hen). Even leek het erop dat wij de bezienswaardigheid van Kota waren in plaats van de musea en de VOC geschiedenis. Waarvan dat laatste toch wel de meeste indruk op mij maakte, vooral door de afbeeldingen die lieten zien hoe het er in de 17e eeuw uitzag en de wetenschap dat we in de voetsporen van onze voorouders liepen.

Het zijn overigens niet alleen de studenten die met bosjes naar ons toe komen. Overal waar we lopen worden we schaapachtig nagestaard, toegeroepen en nagefloten. "Hello miss, where you going? Tuktuk? Taxi to airport? Hey Honey! I Love you! Trouwen?" Een ander geluid waar we aan moeten wennen. Hoewel we natuurlijk best wat gewend zijn van de Nederlandse bouwvakkers ;-)
Ons ego is inmiddels genoeg gestreeld en het punt waarop het begint te irriteren is bereikt. Het lijkt erop dat ze nog nooit eerder iemand van ons soort (lang, wit en blond haar of bruine krullen) hebben gezien.. onmogelijk, zeker in een stad als Jakarta.

Nog even over Nederland, want ja we houden van Oranje, de invloeden van onze voorvaderen zijn hier nog altijd zichtbaar: file, file en nog eens file. File waar Nederland jaloers op zou zijn, omdat over deze files meer te klagen valt dan de onze. Het kostte ons ruim 45 minuten om van A naar B te komen, een stukje van slechts 10 km. Dat gaf ons echter wel de tijd om eens goed rond te kijken en te constateren dat ook buiten het verkeer om de vroegere aanwezigheid van ons Hollanders goed waarneembaar is. Helaas is het allemaal slecht onderhouden en zien de meeste gebouwen eruit als het spookhuis op de kermis.
Op een enkel gebouw na, waaronder Cafe Batavia: goed onderhouden, tegen het chique aan zelfs - alleen een beetje blijven steken in de tijd maar juist dat maakt het tot een bijzondere plek - en daar betaal je dan ook voor. Amsterdamse prijzen voor een kopje koffie. Maar ach, af en toe staan we onszelf toe een beetje decadent te doen. Beetje variatie, dat breekt zo lekker de week. Want wat koffie betreft hadden ze hier nog wel meer van ons kunnen leren. Op de duurdere kopjes koffie na is het namelijk bagger. Slootwater is er niets bij. Ze gooien hier de begrippen filter- en oploskoffie duidelijk door elkaar wat erop neerkomt dat er verwoedde pogingen worden gedaan om filterkoffie op te lossen. Dat zou leuk zijn, als we koffiedik konden lezen, dat kunnen we niet en dus is het niet leuk. Laat staan lekker. Ik mis George..

Inmiddels ruim vijf weken van huis en langzaam maar zeker begin ik wat dingetjes te missen.
Al is missen een groot woord. Het is meer dat de gedachten aan hoe het in het pitoreske Nederland is, voelt en smaakt er af en toe zijn. Het zijn vooral de kleine, onbestemde uurtjes, vaak in het holst van de nacht, waarop die herinneringen aan thuis naar boven komen drijven in mijn hoofd: 5.00 AM, Kuala Lumpur. Rijden op de snelweg, honger in m'n buik. Het beeld van een broodje gebakken ei verschijnt op mijn netvlies. Een broodje gebakken ei, zoals alleen zij die kan maken. Je weet wel, met liefde enzo. Zoals zij die alleen maakte als we met z'n allen op vakantie gingen. Met de auto, in het holst van de nacht, om 5.00 AM.

Het zijn die gedachtes en de gebeurtenissen thuis die me steeds meer doen beseffen dat ik echt weg ben. Aan de andere kant van de wereld. Want tot nu toe is het allemaal nog als een grote mooie droom.

Maar genoeg sentimenteel gezwets! Straks gaan jullie nog denken dat ik heimwee heb. Zoals eerder gezegd, als het lijkt of het zo is, dan is het niet zo. Toevallig is het Indonesische voer ook heel lekker en maakt Free Willy het mogelijk om zo nu en dan contact te maken met de thuisblijvers. Zoals nu.