Voor al mijn trouwe facebookvolgers en alle andere geinteresseerden

"Things just turn up. You can drive yourself crazy trying to find them. It doesn't matter how neat and tidy you keep your life, it doesn't matter how organized things are"

- A Place Called Here, Cecelia Ahern -

Hallo lieve kijkbuiskinderen, vandaag weer een nieuw avontuur van Maaike en Ruby!
Of beter gezegd, een oud avontuur met een nieuw eind.

Daarvoor neem ik jullie mee terug in de tijd. Terug naar Thailand. Terug naar donderdag 10 maart 2011. Terug naar Koh Tao:

Maaike en Ruby en het geheim van de verdwenen sleutel op Koh Tao

Donderdag 10 maart dus. Onze laatste dag op het eiland. Het was een glorieuze dag: ik haalde mijn PADI en natuurlijk wilde ik dit heugelijke nieuws delen met mijn ouders en hen vol trots laten zien wat ik eerder die middag in ontvangst had genomen. Skypen dus.
Om vier uur liet ik Ruby achter bij het zwembad. "Ga niet lang kletsen denk ik hoor.. ben met een half uurtje ofzo wel weer terug" Met goede hoop startte ik het gesprek op ons balkonnetje maar zoals de meeste van jullie waarschijnlijk hebben gezien keken we uit op een bouwput. De tafel lag vol met m'n iPod, camera, netboek en... de sleutel. Al snel bleek dat buiten een gesprek voeren onmogelijk was en dus pakte ik al mijn spullen op en verhuisde ik naar binnen.
Het skypegesprek duurde langer dan gepland en had een abrupt eind door het uitvallen van het internet. Een mooi excuus om Ruby weer te gaan vergezellen. Ik sloot mijn laptop af. Pakte de rest van mijn spullen in. Pakte mijn handdoek en zocht naar de sleutel.
Maar... die was in geen velden of wegen te bekennen. In alle rust keek ik rond, wat ik zag was vooral een hele hoop troep (Zodra Rub en ik onze tassen openen ontploft er een bom en ligt de vloer vol met kleren, toiletspullen, schoenen, flessen water enz.). Het was zoeken naar een sleutel op een vuilnisbelt. Ik keerde de kamer op zijn kop, keek zonder de matrassen, in mijn lakenzak, in onze tassen, ja.. ik keerde zelfs de prullenbak om. Keer drie. Ondertussen raakte ik zo gefrustreerd dat ik een rol Mentos 'rainbow' weg at wat me een lichtelijk gevoel van misselijkheid gaf. Of werd dat veroorzaakt door het feit de sleutel echt weg was en me dat 1000 Baht zou gaan kosten? Waar kan hij zijn? Heb ik 'm op de tafel laten liggen? En heeft iemand hem weggepakt? Dat zou toch hartstikke gek zijn, ik zat al die tijd bij de deur en die stond op een kier, dat had ik dan moeten zien. Heb ik 'm dan in de deur laten zitten en heeft iemand hem daaruit gehaald? Nee. Toch?
Een andere optie was nog dat ie tussen de spleten van onze balkonvloer was gevallen, maar ook onder ons balkon zag ik hem niet liggen..
Er zat niets anders op, ik moest schuld bekennen en betalen maar belangrijker, een nieuwe sleutel regelen. Op naar de receptie dus. Daar werd ik vriendelijk begroet door de manager die eerder die week zo behulpzaam was geweest om medicijnen voor Ruby te halen toen zij ziek was. "How are you?" vroeg hij me met een stralende lach. "Well... I think I have a little problem" zei ik met een wat een schuldbewuste blik moest zijn op mijn gezicht. "What happend?" Ik legde hem het verhaal uit en dat ik gek werd van het idee dat het zomaar ineens spoorloos verdwenen was. Hij stuurde me terug naar de hut, "No worries!" er zou iemand komen om me een nieuwe sleutel te brengen. Ik deed braaf wat me werd opgedragen en keerde voor de vierde keer de hut binnenstebuiten en ondersteboven, maar de sleutel was, nog steeds, nergens te bekennen. Het huilen stond me nader dan het lachen. Een schampere troost was dat ik slechts 200 Baht hoefde te betalen in plaats van 1000. Inmiddels was het 6 uur en had ik wel behoefte aan een biertje. Een proost op mijn PADI en een troost voor de verdwenen sleutel. Erg lekker zat ik niet aan de bar, het idee dat misschien toch iemand de sleutel had gepakt en nu onze hut in kon spookte door mijn hoofd. Met dank aan Carlos, mijn duikinstructeur, die met dat idee kwam. Het klonk logisch.. waar kon die verdomde sleutel anders zijn? Het kan toch geen pootjes hebben gekregen en zijn weggelopen?

...Niet geheel ontoevallig hebben we een boek gelezen over het verdwijnen van spullen. "A place called Here van Cecelia Ahern" Daarin komen we erachter dat er een wereld, een plek genaamd hier, is waar verdwenen spullen en personen heen gaan... Zou de sleutel daar ook zijn?

20 maart 2011, Kuala Lumpur
We maken ons klaar voor de kleine grote reis naar Jakarta. Dit keer geen boot, bus, trein, olifant of tuktuk. Nee, gewoon met het vliegtuig. Inpakken dus.
"Waar heb ik nou dat ding gelaten dat ik in die shoppingmall had gekocht?" Deze keer is het Ruby die in onze puinhoop iets verloren is. Het -inmiddels aardig geroutineerde ritueel- van spullen verplaatsen en ondertussen vast inpakken kon weer beginnen.
Uiteindelijk, na slechts 5 minuten, pakte ze haar kleine tas erbij. Haar arm verdween, alsof de tas oneindig diep was, en kwam er niet veel later weer uit. Met het tasje van de shoppingmall en.... DE SLEUTEL.
De vraag is nu, is de sleutel naar Hier geweest of heeft ie al die tijd in Ruby d'r tas gezeten? En hoe is het dan, als dat laatste het geval is, in godsnaam mogelijk dat die sleutel daar terecht is gekomen?

Met die vraag sluiten we deze aflevering af, dit was het weer voor vandaag. Slaap lekker en morgen gezond weer op!