Een bruine boterham met pindakaas, Kuala Lumphur maakt het mogelijk.

Vierendertig dagen verwijderd van Nederland.
Misschien is het de regen, die hier de laatste week regelmatig met bakken uit de lucht komt vallen, die een spoortje heimwee - en met een spoortje bedoel ik een voor het blote oog niet waarneembaar veegje - en het verlangen naar een boterham met pindakaas geboren liet worden, misschien was het gewoon de mogelijkheid om het te bestellen. In ieder geval smaakt het prima, maar niet naar thuis. Want thuis ben ik een lichtelijk verwend meisje wiens vader de variant met stukjes noot koopt. De enige echte, smeuiig tot op de bodem.

Terug naar hier. Op de vierendertigste dag van onze reis hangen we wat rond, of beter gezegd plat. In Kuala Lumpur dus. Het punt is aangebroken waarop we zijn gaan rekenen. Het aantal dagen van huis, al kun je dat nauwelijks een rekensom noemen. Daarentegen was het een behoorlijke rekensom om het aantal kilometers dat we in die vierendertig dagen hebben afgelegd bij elkaar op te tellen, ongeveer 15.300 km. Dat is nog lang geen rondje om de wereld maar in ieder geval al meer dan de diameter van onze aardkloot. Toch best een eind he?
Maar met afstand en het aantal dagen zijn we er nog niet, het aantal uren, dat is waarvoor Ruby vandaag de rekenmachine tevoorschijn trok. 3768 uur, dat is hoe lang onze reis in totaal duurt. 3768 uur op elkaars lip, het is net paalzitten, wie het 't langste volhoudt wint. Hoewel onze reis geen competitie is en we er beide als winnaars uit zullen komen, hoe cliche dat ook mag klinken.
Wat het lipzitten betreft, voor de nieuwsgierige aapjes onder jullie, we houden het prima vol met zijn tweeen. Dat er nieuwsgierige aapjes zijn weten we omdat de vraag "en hoe gaat het tussen jullie" de afgelopen dagen steeds vaker in onze e-mailbox is verschenen. Geen zorgen dus. Slechts - ik denk - 1% van de afgelopen 816 uur waren we elkaars lip even behoorlijk zat en hielden we ze wijzelijk op elkaar. Maar hey, dat komt in de beste huwelijken voor toch? De overige 98% van de tijd staan onze lippen vredig omhoog gekruld of wijd open van het lachen. Want lachen is gezond, eet meer lach.

Genoeg over ons, laat ik eens wat vertellen over Kuala Lumpur want ik hoor jullie denken waarom we het grootste deel van de tijd hier plathangend rondbrengen. Plathangend als in liggend op bed met een boek.

Kuala Lumpur.. gewoon een stad, nothing special.. net als Bangkok een stinkende stad maar dat is dan ook de enige vergelijking die tussen beiden gemaakt kan worden. Een stad die de uitstraling heeft van "Made in China" zoals Rub mooi verwoordde. Een mix van India en China met een vleugje Westerse cultuur. Zo doen ze hier hun uiterste best om kleding en schoenen in onze maten te maken en doen wij ons uiterste best -Ruby en Maaike zouden Ruby en Maaike niet zijn als ze niet een klein deel van hun tijd in een shoppingmall zouden besteden - om daarin te pasen. Echter, een schoenmaat 40 hier is een krappe 39 bij ons. Een maat XL hier, is een maat S bij ons. Het gebeurd dan ook meer dan eens dat ik het gevoel heb een grote reus te zijn. De Grote Vriendelijke Reus, dat dan weer wel natuurlijk. Hoewel ik me besef dat de blikken die wij hier versturen niet altijd even vriendelijk zullen zijn. Bijvoorbeeld wanneer een kind dat verblijft in ons hostel gedurende 8 uur aanhoudend kan gillen terwijl het een videospelletje speelt.

Terug naar KL. Echt, we hebben geprobeerd cultuur te snuiven. Anderhalf uur liepen we door de stad, riskeerde we ons leven bij het oversteken van de straat met maar een doel voor ogen: een bezoek aan het National History Museum. Met inmiddels drie kaarten van Kuala Lumpur in ons hand liepen we een half uur lang rondjes op de plek waar het volgens ons zou moeten zijn. Elk rondje was hetzelfde: geen museum. Uiteindelijk kwamen we erachter hoe historical het History Museum was: het bestaat niet meer. Als alternatief kozen we het aan de overkant gelegen National Textil Museum. Hoop stof, weinig indruk. Bovendien liep er in het hele museum - waarvan wij slechts 3 kamers hebben gezien dus erg betrouwbaar is dit oordeel niet - meer personeel dan bezoek rond, dat zegt op zich al genoeg.
Na het museum probeerden we nog een ding: Masjid Jamek (Jamek Mosque) "the first brick mosque in the city" welke een hele bezienswaardigheid zou moeten zijn maar welke vrijwel onbereikbaar was en er nogal vervallen uitzag. Genoeg cultuur.

We besteden onze tijd nu beter, met het trainen van onze Engelse leesvaardigheden, want jawel, het meisje dat haar Centraal Examen Engels met een 4,9 afsloot heeft al bijna 2 boeken in het engels gelezen.

Het is niet dat we de gehele dag in onze raamloze kamer doorbrengen, daarvan zouden we depressief worden. Nee hoor, 's avonds drinken we gewoon biertjes of doen we even lekker decadent in The Wiskhey Bar tussen de jetset van Kuala Lumpur in onze oh zo elegante backpackoutfit.

Om ons geweten te sussen zijn we nog wel van plan 1 of 2 highlights te bezoeken. Met de nadruk op high. De Kuala Lumpur Tower en/of The Twin Towers. Daarna door naar Indonesie waar we beide erg naar uitkijken. Back to the beach!

Conclusie: Kuala Lumpur is niet echt onze stad maar we vermaken ons prima op elkaars lip. Samen alleen, verzonken in een boek.

Hoogtepunten:
* Een bruine boterham met pindakaas voor slechts 1,80 RM
* St. Patricks Festival - naar onze wetenschap een Iers feest en voor alsnog onduidelijk voor ons waarom dat hier zo groot is maar het was als Santpoortse Feestweek. Bier, muziek, vuurwerk, prima.
* Het "noodgeld" dat mutti mij toestopt op Schiphol gebruiken. Er deed zich een behoorlijke noodsituatie voor: viesbah eten en de grote behoefte aan een goed glas wijn en dus: lekker uit eten in een echt restaurant zonder plastic stoelen en TL-licht. Thanks mum!

Grootste 'what the f***' moment: Uitgaan in een Reggeabar (waar ze overigens alles behalve reggea draaiden) en dan niet mogen dansen met een drankje in je hand.