Na een lange dag schuiven we aan tafel met een voldaan gevoel en hongerige buiken. De man van de warung (eethuisje) geeft ons de menukaart en al watertandend glijden onze ogen langs de gerechten. Tjongejonge hee, dat wordt smullen vanavond! Vol goede moed bestellen we de lekkerste gerechten van de kaart - geen reactie van de beste man, slechts een bedenkelijk gezicht. Papa probeert het nog een keer met die blauwe ogen van hem, maar nee, 'tidak ada' (het is er niet). 10 minuten later als we vrijwel de hele menukaart hebben afgewerkt en alles 'tidak ada' is, blijkt de keuze helemaal niet zo reuze. We eten vanavond gewoon wat de pot schaft, op z'n Hollands. De nasi goreng die we voorgeschoteld krijgen was heerlijk trouwens, niets te klagen dus. Dit opvallende menukaart fenomeen kom je geregeld tegen in Indonesië. Het is steeds weer een verassing wat je 's avonds kan gaan eten en vervolgens een minstens zo spannende ontknoping wat er dan op je bord terecht komt. Een nasi goreng zal nooit hetzelfde zijn. Houdt het wel spannend.

Bij het afrekenen van diensten worden we ook nogal eens verrast. Meestal blijkt de prijs toch hoger te zijn. Ik weet dat we te veel betalen maar kan er moeilijk toe komen om af te dingen. Iets in me weerhoudt me om 'het onderste uit de kan' te halen. Ben eigenlijk al blij als we niet meer dan het dubbele voor een ritje met een betjak betalen. Vandaag een mooie tocht op het meer gemaakt. Vooraf naar een redelijke prijs gevraagd bij het hotel. Bij vertrek afgedongen tot het genoemde bedrag, vaart de beste man tot rand van meer en zet motor uit. Als ik vraag waar de beroemde drijvende huizen zijn moeten we alsnog 50.000 rupiah extra betalen. Dat doe ik dan graag want vervolgens drinken we koffie op een unieke plaats.