Om half 7 gaat de wekker. Papa's biologisch wekker loopt ongeveer gelijk met onze wekker dus hij springt meteen uit bed om zich om te kleden. Mij kost het iets meer moeite om op te staan maar niet veel later sta ik ook omgekleed en wel klaar om te ontbijten. We hopen dat er ditmaal weer Indonesisch ontbijt is en jawel hoor, de nasi goreng staat klaar! We eten ons goede gevulde bordje leeg want er staan ons vandaag weer wat kilometers te wachten. Kopje thee, kopje koffie. Zo, kunnen er tegen aan. Na het ontbijt de laatste spullen inpakken en fietsen klaar maken. Papa staat inmiddels al in de startblokken, ik treuzel nog eventjes, zoek mijn spullen bij elkaar die ik heel kundig binnen een dag over het hele oppervlak van de kamer heb weten te verspreiden en hup daar gaan we! (20 minuten later) Gaan met die banaan, of op z'n Indonesisch: op gang met die pisang!

Eerst de watervoorraad aanvullen, 3 liter water en 2 liter isotone sportdrank. Vervolgens onderweg op zoek naar bananen (die zijn hier echt fantastisch, geen enkele tros bananen smaakte tot nu toe hetzelfde, ze zijn er in alle soorten en maten en bovendien lang niet allemaal krom!!) om de caloriën aan te vullen. Anders storten we tegen de middag in. De eerste kilometers gaat het niet zo, pijntje hier benen die nog niet willen. Na ongeveer 10 kilometer komt de gang erin en fietsen we door tot 20- 25 km. Dan halve liter sportdrank en halve liter water. We zoeken een rustig plekje in de schaduw uit. Soms lukt dat, vaak is het maar een halve minuut rustig, dan stopt er een brommer en is het 'hello mister, picture'. We en vooral Fleur zijn een bezienswaardigheid. Na een kwartiertje pauze stappen we weer op voor nog een uur. Rond twaalf uur soep, en dan de laatste 10 of 20 kilometer. De echte klimetappes schuift dit wat op want dan kruipen we de berg op en gaat de tijd veel sneller dan de kilometers. Na het vinden van een hotel of andere slaapplek eerst douchen, alles plakt en Fleur stinkt zelfs een beetje vandaag (naar zweet). Dan volgt ons vaste ritueel bij aankomst in de hotelkamer: eerst vlug een douche om al het vuil en zweet er af te spoelen, hierna landt papa vrijwel direct op zijn bed 'even dutten' noemt hij dat. Ik lees een boekje totdat de schone slaper ontwaakt en we op pad gaan om iets te drinken en een goede plek te vinden om te eten. Meestal wachten we tot na 18 uur want dan is het donker en kunnen we een beetje incognito de straat over. Niet echt natuurlijk, want zelfs, of misschien juist, in het donker vallen onze melkflesbenen en blonde haren op (misschien is het de reflectie?) en moeten we toch weer met de hele buurt op de foto, vooruit dan maar weer. Na het eten rennen we snel onze weg terug naar het hotel en doen we alsof we oost-Indonesisch doof zijn ('nu even niet!'), na een lange dag ploffen we voldaan op bed en vallen we al snel in slaap. Rust.