Gisteren had ik mijn dag niet, dat is nauwelijks goed gekomen. Het eten met zonsondergang aan het strand konden me niet bekoren. De slag in het wiel drukt mn stemming. (Voor de kenners: het profiel van de band raakt het frame bij iedere omwenteling) De fietstenwinkel bleek dicht en zou vanmorgen om negen uur open gaan. Vanmorgen naar de fietswinkel, net zo dicht als gisteren… Misschien dinsdag of zaterdag, niemand weet het. Een vriendelijke man in blauw shirt begint aan mijn gebroken spaak te trekken, ja dat is het probleem, die kan er wel uit maar niet in aan de tandwiel kant. Hij lijkt het te snappen en we halen het wiel uit de fiets, lopen naar zijn winkel. Het is een scootergarage, daar zijn we al honderden van tegen gekomen. Maar hij heeft ook het benodigde gereedschap voor de fiets. Hij toont me trots zijn vier mountainbikes waarna een van zijn monteurs vakkundig een nieuwe spaak monteert. Het benodigde gereedschapje blijkt te koop voor 100.000 rupiah . (met nog extra spaken) Het werk van de monteur is inbegrepen. Ik stop de monteur een fooi toe waarna ik al zijn tanden mag zien en we stappen vol goede moed op de fiets. Een paar straten verder is een FIETSWINKEL!!! Open en wel. Joline wil dat ik een nieuw wiel koop om verdere ellende te voorkomen. Ze hebben van alles, complete chinese fietsen voor omgerekend 150 euro maar geen wiel (gelukkig) Het is elf uur geweest als we eindelijk echt fietsen. Onderweg banaantjes en heerlijke mango gegeten. In Pinrang houden we het voor gezien. Het is heet, te heet om door te gaan.