Vandaag zijn we spaak gelopen, of eigenlijk gefietst..

Bezweet, vies en stinkend maken we ons entree in een hotel in Parepare. Nadat de hotelmevrouw ons de kamer heeft gewezen worden we "besprongen" door twee meisjes van ongeveer 16 jaar die met ons op de foto willen. Waar we tot anderhalf uur geleden nog netjes met iedereen op de foto zijn gegaan bedanken we dit keer vriendelijk. Eigenlijk wil ik heel hard zeggen: NU EVEN NIET!! Maar dat snappen ze toch niet dus we houden af en lopen door. Eerst douchen!
Onze reis begon voorspoedig. Ondanks een korte nacht vanwege de jetlag zaten we iets voor achten op de fiets. We fietsten het oorverdovende, bedwelmende, chaotische Makassar uit. De eerste 20km waren voor mij (Joline) echt wel even wennen. Papa daarentegen fietste lekker door, alsof hij er al 50 op had zitten. Met moeite kreeg ik hem zo ver om even te stoppen om mijn band op te pompen en mijn zadel recht te zetten. Hij wilde zo snel mogelijk de drukte uit.
De tussenstops om te drinken en/of te eten zijn heerlijk! Op naar het toilet gaan na dan. Dat is voor mij nog best wel een uitdaging. Zo weet ik bijvoorbeeld nog steeds niet of ik vanochtend, tijdens een van onze tussenstops, wel op de daarvoor bestemde plek in het restaurant heb geplast. Ik weet dat dit heel raar klinkt maar omdat je van het raarste uit gaat valt het wel mee.
We gaan door, althans dat dachten we. Na ongeveer 60km krijgt papa een lekke band, een flinke spijker. Geen probleem, band verwisselen. We gaan door, nee toch niet.
Papa's fiets blijft aanlopen. Weer stoppen, kijken.. Spaak gebroken en tijdens het repareren erachter komen net niet het goede gereedschap te hebben. Door rijden heeft geen zin, we gaan liften. Binnen 5 minuten worden we ingeladen door twee mannen in een pick-up met fietsen en al. Na anderhalf uur achterop de pick-up worden we netjes bij een hotel afgezet in Parepare.