Zaterdag 20 maart -Cuzco- door Jeroen

Vandaag is het zo ver: hoog bezoek uit Nederland. Max en Joke (mijn ouders) wachten ons op, op de trappen van de kathedraal. Heel bijzonder en tegelijk heel erg gewoon. We gaan snel aan de koffie en lopen daarna al bijpratend door de stad. We bezoeken La Merced, een heel erg mooi klooster en lunchen vegetarisch bij de Hare Krishnas (die heb je hier ook, maar je kunt het niet aan ze zien).

Na de lunch lopen we nog even mee naar het hotel van Max en Jo en nemen de eerste Lonely Planet (de Filippijnen!) in onvangst. De rest volgt in Lima. We komen er niet uit met het tapijt en besluiten in Arequipa en Lima nog eens wat verder te shoppen. Later bezoeken we samen met mijn ouders nog de kerk die bij La Merced hoort. Het avondeten genieten we in een restaurantje aan de plaza de armas. Erg lekker en erg gezellig. Na het eten nemen afscheid van Max en Jo en daarna nemen we de bus naar Arequipa.

Zondag 21 maart -Arequipa-

We laten ons weer eens een hotel binnenbonjouren en ook deze keer bevalt het prima (op het ontbreken van water na dan). We bekijken de stad en zijn nog niet heel erg onder de indruk. Zou het een tweede Sucre worden?

Maandag 22 maart -Arequipa-

Geheel uitgerust beginnen we aan een nieuwe dag in ons bijna helemaal lege hotel (categorie mooi oude koloniaal pand met hoooge plafonds). Het water is inmiddels teruggekeerd en zelfs warm! We eten wat bij een restaurantje wat onderdeel is van een project voor straatkinderen en gaan naar het klooster Santa Catharina. Het is een soort stad binnen de stad, waar op haar hoogtepunt 500 vrouwen woonden (175 nonnen, de rest bedienden). Het was vroeger een (erg duur) voorrecht als je als familie een van je dochters voor de rest van haar leven opsloot in een klooster. Moeilijk om je vandaag de dag wat bij voor te stellen. Na enig gedoe over het wisselgeld van de busticket (we krijgen een andere en goedkopere bus dan we afgesproken hebben), krijgen we ons geld terug en stappen we in een bus van Cruz del Sur, het summum op busreisgebeid in Peru. De chauffeur heeft een carriere in de formule 1 misgelopen en we worden vrezend voor ons leven van links naar rechts gesmeten. Toiletbezoekjes worden met ware doodsverachting doorstaan, de muren komen letterlijk op je af.

Dinsdag 23 maart -Nazca-

Daar staat ie al weer, om vijf uur s ochtends: het mannetje van het hotel. Het hostal blijkt deze keer van een chinese eigenaar en het is verschrikkelijk schoon. Na een paar uur slaap in een kamer voor vier, kunnen we wisselen naar een andere kamer en ontijten. De eigenaar laat zich ook nog zien: druk poetsend en, na vermelding van onze reisplannen, trots op zijn stad Guangzhou, net zo groot als Lima, maar veel schoner. We liggen wat op bed, lopen wat door de stad en zitten een paar uur in een internetcafe met oorverdovende en slechte reggeaton. We moeten ons nog haasten naar het (dure) praatje over de nazca lines in het gelijknamige hotel. De airco maakt overuren, maar redt het niet tegen de woestijnhitte. Het praatje is niet helemaal wat we er van verwachten. Jammer.

Woensdag 24 maart -Nazca-

Vroeg uit de veren, want we moeten vliegen! Het beloofde videomateriaal op het vliegveld blijkt in het Japans te zijn en ook de piloot van ons vijfpersoons vliegtuigje laat zich niet onbetuigd in deze voor ons volstrekt onbegrijpelijke taal. We worden gedurende deze trip steeds trotser op ons Nederlands taalonderwijs en de ondertiteling op tv. De lijnen zien er inderdaad erg mooi uit vanuit de lucht, alhoewel de figuren vanaf deze afstand wel veel kleiner lijken dan we ons hadden voorgesteld. We vliegen via condors naar apen en spinnen en andere dieren, planten en geometrische vormen. Hoe hebben ze die lijnen vroeger gemaakt, zonder enige vorm van luchttransport?

We hoppen maar weer eens op de bus, die ons deze keer naar Huacachina, nabij het schone Ica gaat brengen. We lopen een beetje daas door de ietwat vervallen oase aan de rand van de stad omgeven door enorm hoge zandduinen en prikken een vorkje in een door de Lonely Planet aangeraden restaurantje. Marleen bestelt nietsvermoedend cevice, wat knetterzure rauwe vis met dito uien blijkt te zijn. Typisch Peruaans en typisch iets wat we allebei niet echt heel erg lekker vinden. Vol angstbeelden over sprintjes naar de WC en parasieten die zich in onze ingewanden vestigen gaan we later naar bed.