Zaterdag 7 maart en zondag 8 maart -Copacabana- door Jeroen

Geheel tegen onze gewoonte in pakken we voor het gemak maar eens twee dagen ineen op de blog. De reden: dit weekend hadden we ook echt weekend en hebben we niet veel meer gedaan dan op bed liggen. tv kijken en ons moe en verkouden (ik dan) voelen. Best goed om ook eens een keer afstand te nemen van het full time reizen en niks te doen. Hoogtepunt van het weekend: het spontane diner met Frank dat door onze licht alcoholische gastheer georkestreerd werd in ons favoriete restaurant. Frank (Belgie) had net een jaar vrijwilligerswerk gedaan in Sucre en ging over een paar dagen weer terug naar huis om weer aan het werk te gaan. De Belgische overheid heeft zeer ruimhartige mogelijkheden om een jaar of langer te stoppen met werken voor haar burgers wettelijk vastgelegd. De werkgever moet je terugnemen en je krijgt ook nog eens 500 euro in de maand van de overheid. Geweldig!

Maandag 9 maart -Copacabana-

Vandaag gaat het gebeuren: we gaan naar Isla del Sol (het Costa del Sol van de inca·s). Net zoals sommige mensen in Nederland geloven dat het leven pas begint in de snackbar aan een van de Spaanse Costa·s, zo geloofden de Inca·s vroeger dat hun volk op dit eiland is ontstaan. De wandeling (na een goed ontbijt met echt goede capuchino) was een verademing na het enigszins toeristische Copacabana. Na een half uurtje lopen werden we door een boer, die net aardappels aan het rooien was, met het universele "kom hier" gebaar, de velden in gelokt. Vol trots liet hij zijn schamele oogst zien en vermelde dat het allemaal zonder insecticiden gebeurde. We hebben even een tijdje staan kletsen over de landbouw hier en in Nederland en kregen nog de uitdrukkelijke waarschuwing mee dat we in Peru goed op onze spullen moesten letten. Na het uitwisselen van een soort bonen (hij noemde het ABBA, nu weten we ook waar die naam vandaan komt, Anita, Benny, Bjorn en Agnetta zijn stiekem Boliviaan!) en snoepjes van ons, liepen we weer verder.

Door akkertjes met quinoa, sorghum, aardappels, abba en bloemen voor het zegenen van de auto·s in Copacabana lopen we verder naar het haventjes. De mensen onderweg zijn allerhartelijkst, het landschap mooi en we zien geen enkele andere gringo. Fijn. Het laatste stukje van de reis nemen we een auto, het wordt al een beetje laat, en als we aankomen bij de haven staan daar al twee andere lange, blanke, wandelaars: Onno en Gertrude.