Woensdag 25 maart -Huacachina- door Jeroen

Als je je ogen lang dichthoudt, dan kun je best nog wel geloven dat je in een schone en mooie kamer slaapt. Dat doen we dus dan ook maar, want hoewel bij lange na niet de meest smerige, is dit wel een kamer van het `kakkerlakken in de badkamer en miertjes op bed` type. De rest van het pand behoeft ook wel enig onderhoud. Onze chinees in Nazca zou er een hartaanval van krijgen. We brunchen, internetten in de neusverdovende stank van rottend pisco(nationaal vergif)productie-afval en hondenpoep en vergeten de drukkende hitte. Het zwembad biedt verkoeling en Marleen leeft zich uit met de camera op de fotogenieke papegaaitjes. Als de avond valt lopen we de hoogste duin op en genieten met een inmiddels lauwe fles bier van een schitterende zonsondergang. Het geronk van onder ons voorbijstuivende zandbuggies met gillende toeristen wordt gesmoord door dikke lagen romantiek en overpeinzingen over het aftikken van weer een continent. Dit is onze laatste avond met zijn tweetjes in Zuid Amerika, morgen ontmoeten we mijn ouders in Lima en zullen we onze dagen gaan vullen met gezellig samen dingen doen, bijkletsen en de verdere reis voorbereiden.

Donderdag 26 maart - Huacachina naar Lima-

Na een rijk ontbijt spoeden we ons de eerste de beste de duin op met ieder een plank in de hand: we gaan sandboarden! We moesten er even op wachten (de wax was op), maar de boodschappenjongen kwam al snel aanzetten met een kaars, die in een paar stukken werd gebroken: onze professionele sandboardwax. Ik ga met al mijn "ik heb ooit een paar jaar gesnowboard, dit is een eitje" na tien meter snoeihard op mijn bek. Ik heb niet vaak in mijn leven zo letterlijk in het stof (zand) gebeten en later onder de douche blijk ik een stuk meer zand op mijn lichaam verzameld te hebben dan Marleen, the sandboarding queen of the desert. Mijn theorie is dat je makkelijker wat kan aanleren (sandboarden) dan afleren (snowboarden) en dat biedt enig soelaas tegen de naar beneden suizende Marleen (zie video en draai uw hoofden of beeldschermen 90 graden).

We nemen wederom een Soyoez bus en rijden in 4,5 uur naar Lima. In de bus houden we ons bezig met belangrijke zaken zoals het optellen van alle uren die we in Zuid Amerika in de bus van A naar B hebben doorgebracht. Het waren over 17 weken in totaal 330 uren(13,75 volle dagen, daar maken we twee weken van). Twee hele weken in de bus, dan doen we het eigenlijk nog helemaal zo gek niet! We zijn een meisje tegengekomen die van haar ene maand in Zuid Amerika een hele week in de bus zat. Ook niet onbelangrijk: we hebben elf (meestal niet al te beste) nachten in de bus doorgebracht.

In Lima gaan we snel naar het hotel waar Max en Joke ook verblijven en beginnen in hun afwezigheid alvast al onze tassen leeg te halen en een stapel "weggeef" en "naar huis" te maken. Het weerzien is wederom hartelijk en we laten ons het avondeten goed smaken. Onder een goed glas whisky (die moet op, dat scheelt gewicht) tafelen we na en laten kort onze gedachten gaan over de "naar huis" berg, die groter en zwaarder blijkt te zijn dan gedacht. Tot diep in de nacht wassen we spullen in het bad en de wasbak.

Vrijdag 27 maart - Lima-

Na het ontbijt gaan Marleen en ik weer hard aan de slag met de voorbereidingen. Om een uur of elf nemen we samen met Max en Joke de taxi naar de stad om de wisseling van de wacht voor het presidentiele paleis in ogenschouw te nemen. Het is een waar spectakel van mannetjes in uniformpjes met muziekinstrumenten, lansen en sabels. Als we niet beter wisten zouden we denken dat het Ministry of Silly Walks hier gehuisvest was. Het blijft toch leuk om te zien en het enthousiasme van Max, die het hele schouwspel de dag ervoor ook al aan zich voorbij heeft zien trekken, geeft er nog meer kleur aan. We kijken wat om ons heen en lunchen, temidden van Peruaans kantoor- en winkelpersoneel, bij een chifa (chinees).

Het is niet ver meer naar de centrale markt, waar natuurlijk versgeperst sap moet worden genuttigd. Markten blijven tijdloos cool en ook deze keer kijken we onze ogen uit. We shoppen een beetje rond naar een oplossing voor de "naar huis berg" uitdaging en verlaten met twee bijna identieke (blauw en zwart) handbagagekoffertjes met wieletjes, een tassen en kofferwinkel. Marleen kon er best wel een gebruiken thuis en ook die van Max was aan vervanging toe. Alles wat we mee zouden willen geven kan mee. Fijn. Onderweg naar de oplossing hebben we ook een simpel thermomatje, een opblaasbaar kussen, mijn slaapzak ( 8 jaar oud) en wat wax om schoenen waterdicht te maken aan een aantal gelukkige nieuwe eigenaren mogen geven. Waarmee zullen we straks eens de tasjes gaan vullen?

Na de taxi terug en het nodige kwijlen op de werkelijk schitterende en echt niet dure koffertjes lopen we naar de zee en nemen koffie met gebak met uitzicht op een prachtige zonsondergang. Een lichte avondmaaltijd bij de Mcdonalds sluit de dag samen af. In de hotelkamer gaan Marleen en ik weer los met alle voorbereidingen.

Zaterdag 28 maart - Lima-

Tot een uur of twee zijn we bezig met wassen (alles wat niet naar de wasserij kon), plannen en softshells (soort jassen) drogen met de haardroger (de luchtvochtigheid is hier vrij hoog). De middag brengen we door in het internetcafe. Altijd leuk. De vooravond brengen we al Wisky-drinkend door met Max en Jo (alles voor het goede doel), waarna we gaan eten bij een Libanees eettentje. We worden verrast met heerlijke Falaffel, gehaktballetjes en Humes. Een heerlijke Peruaanse avond!