Door Jeroen:

Loma Plata, 19 december en we komen in de gloeiende hitte niet echt in kerststemming. Sinds we een kleine twee weken geleden uit Sao Paulo vertrokken zijn, hebben we het een en ander meegemaakt.

Zondag 7 december

Na een dagje in de stad zijn we vroeg in de avond vertrokken uit Sao Paulo met een goedkope bus. Voor Braziliaanse normen dan, want wij vinden de bus erg luxe.

Maandag 8 december

Aankomst in Campo Grande. We worden meteen opgepikt op het busstation door mensen van het hostel waar we naar toe wilden en binnen het uur hebben we een toertje naar de Pantanal geboekt. De pantanal is een gigantisch gebied (vier keer Zwitserland), met veel wetlands. We doen verder niet zo veel die dag en dat is goed.

Dinsdag 9 december

Op zoek naar een winkeltje voor wat eten voor onderweg wordt ik aangesproken door een man die na twee woorden van mijn, dacht ik toch wel goede engels, mij feilloos als kaaskop herkent en zichzelf aanprijst met de onvergetelijke woorden: "I took Martin Gaus to the Pantanal". Damn, hadden we al een tour geboekt. Martin Gaus.

In ons spontane groepje zitten Mathias, een Duitse student informatica, die denk ik heel goed kan omgaan met computers. Anette en Moniek (ique?), twee heel gezellige, praatgrage Nederlandse meiden, die veel te vertellen hebben over vooral Peru. In het zwembad introduceren we een spel wat we in Zambia van een paar blanke blaagjes geleerd hebben in een zwembad: Marco Polo! Een iemand is hem en doet zijn ogen dicht en draait een flink aantal rondjes. Daarna moet hij de anderen tikken, met de ogen dicht. Als hij Marco roept moeten de anderen Polo roepen en verraden daarmee hun positie. Je mag het zwembad ook uit, maar als de tikker out roept en je bent er uit, dan ben jij hem. Genoeg voor uren plezier en vele verbrande schouders en gezichten.

Woensdag 10 december

We maken in alle vroegte, als het nog niet te heet is, een wandeling door het bos. Erg mooi en we zien vooral veel vogels (enorme papagaaien). een paar apen en een gordeldier. Ik krijg mijn adrenalinemomentje als ik na een korte sanitaire stop de anderen kwijt ben en al mijn oerinstincten in de strijd moet gooien om de anderen terug te vinden.

Na een fijne lange middagpauze en twee uur Marco Polo gaan we met een vrachtwagentje op pad en zien onderweg een grote schildpad, heel veel kaaimannen en Capibeiras, het grootste knaagdier ter wereld. Yes!. Cavias aan de groeihormonen, zo groot als varkens, maar nog wel steeds heel schattig. Op deze wandeling zien we veel meer dieren. Vooral veel "Neusberen" (weet de goede Nederlands naam niet). Onze gids, Pedro, een heel sympathieke man met een kapmes en bijna altijd een sigaret in zijn hand, maant ons om vooral naar de babys te kijken. Zijn ogen worden helemaal zacht en als hij een vrouw was, zou ik het niet kunnen laten om een opmerking te maken over zijn biologische klok. Mooie man. We lopen wat af, zien nog meer capibeiras, een hert, apen, mooie vogels (sommige echt bizar groot, de ooievaars nemen kennelijk ook groeihormonen) en als toetje mogen we door een ondiep plasje lopen. Zo n vijftig meter door water waar ook kaaimannen in zitten en piranhas. Ons is verteld dat ze allebei echt niet gevaarlijk zijn, maar ja. kaaimannen en piranhas zijn geen lieve eendjes en palingen. ALs we terugrijden lichten de oogjes van kaaimannen op als diamantjes op dure handtasjes en worden we getracteerd op een hele dikke spin in een boom langs de weg. Een tarantula, heel gaaf beest. Marleen laat zich van haar stoerst zien door uit de wagen te stappen en het harige monster tot op twee meter afstand te benaderen. Bikkel.

Donderdag 11 december

Na een ritje over een stuitend slechte weg komen we aan bij de rivier. We glibberen de zwaar bemodderde rivierkant af en nemen plaats in een boot. Het water staat laag, dus af en toe mogen we onze blanke vlees weer blootstellen aan kaaimannen en piranhas om de boot over een ondiepte te duwen. De kaaimannen zijn maximaal anderhalve meter lang en echt niet geintereseerd in mensen. De piranhas gelukkig ook niet. Veel mooie vogels gezien, waaronder drie soorten ijsvogels. De gids voert een vis die een ijsvogel heeft laten vallen aan een kaaiman, die eigenlijk wel naar alles bijt. Als je hem een stok voorhoudt, gaat hij er ook voor.

Na de lunch is het tijd voor het hoogtepunt van de tour. We gaan piranhavissen! Het is alweer een tijdje geleden, maar het blijft toch altijd weer lachen als vissen met woeste bewegingen stukken runderhart van je haakje rukken. Marleen voelt zich suboptimaal en houdt het vissen vrij snel voor gezien. Ikzelf vang tot mijn teleurstelling niks en verbloem mijn verdriet, door te besluiten dat in tegenstelling tot piranhavissen, piranhavoeren wel heel erg leuk is.

Vrijdag 12 december

Te paard, te paard! Knolhobbeltime. Marleen springt gracieus als altijd op haar rijdier en na Lesotho voel ik me inmiddels ook al een hele cowboy. Het is leuk weer op een pony te zitten. Het tofst was een stukje dicht oerwoud waar we doorreden en Marleen die een paar keer lekker kon galopperen.

Dan gaan we weer verder. Na een lang afscheidsritueel zitten we weer in de bus. We gaan naar Bonito. Bekend om zijn natuurschoon en kristalheldere rivieren waar je in kan snorkelen met mooie vissen.

Zaterdag 13 december

Marleen ging al een paar dagen niet zo lekker, maar nu kunnen we gezellig samen verhalen uitwisselen over rampzalige toiletbezoeken. We doen niet veel en vinden het hostel eigenlijk een beetje zielloos. Het wordt er niet beter op als tijdens een urenlange regenbui het dak recht boven ons bed blijkt te lekken. We besluiten te vertrekken. Helaas zien we niks van al het moois in Bonito, behalve regen en wolken. In onze nieuwe kamer vinden we een vlieg from hell in de badkamer die angstaanjagend (formaat huismuis) groot is en heel veel lawaai maakt.

Zondag 14 december

In alle vroegte halen we de bus, maar moeten na een uurtje rijden vijf uur wachten op de aansluitende bus. Vroeg in de avond komen we aan in Ponte Pora, aan de Paraguayaanse grens.

Maandag 15 december

Twee blokken verwijderd van het hotel stempelen we ons het land uit. We pakken een taxi, pinnen, en stempelen ons aan de overkant van de straat Paraguay in en regelen een bus naar Concepcion. Het leven is hier een stuk goedkoper en we overnachten in een kamer met airco en een filmkanaal. Wat een luxe. En het bier is hier ook nog eens erg goed.

Dinsdag 16 december

We verkennen de stad en slaan steil achterover van ontspanning van het lome tempo waarin de bewoners van Concepcion zich door het leven slaan (of toch een meer achteloos wuiven?). Na enig wachten worden we door de grote baas van het bureau van toerisme van Concepcion te woord gestaan. Hij springt van de hak op de tak en rent tussendoor nog naar zijn huis om ons een kalender te bezorgen met een kaart van de stad. Erg aardige man. Bloedheet, maar met airco en een filmkanaal en een heel groot zwembad redden we het wel tot het einde van de siesta. Oh ja, ze hebben hier heel veel yoghurt. Lekker.

Woensdag 17 december

Natuurlijk bezoeken we de markt en lopen we verder door het stadje met mooie begin twintigste eeuw huizen, straten zonder asfalt en heel veel scooters en motoren. Na het kopen van een busticket om deze oase van stedelijke rust te verlaten, keren we terug op een paardenkar naar ons hotel. We worden door veel mensen erg vreemd aangekeken: blanken op een paardenkar, waar gaat het naar toe met deze wereld.

Donderdag 18 december

Het is vroeg als we de bus naar Loma Plata instuiteren die meteen vertrekt. Net op tijd. Helaas is het niet een directe bus, zoals ons vertelt is, maar een uurtje wachten in een ruimte met airco is ook niet vervelend. De bus werkte met het oude vertrouwde "open raam" systeem en was dus erg warm. Na een half uurtje rijden zijn we er: Loma Plata, hart van een van de Mennonietenkolonies hier in de Chaco. Het is vanaf het begin duidelijk: hier wordt goed geboerd: akker na akker, veel vee en hele grote landbouwmachines. Marleen voelt zich meteen thuis. Het stadje zelf doet wat minder charmant aan en is (u raadt het al) bloedheet. We laten ons later vertellen dat het soms 45 graden wordt en dat het s ochtens om 8 uur al 30 graden is.

Vrijdag 19 december

Het blijkt niet allemaal koek en ei te zijn met openbaar vervoer hier, dus er worden al voor het ontbijt naarstig plannen gemaakt. Wat gaan we hier doen, maar vooral: hoe komen we hier weg. De dag laat zich niet van streek brengen door ons gepieker en ontvouwt zich op een uiterst aangename manier. We worden eerst naar het museum gebracht, alwaar zich in het kantoor een andere gast van ons hotel bevindt: Harvey, een ex mennoniet uit Canada van ergens eind vijftig begin zestig en gezegend met veel kennis omtrent de mennonieten. Maar wie zijn de mennonieten? Het begon allemaal in Witmarsum (Friesland!), alwaar Menno Simons geboren werd. Deze Menno zou later in zijn leven de geestelijk leider worden van de anabaptisten, of wederdopers, een protestants christelijke afsplitsing van de heilige moederkerk. De mennonieten vestigden zich eerst in Duitsland, daarna in de Oekraine en later ook in Canada en de VS. Van daaruit hebben ze kolonies gesticht in Paraguay, Bolivia en Mexico, waar ze vrij en blij hun geloof konden belijden en niet in militaire dienst hoefden, want ze hadden het niet zo op geweld. In 1927 kwamen hier een dikke 2000 kolonisten uit Canada, alwaar ze zich niet meer thuis voelden. De Paraguayaanse regering had mensen nodig en beloofde de mennonieten godsdiensvrijheid en een soort van staat binnen de staat, waar ze alles zelf mochten regelen en niet hoefden te dienen in het leger van Paraguay. De eerste paar jaar van de kolonie waren erg zwaar en veel mensen stierven of gingen terug naar Canada. Op het moment zijn ze de grootste producenten van zuivel van het land en er wordt hier ook aardig wat vee geslacht.

Harvey blijkt erg veel te weten over de mennonieten en is niet bang om de dame van de tourist office kritische vragen te stellen en zij is niet bang ze te beantwoorden. Vooral de omgang met de oorspronkelijke bewoners en geweldloosheid komen aan de orde. Ze biedt ons aan om naar een andere kolonie te rijden tegen een vergoeding van de brandstof en wij happen gretig toe. We gaan naar Filadelfia en bezoeken oa de dierentuin van het lokale sanatorium. We verbazen ons over alle borden met spaanse en duitse teksten. De oorspronkelijke bewoners wonen apart van de kolonisten in hun eigen schamele huisjes, met hun eigen ziekenhuisje, school etc.

Na ons rondritje in 42 graden celsius door de Chaco, door de paraguyanen liefdevol "de groene hel" gedoopt, bekijken we een video en het museum. Onze hoofden lopen over van alle info. Erg interessant allemaal.

Zaterdag 20 december

Vandaag vertrekken we naar Ascunsion, de hoofdstad.