Zaterdag 14 maart -Cuzco- door Jeroen

Het wordt tijd om spijkers met koppen te slaan. We gaan naar het goedkope tourbureautje waar Sara en Thijs hun tour geboekt hebben (hoeven we zelf niet rond te shoppen), maar het is er verdacht stil. Dan maar eerst naar de massage, alwaar we in een vrij koude ruimte door twee meiden niet al te zachtzinnig onder handen genomen worden. Ook hier krijgen we niet echt helemaal waar we om gevraagd hadden en echt professioneel was de massage niet te noemen. Het was goedkoop en redelijk goed, dus we lopen met geheel ontspannen ruggetjes en schoudertjes naar het reisbureau. De tour is vlot geboekt en we hebben er alle vertrouwen in.

Zondag 15 maart -Machu Picchu, omdat het moet-

Ik heb het nog niet eerder vermeld, maar eigenlijk hebben we helemaal niet zo n zin om naar Machu Picchu te gaan. Je kan er niet omheen als je in Peru bent en als dingen moeten, dan worden we allebei wat rebels.


We stappen in een ander busje dan beloofd en rijden de stad uit. De rit is mooi, maar op het punt waar we zouden gaan fietsen rijden we door. We moeten de gids het vuur aan de schenen leggen voordat we helder krijgen dat het weer (erg mistig) te gevaarlijk is. Die optie was ons ook niet voorgehouden op het tourbureau. Uiteindelijk stappen we uit en suizen we door een soort jungle en kleine dorpjes naar beneden. Vol trots zie ik Marleen als snelste dame van het gezelschap naar beneden gaan. Leuk!

In een klein dorpje nemen we afscheid van de rest van de groep en gaan over in een taxi naar het volgende dorp. De rest wandelt door, maar wij hebben de light versie van deze variant op de inca jungle tour geboekt. We worden gezelschap gehouden door een duits stel, vers van de middelbare school. We komen wat laat aan en gaan meteen door naar de thermale baden van Santa Theresa. De baden zijn helemaal te gek en we weken onze huid bijkans los in de warme thermale baden. Bij het avondeten wurmen de duitsers zich bij onze groep (zonder overleg en zonder te betalen), die verder nog bestaat uit twee franse meiden die geen engels spreken en een toeristenspaans als het onze. We proberen het nog in het frans, maar frans en spaans naast elkaar doen rare dingen met je hoofd. De nieuwe gids, Jefferson, is een zeer amabel persoon, die zijn uiterste best doet om het ons naar de zin te maken.

Maandag 16 maart -Machu Picchu, omdat het moet-

De duitsers geven s ochtends geen acte de presence. Na navraag blijken ze een kater te hebben en komen ze later. We vinden het, gezien het feit dat ze niet betalen, niet erg sympathiek.



De wandeling is erg mooi, heet en vermoeiend. Bij het plaatsje met de poetische naam Hydroelectrica (naar de waterkrachtcentrale) lunchen we en komen de duitsers met een taxi aan. Er is enige spanning in de lucht, maar daar merken zij klaarblijkelijk niks van. Na de lunch wandelen we over het spoor door de jungle naar Aquas Calientes ("warm water", nog zo n poetische naam). De kamer blijkt een beetje heel erg vochtig en na twee uur in de kamer zit onze keel helemaal dicht met paddestoelen en vragen we om een andere kamer. De andere kamers ruiken al net zo ongezond en Jefferson, de gids, regelt een kamer in een ander hostal. Gouden vent! Tijdens het avondeten komen we tot de nare ontdekking dat ons goedkope tourbureautje de twee uur trein terug heeft geboekt. Dat willen we niet, we wilden de hele dag in Machu Picchu blijven, dat moet! Tijdens het hieropvolgende gekrakeel, voet bij stuk houden en heel duidelijk zijn komen Onno en Gertrude ook nog even langswaaien. Gezellig, maar we hebben het even erg druk met een zeer oncooperatief tourbureau. Jefferson doet zijn best, maar Frank van Wayna Mundo is niet zo aardig aan de telefoon tegen Marleen.

Dinsdag 17 maart -Machu Picchu, omdat het moet-

We staan gezellig om twintig voor vier op om de berg op te gaan rennen. De duitsers zijn flink te laat en als we hen daar op wijzen krijgen we een lomp antwoord terug. Exit de duitsers.

Met zijn vijven stormen we de berg op, halen een aantal mensen in en worden door niemand ingehaald. Dat voelt tof en heel erg nat. Drijfnat van het zweet doen we boven op de berg een droog shirtje aan. De reden dat we ons in het zweet werken is dat je hier de Wayna Pichu (nog een stukje hoger) moet beklimmen, voor een fantastische uitzicht op Machu Picchu (ja, dat moet ook). Er mogen maar vierhonderd mensen die berg op en daar moeten we bij horen. We krijgen onze kaartjes en eten snel wat. De chips vallen op de grond en aangezien we niet zo veel te eten bij ons hebben maken we ze provisorisch schoon. Dat lukt natuurlijk niet helemaal, dus voor de eerste keer deze reis dienen we onszelf oraal een world heritage site toe.


We laten ons door een gids door Machu Picchu rondleiden. De beste man weet veel, praat veel en is niet te beroerd om toeristen die op muurtjes klimmen tot de orde te roepen. Een Israeli maakt het wel heel bont door hem eerst te negeren en dan bij het van de muur afspringen een rotsblok van de muur mee naar beneden te nemen. Inplaats van zich te schamen doet hij alsof de rest van de veertig mensen die boos naar hem kijken zich een beetje aanstellen. Niet zo best voor een groep reizigers die al niet zo n beste reputatie heeft.

Na de tour eten we snel wat en gaan in de rij staan voor Wayna Pichu. Het is een beste klim, maar we hebben gelukkig de tijd (het tourbureau moet het maar uitzoeken, we gaan niet met de twee uur trein). Het uitzicht is schitterend en de interactie met de medebeklimmers is zeer gezellig. Het gaat nog even regenen en dan gaan we alweer naar beneden naar Machu Pichu. Er is zo veel te zien en uiteindelijk komen we Onno en Gertrude voor de tweede keer tegen die dag. We zijn inmiddels bij het klassieke uitkijkpunt aan de andere kant van Machu Pichu, alwaar "Condor One" (bewakingsman) met een walkie talkie zijn collega s beneden wijst op in overtreding zijnde toeristen. Met een scheidsrechterfluitje worden ze tot de orde geroepen. Met moeite rukken we ons los van Machu Picchu. Soms zijn dingen die moeten toch wel heel erg de moeite waard.

Na de afdaling te voet strompelen we het restaurant binnen waar onze treinkaartjes zouden moeten liggen. Ineens blijken we niet nog een nacht in Aquas Calientes te blijven (optie 1, die we met moeite hebben losgekregen van Wayna Mundi), of de trein van zes uur te nemen (optie 2, maar was moeilijk volgens bureau), maar de trein van vijf uur. Het is vijf uur! We rennen naar hostal voor de andere rugzak en naar het station. We missen de trein.


De trein kan gewisseld en om zes uur zitten we in de trein, met een heel slecht gevoel over de bus die ons straks verder naar Cuzco moet gaan brengen. De bus gaat gelukkig goed en uitgeput storten we ons in ons bed. De beloofde matrimonial is helaas weer eens niet gelukt, maar wat maakt het uit, we zijn thuis.

Woensdag 18 maart -Cuzco-

Uitslapen, site updaten (we worden genoemd in de nieuwsbrief van Kilroy travels! We zijn zeer vereerd) en shoppen. Marleen ziet een zeer mooi en duur alpaca wandkleed en daar moet over gepraat worden. We bekijken nog wat meer wandkleden (mooi en duur) en komen tot de conclusie dat we ons tot nog toe zo hebben ingehouden met souvenirs, dat we nu best voor kwaliteit kunnen gaan. We eten s avonds ter voorbereiding op China in een Chifa (chinees restaurant), onder fel TL licht en met de tv hard aan.

Donderdag 19 maart -Cuzco-

Vandaag zal de geschiedenis ingaan als de dag dat we onze Namibie pan hebben weggegeven. We hebben de (aluminium) pan over de halve wereld meegesleept, veel gebruikt, maar we denken hem niet echt meer nodig te hebben. We geven hem aan een dame die op de stoep zit met haar huilende kind. Haar totaal niet adequate reactie en de afwezige blik in haar ogen doen een erg zwaar leven vermoeden. In Nederland zouden zich waarschijnlijk verschillende hulpverlenende instanties zich met haar en haar jonge kind hebben bemoeid, maar hier sta je alleen.

We bezoeken een hele toffe shop annex museum met handgeweven textiel en kopen een buskaartje naar Arequipa. We gaan weer eens verder! Het wandkleed is nog niet gekocht, Max en Joke (mijn ouders) zijn nog niet gespot hier in Cuzco en we zijn nog geen enkele kerk of museum binnengegaan, dus we hebben nog genoeg te doen hier. Morgen onze laatste dag in Cuzco en dan de nachtbus naar Arequipa. Het einde van ons Zuid-Amerika avontuur komt snel dichterbij!