Woensdag 20 mei - Beijing (door Jeroen)

We kunnen het moeilijk laten: vandaag staat the Summer Palace op het programma. Eerst moeten we echter geld gaan storten bij de bank of China op de bankrekening van de Kyrgyzische ambassade. Onze eerste taxichauffeur rijdt een lekker blokje om en we besluiten op een gegeven moment maar uit te stappen. Als we op de stoep staan, vinden we allebei dat de "telefoontjes" die hij pleegde om de weg te vragen, niet echt authentiek overkwamen. Een euro tachtig en weer wat vertouwen in de mensheid armer stappen we in een nieuwe taxi, die ons wel naar de gewenste plek brengt. We verbazen ons over het verbodsbord in deze ambassaderijke buurt, waarop een exploderende auto afgebeeld is. Dit is nog eens effectief anti-terrorisme.
Buiten de bank komen we Nikki tegen, wiens school om de hoek staat. Ze is net haar mobiele telefoon kwijtgeraakt. Best vervelend, temeer daar dit exemplaar slechts twee dagen oud was, nadat ze haar andere telefoon op zondag kwijt was geraakt. Tussendoor is haar portemonnee ook nog eens verdwenen/gejat. We voelen voor haar mee en kloppen onszelf op de schouders voor de in vergelijking zeer beperkte schade die wij in de afgelopen negen maanden hebben geleden.
We nemen de metro naar de summerpalace en daarna een taxi en storten ons weer in de hordes chinesen (per groep herkenbaar aan de petjes) en blanken. Het is allemaal best mooi, maar het wordt pas leuk als we een paar keer links en dan rechts gaan en over bospaadjes lopen die herinneringen oproepen aan Vlieland. Ook de tempels hier worden gemeden door de grote groepen en we vinden het allemaal best mooi.
We knallen lekker terug met de metro en zijn op tijd bij de ambassade om ons visum van Kyrgizie in ontvangst te nemen. Een mooie sticker erbij!

We beleven een historische avond als we een heel speciale keuze maken uit Nikki`s DVD collectie. Vanavond bekijken we de eerste en de laatste aflevering van Friends. Een emotionele avond.

Donderdag 21 mei - Beijing en de nachttrein naar Xi`an

We gaan naar de muur, we gaan naar de muur! Eindelijk word ik een echte man! (volgens de grote roerganger, voorzitter Mao, is een man pas een echte man als hij de Chinese muur beklommen heeft) Het duurt even voordat we er zijn, want we hebben besloten om de wat drukkere stukken muur te vermijden en de chauffeur van ons minibusje rijdt met een beste klap een band lek tegen een klein betonnen paaltje. Marleen wist nog net aan de handrem te trekken, als de inmiddels chauffeurloze minibus op een aanrijdende dikke audi afrolt.
We gaan in een vrolijke polyester kabelbaan omhoog en stappen over in een soort lift/treintje. We hebben niet zo heel veel tijd, anders waren we wel kostenbewust omhooggelopen. (Degene die hier een licht schuldgevoel tussen de regels doorleest mag door naar de volgende ronde). Het is rustig op de muur, het is mooi op de muur, het regent en Marleen heeft nu een echte man. Er worden de nodige foto`s genomen en we hebben een best mooi stuk van deze overmaatse schutting (de Chinezen hadden het vroeger niet zo op hun Mongoolse buren) voor onszelf alleen.
We haasten ons naar huis, (zo voelt het inmiddels wel. Heerlijk om niet op een anonieme hotelkamer te slapen!) nemen afscheid van Nikki en hebben niet zo heel veel tijd meer om de trein te halen. Als we uit de metro komen wil geen enkele taxi ons meenemen (te grote tassen, bang voor buitenlanders?) en springen we elk in een eigen tricycle naar het station. Mijn tricycle slaat na enige tijd af en de chauffeur krijgt hem niet meer aan de praat. Na een paar minuten spring ik er uit en geef de man de helft van het afgesproken tarief wat me op een zeer giftige blik komt te staan. Geheel ontspannen zet ik het op een drafje naar het station door een donker en regenachtig Beijing. Beijing west is groot, heel groot en ik weet: nu gaat blijken of we echt wat van elkaar geleerd hebben de afgelopen maanden. Ik loop naar de eerste de beste ingang en nog voordat mijn tassen doorstraald worden (elk treinstation, elk metrostation) zie ik Marleen in de hal staan en geef ik mijn beste immitatie van een molen weg. Onze blikken kruisen en langzaam slenteren we op elkaar af. Na de nodige: "he, jij ook hiers" en "alles goeds" gaan we maar eens naar de trein. We hebben immers nog vijf minuten en in China reist bijna niemand met de trein, dus dat wordt een makje.
Onze trein blijkt na Xi`an door te reizen naar Lhasa, dat klinkt best exotisch. De lezer die nu denkt dat we geheel ontspannen, zonder een spoortje adrenaline in ons lijf plaatsnemen in onze coupe heeft het helaas niet gered tot de volgende ronde. Het was kantje boord.

Puffend en rood aangelopen beginnen we onze long way home, vanaf nu gaat het huiswaarts!

Vrijdag 22 mei - Xi`an en de nachttrein naar Lanzhou

Jawel oplettende lezer, we zijn in Xi`an slechts in transit. Blij laten we onze backpacks achter bij twee chagerijnige dames op het station en trekken de stad in. We brengen een paar uur door in een internetcafe en gaan in de middag naar Tang Paradise, een historisch themapark. De Chinezen staan bekend om hun gave om alles, maar dan ook alles na te maken. Zo dronken wij eerder deze dag Cenxi Cola, op de smaak na (Marleen heeft niet vaak zo vies gekeken deze reis) een bijna exacte copie van Coca Cola. Natuurlijk worden alle kleren nagemaakt, maar ook Iphones en ander digitaal speelgoed. We hebben zelfs gehoord van een nagemaakte grot in de buurt van Yangshuo. Wij dachten aan een soort Disneyland, maar dan in historisch China thema, dat viel wat tegen, maar het was er erg relaxed. De enige witties die we zagen (en hoorden) was een groep Amerikanen. Naast het park lag een soort kermis en ook hier werd niet echt veel gegild en gelachen. Ze lijken niet echt blij, die Chinezen.
We zijn ruimschoots (echt) op tijd voor de trein en verlaten Xi`an voor de tweede keer, na een heel ontspannen (echt!) dag. De zijde route gaat nu echt van start!

Zaterdag 23 mei - Lanzhou

Te vroeg worden we wakker gemaakt met Chineze wijsheden: " Saying goodbye does nog really mean parting and please don't forget your belongings" en stappen we uit de trein. De eerste paar taxichauffeurs proberen ons nog te verleiden voor een ritje zonder meter, maar daar gaan we echt niet voor. Op het busstation worden we van loket naar loket gestuurd en bij het eennalaatste loket worden we strak genegeerd. Een vriendelijke Chinees vraagt wat we willen en het goede loket blijkt naast het loket te zijn waar we geen blik waardig worden gegund. Het duurt een paar Chinezen verder voor we er achter komen waarom de dame achter de balie steeds "mei you" (heb ik niet) zegt: Xiahe is gesloten voor foreign visitors. xxtchinezen! In sommige landen heb je je regering niet voor het kiezen natuurlijk, maar nu haat ik ze even allemaal. Het leek me zo leuk om naar het Tibetaanse klooster in Xiahe te gaan en herinneringen op te halen aan India, waar ik ook veel en graag onder de Tibetanen verkeerde en nu....
We maken maar weer een nieuw plan en veranderen onze treinticket, we vertrekken vanavond. Onze belevenissen leiden onvermijdelijk tot bespiegelingen over de aard van de Chinese staat. In naam een communistisch land, heeft de regering beseft dat de mensen een dikke tv, dikke auto en te veel te vreten willen, anders komen ze in opstand. Rijk worden is glorieus en een elke dag groter wordende kloof tussen arm en rijk is geen enkel probleem. Marx zou zich in zijn graf omdraaien. Kritiek mag niet en als je voor je zelf opkomt, dan komt de oproerpolitie, of wordt er voor gezorgd dat de buitenwereld niks van je hoort. De "great firewall of China" bemand met 30.000 cybersoldaten zorgt voor een veilig, schoon en harmonieus Chinees internet. Ik voel me al subversief als ik hier lekker weg zit te typen. Het is zo makkelijk om je in de luren te laten leggen door alle propaganda en de zichtbare tekenen van vooruitgang. China heeft nog een hele lange weg te gaan. Animal Farm (net gelezen op de Filippijnen) en 1984 in het echt.

Natuurlijk valt er nog genoeg te genieten, China is met stip het land met het best eten tot nu toe. We verwachten niet veel concurrentie in Centraal Azie, hoewel Iran best nog wel eens onverwacht uit de hoek kan komen. We nemen voor het eerst een hotpot en dompelen tal van groentes in een pot kokende bouillion op een gasbrander op tafel. De thee die er bij geserveerd wordt zit vol onherkenbare kruiden en vruchten en is goddelijk. We hebben flink wat tijd tot de trein, dus we gaan weer eens lekker typen en uitzoeken of we elders in China nog ongewenst zijn. Vanavond onze derde nacht in de trein op rij, een nieuw record. Joepie!