Woensdag 13 mei - Guilin - (nacht)trein Xian (door Jeroen)

We slapen lekker uit en gaan de stad in om dingen te regelen en te genieten van de geneugten van de stad. We lunchen met pizza en verwonderen ons over de Chinese stelletjes in unisex t-shirts, meisjes in mooie jurken en de totale schaamteloosheid van vrouwen die echt niet weten hoe ze op hakken moeten lopen, maar het toch maar doen. Aan het eind van de middag wacht de trein (met vertraging deze keer, dat schijnt hier niet veel voor te komen) op ons op het station. We slapen weer lekker op het middelste bed.

Donderdag 14 mei - trein naar Xian

De hele rit van Guilin naar Xian duurt 27 uur. We worden redelijk uitgerust wakker (lang leve de hard-sleeper!) en we kletsen wat met een coupegenoot, lezen en kijken naar buiten. We komen om een uur of negen aan in Xian, waar we eerst nog nieuwe treinkaartjes regelen bij een oerlompe medewerkster van de chinese spoorwegen. Ze zit achter een loket wat onder andere speciaal voor buitenlanders is en je ziet haar denken: "Oh nee, buitenlanders!" Het hostel is niet helemaal hallelujah, maar we slapen er niet minder om.

Vrijdag 15 mei - Xian

s`Ochtends maken we kennis met Greg, een fransman die 48 dagen door China reist. We gaan samen op stap, naar de Muslim Quarter (boel zut en vet straateten), de grote moskee en een lange wandeling over de enige rustige plek van Xian: de oude stadsmuren. Xian is de eerste (of zo je wilt) laatste stad van de zijde route, voor ons dus alvast een voorproefje op de rest van de reis. De moslim wijk is heel anders dan wat we tot nog toe hebben gezien in China, waarschijnlijk meer zoals West-China zal zijn. Greg vertelt schandalige verhalen over de manier waarop toeristen hier worden opgelicht (hij was er zelf ook een keer het slachtoffer van). De lokale scam gaat als volgt: je loopt op straat en twee vriendelijke meisjes spreken je aan. Ze vragen of je wat wilt etenof een thee ceremonie wilt doen en als je met ze meegaat kun je er donder op zeggen dat de rekening, op een veel te hoog bedrag na, onbegrijpelijk is en de sfeer heel onaangenaam wordt als je niet wilt betalen. Naar.

We eten heel goedkoop tegenover het hostel en proberen voor het eerst dumplings, best lekker.

Zaterdag 16 mei - Xian en nachtrein naar Beijing

We moeten hier in Xian natuurlijk naar het terracotta leger en aan het einde van de ochtend is het zover, we zitten in de bus. Hordes toeristen lopen naar de drie hallen waar, gelijk een intratuin met stormschade, de terracotta figuren staan opgesteld. Het is best mooi allemaal en Marleen klikt er lustig op los. Weer een world heritage site van de lijst afgetikt.

We gaan terug naar de stad, eten snel wat, halen onze spullen en gaan naar het station, voor weer een nachttrein. We slapen deze keer bovenop en dat blijkt toch een vrij claustrofobische ervaring te zijn. Onze coupegenoten staan te glimlachen als ik me voor de eerste keer in mijn bed wurm. Naast mijn lengte trekken ook mijn grote voeten en harige benen de nodige starende blikken.

Zondag 17 mei - Beijing

Bij aankomst worstelen we even met het Chineze netwerk, maar al snel weten we telefonisch contact te leggen met Nikki, die we eerder in Donsol op de Filippijnen hebben ontmoet, tijdens het snorkelen met de walvishaaien. We hebben mailcontact gehouden en we zijn van harte welkom om te logeren. Het duurt even voor we uitgevonden hebben welke bus we moeten nemen, maar zodra die ons bij de metro afzet, voelen we ons weer in ons element: de metro is wereldwijd het beste stedelijke vervoersmiddel voor de reiziger. We zoeven onder Beijing door, naar het huis van Nikki, (het kost ons ruim anderhalf uur om daar te komen) dat volgens haar niet in een hele mooie buurt staat. Phoenix City blijkt hooguit een paar jaar oud te zijn en onze monden vallen open bij het zien van haar moderne, ruime en lichte appartement.

Nikki vergezelt ons naar de verboden stad, die best druk is, zo op een zondagmiddag. We banjeren wat rond en kletsen onder andere over de verwende kinderen op het werk van Nikki. Nikki werkt als leraar op de British School of Beijing en weet daar leuk over te vertellen.

(door Marleen) Na het bezoekje aan de Verboden Stad en een glimp van het Plein van de Hemelse Vrede, werken we ons met metro en taxi een weg naar Beijings andere 'must see' attraction: de 'expat community'. Nikki heeft met een aantal collega's die we ook onderweg bij Phoenix City (een compound voor voornamelijk expats) en bij de metro tegenkwamen, afgesproken om nog wat te gaan drinken. We spreken af bij The Paviljon, waar in grote witte lounge stoelen in het gras expats biertjes drinken en genieten van de zon. Het is een wereld op zich, maar met 600.000 expats die de stad telt, is dat ook weer niet zo verbazingwekkend. Nikki heeft een soort haat-liefde verhouding met de expat community. Je wilt er liever niet zijn, want echt Chinees is het allemaal niet, maar je wordt er hoe dan ook telkens weer ingezogen, wat dan wel weer leidt tot gezellige avondjes. Voor ons wel een mooi inkijkje in Beijings Bier-consumerende gemeenschap.

Maandag 18 mei - Beijing

Vandaag geen toeristen pret, maar noeste reizigers-arbeid.

Missie 1: We staan vroeg op en beginnen moe en niet al te fit aan onze tocht naar de ambassade van Kyrgizie. Blijkt die ambassade in de buurt te zitten van Nikki's huis, dus een peuleschil! De taxi zet ons voor minder dan anderhalve euro voor de deur af. Binnen blijkt men helaas niks van de ambassade te weten (en overigens ook niet waar buurland Kyrgizie zich bevindt). Na enig navragen en wijzen, blijkt de ambassade verhuisd. Met het adres en de naam in het Chinees op een briefje, springen we de volgende taxi in. Uiteindelijk zien we in een bewaakte woonwijk een ger staan (grote vilten Kyrgizische tent), dus zoeken hoeft niet meer. De ambassade, nu eenmaal gelokaliseerd, gaat pas om 15.00 uur open. Zucht.

Missie 2: op zoek naar de American Express Bank om onze travellercheques te cashen voor cash Euro's. (In Iran kun je niet pinnen, je creditcard gebruiken of travellercheques cashen, dus ben je volledig afhankelijk van cash meegebrachte Euro's - liever geen Amerikaanse Dollars!) De bank blijkt overgenomen door een andere bank. Uiteindelijk lukt het ons na enig wachten geld te bemachtigen bij de Bank of China. De commissie blijkt niet slecht en we zijn blij met in elk geval een geslaagde missie van de dag (het is inmiddels al bijna 15.00 uur.)

Missie 3: Op zoek naar het kantoor van Iran air. Alleen daar kun je goedkope tickets kopen om naar Iran te vliegen. Bij binnenkomst krijg ik meteen de kriebels van Khommeiny's angstaanjagend doordringende blik. Alsof je iets fout gedaan hebt, maar je weet niet wat dat is. De dame heeft inderdaad heel goedkope tickets voor ons, maar na zo'n 45 minuten komt ze er achter dat we die prijs alleen kunnen betalen in Tashkent, in Beijing zijn de tickets twee keer zo duur. Zucht. Gelukkig (heel oplossingsgericht) maakt ze een mooie reservering voor ons met bon, zodat we de tickets tzt in Tashkent kunnen ophalen. Weer een missie geslaagd!

Terug naar de ambassade: we moeten lange formulieren invullen en oja, of we even een brief willen toevoegen: over wie jullie zijn en wat je doet en waarom je naar Kyrgizie wilt komen. Een uur wachten later, kunnen we de mooie brief laten lezen en onze paspoorten inleveren. De man is ruim een half uur bezig, waarna hij zegt dat we ons visum woensdag avond na half zeven kunnen ophalen. Tegen zeven uur zijn we uitgeput terug bij Nikki.

We gaan met haar collega's eten bij een lekker en heel goedkoop chinees eettentje. Roddel van de dag: het schoolhoofd heeft het aangelegd met zijn secretaresse en heeft zijn vrouw (een collega leerkracht) op school op de hoogte gesteld van zijn keuze voor de nieuwe vlam.

Dinsdag 19 mei - Beijing

We beginnen de dag langzaam thuis en vertrekken pas tegen 12 uur naar de stad. De silk-market staat op het programma. Inmiddels is de oude Silk Market (die ik nog ken van kraampjes in de openlucht in de winterse vrieskou) verhuisd naar een groot gebouw. Jeroen vindt het 'de hel op aarde' terwijl ik krampachtig probeer enige herinneringen op te halen. De verkoopsters zijn een stuk agressiever dan ik me herinner en dat maakt het inderdaad wel minder leuk. Er wordt constant naar ons geschreeuwd, aan ons getrokken en ik wordt zelfs uitgescholden voor idioot. Na een uurtje verlaten we de silkmarket met weer een extra t-shirt en een zijden sjaal voor mijn Iranese vermomming. Er is veel veranderd in Beijing sinds mijn bezoek hier in de winter van 2001. Ik herken af en toe nog wel een gebouw (zoals die rondom de silk market) maar er is ontzettend veel vernieuwd, gesloopt en bijgebouwd. Nadat we nieuwe trein kaartjes hebben gekocht (het is inmiddels nabij de 40C hier, dus in de rij staan voor de kaartjes is een hele opgave) gaan we naar het olympische park. Hier stond vroeger Erika's kantoor, maar nu een enorm stadion, grote voetgangers wegen en leegte. Het is heel moeilijk me daar nog een voorstelling van te maken.

Er zijn vrouwen in traditionele kleding die ook 's lands trots komen bekijken, terwijl ik probeer stiekem foto's van hen te maken, vragen ze aan mij of ze met mij op de foto mogen. Haha, het is wel hilarisch dat iedereen blijkbaar foto's maakt van elkaar. Jeroen knipt snel een plaatje mee van mij met de dames.

's Avonds gaan we nog even naar Andingman metro station, waar alles nog is zoals ik me herinner. Opgelucht kan ik concluderen dat ik niet helemaal gek ben, ik ben eerder in Beijing geweest.