Vanaf Mourea reden we naar Rotorua, een dorpje met veel geothermal activities, waardoor overal bronnen en spa's waren. Wij sloegen de spa over om een tripje te doen naar Mata Mata, oftewel: Hobitton!
Stiekem ben ik een fan van LOTR en kon ik niet wachten om erheen te gaan om de set in real life te bewonderen. Ik sleepte Lisette mee en samen met een klein groepje kregen we een rondleiding. We kregen informatie over hoe de set was opgebouwd. Het ene hobbit huisje was bijvoorbeeld veel groter dan de ander, zodat het optisch mogelijk was om de ene acteur formaatje Hobbit te maken naast bijvoorbeeld Gandalf. Na een glaasje cider in de Green Dragon (helemaal nagebouwd zoals in de film) vertrokken we richting Rainbow Mountain. Onze Maori gids sprong aan boord van de bus om ons tijdens ons ritje door Te Uruwere National park te voorzien van de maori geschiedenis van zijn stam in dit gebied. We bewonderden eeuwenoude rotsschilderingen in het bos na een korte wandeling voordat we doorreden naar onze lodge aan de rand van het meer.

De lodge lag afgelegen op de bovenkant van een heuvel die uitkeek over het meer. Er was een kleine boerderij waar ze een emu, geit en twee varkentjes hadden. Eentje werd ook wel hun 'huishond' genoemd, gezien het varkentje blijkbaar trekjes had van het gemiddelde huisdier. We dropten onze backpacks in onze kamers en nadat we even konden genieten van het uitzicht gingen we leren om een traditionele rieten armband te weven. Na deze korte workshop kregen we met een paar dames van de groep kookles in de traditionele Maori manier. We leerden om gefrituurde broodjes te maken voor de maaltijd van die avond. Ondertussen was het nog steeds middag en werden er ook al de nodige voorbereidingen getroffen voor het avondeten. We aten die avond 'Hangi', een maaltijd bereid onder de grond. In verschillende zakken werd het eten begraven in een kuil onder de grond waar verhitte kolen onder zaten. De mannen groeven de Hangi in en na zo'n 2,5 uur zou het eten klaar zijn. Volgens veel medereizigers was dit een van de meest sensationele maaltijden van de reis, daar is geen woord van gelogen! Het was echt zo ontzettend lekker. We aten verschillende soorten gebraden vlees, gezoette aardapels en groenten met allemaal een heerlijk speciaal smaakje van de bijzondere bereidingswijze. Er was een complete overvloed aan eten, zodat de restanten naar het arme dorpje aan de rand van het park kon worden gebracht die volgende morgen.

Tijdens de borrel na het eten werd duidelijk waarom het ene varkentje ook de huishond werd genoemd, toen hij aan kwam sprinten met een geel jurkje van iemand die over het balkon hing. De eigenaren lachte en zeiden dat we 'm snel achterna moesten gaan omdat hij zijn buit altijd verstopte onder een grote bos struiken aan de andere kant van het terrein.

Lake Taupo stond de volgende dag op de planning. Veel mensen gingen hier skydiven gezien het de goedkoopste locatie is van Nieuw Zeeland. Samen met een paar meiden bleven we in het dorpje om wat rond te lopen. Overal vlogen vliegtuigjes en zag je een aantal seconden later een serie kleine witte parachutes verschijnen. Toen we onze skydivers weer hadden opgehaald gingen we richting de Huka falls, een van de toeristische trekpleisters van het Noordereiland. Op meerdere plekken wordt hier met de kracht van het water enorm veel stroom opgewekt. Het water was ontzettend wild en was veelvuldig geprobeerd te bevaren door de meest ervaren rafters, nooit met succes.

Op een gegeven moment stopten we op onze weg naar de volgende accomodatie: the Blue duck lodge in Whakahoro. Onze bus driver kondigde aan dat vanaf dat punt niemand de komende dagen weer telefoon bereik zou hebben en we maar beter onze bagage van de overhead planken op de vloer tussen onze benen konden leggen. Nu hadden we al hele bochtige wegen meegemaakt, dus na deze aankondiging was ik heel benieuwd wat we dan wel niet konden verwachten...

Ik kan met zekerheid zeggen dat dit by far de allerergste anderhalf uur in een auto waren van mijn leven. We reden over een overharde weg met haarspeldbochten, langs ravijnen en bruggetjes die al praktisch in elkaar stortte bij normale auto's. Overal vlogen boodschappen, schoenen en achtergebleven spullen door de bus vanaf de planken boven ons. Het was zo'n chaos dat het ergens ook best hilarisch was. Het enige wat een beetje jammer was is het hebben van wagenziekte op deze rit, haha...

Goed, het was het uiteindelijk zeker wel waard! Ik vond het heerlijk om in het meest afgelegen plekje van het noorden van Nieuw Zeeland te zijn voor een aantal daagjes. Stiekem kan ik er altijd erg van genieten als niemand om me heen Wi-fi of uberhaupt bereik heeft. Het waren ontzettend gezellige avonden bij het kampvuur! Overdag hebben we een ontzettend mooie wandeling gemaakt naar de waterval op het terrein van de blue duck lodge. Ook waren overal op het terrein hele lieve (gepensioneerde) jachthonden. Lisette en ik hadden meteen een hoop vrienden erbij, zie het filmpje waarin we vastgehouden werden door twee honden op de veranda van de lodge. Na ons verblijf van twee dagen gingen we de tocht langs de ravijnen weer maken om naar onze accomodatie in het Tongariro National Park te gaan. Hier zouden we een van de beste 'one day' walks doen; de Tongariro Alpine Crossing.