Mijn laatste dagen in Nieuw Zeeland waren absoluut ook mijn mooiste/bijzonderste dagen. Vanaf Westport reden we met een strakblauwe lucht naar het dorpje Franz Josef. We hadden in Hobitton van een aardige jongen in Egypte al gehoord dat het de moeite (en het geld) waard was om met een helicopter de 'Ice Explorer' te doen op de Fox glacier. Dit hadden we dan ook geboekt voor de volgende dag, maar eerst konden we nog genieten van een namiddag en avond in het hostel. Onze buschauffeur had besloten dat het leuk was om een fake birthday te houden in Frans Josef, om zo gratis drank te krijgen en een excuus te hebben om taart te eten. Ik was de gelukkige en had van de bus de eer gekregen om dit jaar twee keer mijn verjaardag te vieren! Bij aankomst kreeg ik een glaasje wijn en een jagerbomb en natuurlijk het altijd heerlijk ongemakkelijke "Happy Birthday" van de groep. Het was best hilarisch om de hele avond alle felicitaties, liedjes in alle nationaliteiten en gratis drank van iedereen in de bar van het hostel in ontvangst te nemen, terwijl we elkaar allemaal aankeken met de gedachte dat het gewoon onzin was.

De volgende dag vertrokken we 's morgens vroeg voor een ontbijt in een restaurantje met uitzicht op het kleine vliegveld vanaf waar alle helicopters vertrokken. We werden vervolgens helemaal aangekleed met een jas, kleine tas, bergschoenen en stijgijzers(van die spikes onder je schoenen voor grip). Na een korte veiligheidsinstructie over de helicopter en een verdeling van het gewicht mochten we richting de helicopters. Al snel werden we opgehaald en zaten we in de helicopter. Binnen no-time steeg deze op en vloog het korte stukje naar de gletsjer. De piloot nam natuurlijk even zijn momentje om een aantal truukjes te doen gezien we met vijf meiden in de helicopter zaten. Eng, maar awesome! Na het korte ritje landde we in het ijs op de gletsjer en kwam onze doorgewinterde gids Jay ons ophalen om ons naar een veilig plekje op het ijs te begeleiden. We kregen wederom een veiligheidsinstructie en deden onze stijgijzers onder onze bergschoenen. We liepen ons eerste stukje zodat hij kon testen hoe capabel we waren als groep zodat hij kon bepalen welke route hij zou gaan doen met ons. Gelukkig waren we goedgekeurd en gingen we door naar veiligheidspraatje nummer 3. Het was volgens hem veilig zolang we in zijn voetstappen liepen, afstand namen als hij met zijn bijl bezig was, altijd zijn instructies opvolgden en altijd goed je voeten in het ijs zette met je crampons. Echte ongevallen (dood, ernstige botbreuken en onderkoeling) komen niet heel vaak (wel redelijk vaak dus) voor, slechts kleine ongevallen zoals kneuzingen, dislocations, lichte botbreuken of het geval dat iemand even tijdelijk vast komt te zitten komen regelmatig voor. Na deze bemoedigende speech begonnen we eindelijk met onze tocht. We liepen door nauwe spleten, klommen zelfgemaakte ijs trappen op en liepen constant langs hele diepe spleten in het ijs. We gingen steeds verder omhoog de gletsjer op, richting de eerste grot. Eerst konden we nog even onze flessen bijvullen met vers ijskoud gletsjerwater wat uit een van de ijsspleten kwam. Ik had een aantal dagen daarvoor een hiking veldfles gekocht met 'New Zealand' met een silverfern erop, waar ik het water indeed. Het moment had zo in een poster met "Travel New Zealand" gekund. We gingen hier en daar een diepere grot in en kregen informatie over de gletsjer. Over 40 jaar zal deze gletsjer, samen met nog velen anderen al verdwenen zijn. Onze gids had dit bijbaantje om genoeg uren op het ijs te maken om onderzoek te gaan doen naar klimaatverandering in Antartica, en wist dus ook ontzettend veel over het ijs en de ontwikkelingen te vertellen. Na vier/vijf uur op het ijs keerden we terug naar beneden om weer opgehaald te worden met de helicopter. Deze bracht ons met een leuke 360 spin weer naar beneden.

Na ons avontuur op de gletsjer besloten we met een paar Engelse meiden richting het meer in de buurt te gaan, we hadden tenslotte nog de hele middag. Met een busje gingen we naar Lake Mapourika om nog de hele middag in de zon te liggen. Vanaf onze plek op het kleine strandje konden we zelfs de besneeuwde gletsjer zien waarop we die ochtend nog hadden gelopen. 'S avonds hadden we een onbeperkte pizza tapas avond en hadden we daarna wederom een kleine reunie borrel met een aantal mensen die we eerder hadden ontmoet in Nieuw Zeeland.

De volgende stop voor een overnachting was Wanaka. Onderweg besloten we te gaan 'bone carven' in een klein dorpje onderweg langs de prachtige westkust. Hier maakten we van een klein stukje koeienbot een Maori ketting. Ik had gekozen voor de 'Hei Matau' oftewel de fish hook. Deze staat voor strength, good luck and a safe journey over water. Het begon leuk, maar het was uiteindelijk een stuk moeilijker dan verwacht. Gelukkig hielp het hippie stelletje die er woonde ons wanneer het misging. We zijn uiteindelijk zo'n 5 uur bezig geweest in een klein schuurtje in het bos. Uiteindelijk ben ik heel erg blij met het eindresultaat dus het was het waard!

Om eerlijk te zijn wist ik voor mijn vertrek niet eens van het bestaan van Wanaka af. Het lag slechts op de route naar Queenstown vanaf Abel Tasman waardoor we er gingen overnachten. Het was echter wel echt de moeite waard. Het dorp lag aan het grote Lake Wanaka, waar veel gezeild werd en veel mensen aan de waterrand lagen. We haalden een Timtam- (bekende koekjes in Australie) en Hokey Pokey- (stukjes honeycomb met chocola) ijsje en gingen aan de waterrand nog even een uurtje op het strand liggen. Vervolgens besloten we dat het tijd was voor een biertje en een decadente maaltijd dus namen we plaats in een leuk restaurantje met serre waar we nog net de laatste zon hadden met goede live muziek. Na ons diner kwamen we wat vrienden tegen waarmee we naar een leuke cocktailbar gingen die uitkeek over het water. Deze avond had ik gek genoeg al een beetje het idee dat onze reis door Nieuw Zeeland aan het eindigen was, gezien er nog maar een locatie op de planning stond: Queenstown.