Och, vergeet ik bijna een blog te schrijven over Nepal. Dit land is me toch gezellig, misschien wel een van de gezelligste waar ik ooit ben geweest. En als het gezellig is, vergeet je het thuisfront soms te berichten. We denken toch best veel aan iedereen thuis. Vrienden, familie, oud collega's etc.. Wat zou het leuk zijn om met een grote groep mensen in dit enerverende land te zijn. Ik dwaal af. Bij de grensovergang van China naar Nepal kon ik me bijna geen groter contrast op honderd vierkante meter voorstellen maar we zijn gewend en het contrast bleek vooral bij de grens groot te zijn. Veel bedelende kinderen en slordig uitziende mensen. Maar in de gammele bus naar Kathmandu kwam daar al verandering in en na het zien van verschillende dorpen en steden valt het wel mee met de armoede, relatieve armoede zal ik het maar noemen. Of gezellige armoede, het kindje wat ik bij de supermarkt altijd zie bedelen, heb ik ook weleens met een vlieger zien rondrennen. En als ik zeg dat hij naar school moet, lacht hij wat verlegen. Waarschijnlijk kan hij echt niet naar school omdat hij of zijn ouders geen geld hebben voor een uniform en boeken, eigenlijk schrijnend dat zo'n basisbehoefte niet voor elk kind is weggelegd. Kathmandu zelf is een vreemde stad, op de een of andere manier lukt het maar weinig om iets te ondernemen. We blijven eigenlijk wat rondhangen in gezellige buurtjes of eten bij de vriendelijke buurman op de hoek, die of heel erg lekkere gerechten maakt of heel erg 'andere' aparte gerechten. In dat tentje kwam op een avond een jongen naast ons zitten en ik herkende wel zijn gezicht maar kon hem niet plaatsen. Hij had ons blijkbaar wel herkend van drie jaar geleden. Drie jaar geleden hadden we hem en zijn vriendin ontmoet in de rij van een kabelbaan op Langkawi, Maleisië. Het waren Chantal en Michiel, waar we toentertijd ook nog mee gedineerd hadden. En het toeval gaat verder. Net als ons hebben ze in 2011 een jaar gereisd en zijn toen terug naar Nederland gegaan. Daar hebben ze net als ons ruim twee jaar gewerkt en zijn afgelopen augustus weer gestart met het doel om in China te gaan werken. Dit toeval moest gevierd worden met een lunch de volgende dag. We spraken om twee uur af, en twaalf uur later zeiden we gedag, zo gezellig was het. Michiel wist dat tegenover hun hotel een rocktoko en een discotheek zat. Wij daar dus 's avonds naar toe, en gezellig dat het was om daar de lokale bevolking uit hun dak zien te gaan op muziek van lokale bandjes.

Het is niet allemaal gezellig hoor, zo zagen we een paar mensen de rocktent uitrennen en later wat politiemensen met bamboestokken er achteraan sprinten. Wat rumoer op de straat volgde met bebloede gezichten en ernstig kijkende politiemensen als resultaat. Hier grijpen ze blijkbaar iets harder in dan op de Kerkstraat.

We zitten nu middenin Diwali, of het lichtjesfeest. Het is een Hindufestival met meerdere betekenissen. In het kort komt het er op neer dat de god van de dood werd uitgenodigd door zijn zus voor een bezoek op aarde en om terug te kunnen naar de hemel moest hij aan zijn zus beloven dat de zielen van alle overleden mensen niet rond zouden dwalen maar een een plekje kregen in de hemel. Bij terugkeer naar de hemel kreeg hij een tika (stip op het voorhoofd) in de regenboogkleuren. Dit werd ons verteld door Santosh, een veertienjarig kereltje wat me meer deed denken aan een professor dan een kind. Dit alles was in Bhaktapur, een uurtje (14km) rijden van Kathmandu en een heerlijk stadje om dit festival te vieren. Had ik al gezegd dat het hier erg gezellig was? Het was een soort Koninginnedag gemixt met Sint Maarten en een sausje van Kerstmis er overheen (ik heb overigens megaveel zin in Kerstmis). Overal kon je poeders in regenboogkleuren kopen en op de derde dag vereren ze de godin van rijkdom, Laxmi. Met modder trekken ze een streep vanuit hun huis naar de stoep waarop ze prachtige tekeningen maken om Laxmi te verwelkomen. En aangezien godinnen geen zaklantaarns hebben, verlichten ze de huizen en deurposten met kaarsjes zodat Laxmi de weg kan vinden, logisch toch? Kinderen lopen met een mandje vol offers en een kaarsje langs de huizen en zingen een liedje/ doen een dansje voor wat geld of lekkers. Ohja, mijn backpack begint na zes jaar de wereld over, slijtage te vertonen. Ik had al een mannetje met een naaimachine gezien dus ik dacht, die kan mijn backpack vast repareren en dat kon hij. Kosten waren dertig eurocent, dat kan echt niet dacht ik, dus ik heb hem een hele euro gegeven, het is tenslotte Diwali. Maar Bhaktapur was een zeer aangename afwisseling met Kathmandu waar zoveel luchtvervuiling is dat als je er een dag zonder mondkapje doorheen zou fietsen je net zulke vervuilde longen krijgt als wanneer je een maand lang een pakje Javaanse Jongens zou wegdampen.

Terug naar de leuke kanten van Kathmandu, wat zich volgens Marloes niet eens een echte stad mag noemen omdat het geen MacDonalds heeft. Als ik van ons hotel naar het centrum loop moet ik door een klein tunneltje waar aan het einde een man mij altijd uitnodigt voor thee of koffie. Dus toen ik een keer in mijn eentje was dacht ik, ja lekker. Na de mierzoete melkkoffie (ik ben een zwartdrinker) kreeg ik wat yakkaas aangeboden. Die man bleek regelmatig buitenlanders uit te nodigen voor de gezelligheid, ja waarom ook niet. Hij verkocht overigens ook zijn bier tegen bodemprijzen, geen idee waarom die man geen business wilde maken. Later zag ik overigens dat meer winkeltjes buitenlanders aan de andere kant van de toonbank hadden zitten. Soms lijkt het alsof de mensen hier geen geld willen verdienen, soms zijn ze hilarisch creatief. Bestel je twee chapati bij je curry, krijg je er drie. En wat staat er dan op de rekening, juist. Drie chapati. Vertel je dat je er toch maar echt twee hebt besteld lachen ze wat verlegen en rekenen ze uiteindelijk maar twee. Of je bestelt 200gram zoete koekjes, maken ze er zelf 500gram van. Wijs je ze er op dat je echt maar 200gram wilt, brengen ze het zonder probleem terug naar 400gram. Neehee, wij willen graag 200gram aan zoete koekjes, niet 500gram, niet 400gram. Uiteindelijk lukt het ze om het terug te brengen naar 200gram, rekenen ze je alsnog het bedrag van 400gram. Verwarrend om te lezen? Verwarrend om zaken te doen hier soms.

Gisteren vroeg een Nepalees wat het verschil was tussen China en Nepal. Ik zei dat er in Nepal vooral minder regels zijn. Zijn antwoord was, 'omdat er hier minder regels zijn, is hier meer democratie'. Nooit geweten dat de wereld zo in elkaar stak maar goed, zijn waarheid is ook een waarheid. Ik zie het gebrek aan regels vooral leiden tot meer chaos, en in elk land is dat vrijwel af te meten aan de verkeerssituatie. Pfffff, Veilig Verkeer Nepal staat duidelijk nog in de kinderslippers. De staat van de wegen is belabberd. Als er asfalt is dan mag je van geluk spreken, anders hobbel je lekker zeven tot acht uur over een weg van in totaal 200km. En dat het niet zo snel gaat, vind ik wel prima. Laatst zag ik achterop een bus staan 'slow drive, long life'. Sluit ik me helemaal bij aan, kan zo worden geïntroduceerd in de nationale VVN campagne. Een beter milieu begint bij jezelf, zou ook wonderen doen in een land als Nepal. Maar soms moet je niet teveel willen veranderen aan een land, stel je voor dat het ten koste gaat van de gezelligheid? Kortom, ben je gestrest, hang je tegen een burn out aan of heb je er al eentje, boek dan een enkeltje naar Nepal. Paar weekjes hier en je kunt er tegenaan. Enige risico is dat je hier blijft hangen, een neusring neemt (echt, dat is helemaal hip als je graag de trend wilt blijven volgen), je baard laat staan en je vergeet dat je dat nog een leven in eigen land hebt. Wij komen overigens wel weer terug hoor, maar eerst onze volgende bestemming, crazy India!!!

ps. Vandaag is de broers en zussen dag van Diwali dus Algert, Geralde en Tom, vanuit Nepal denken we extra veel aan jullie en we zijn dankbaar voor het hebben van zulke lieve broers en zus.